Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σε τούτες τις μέρες όπου όλοι λίγο πολύ κλείνονται στον εαυτό τους, τις στιγμές όπου γίνεται μία συζήτηση με τον εαυτό μας για τον σκοπό που βρισκόμαστε στην ζωή και τον ρόλο που επιτελούμε, τις μέρες που οι απανταχόθεν χριστιανοί αναμένουν την Ανάσταση για να στρέψουν τα βλέμματά τους με ευγνωμοσύνη στον ουρανό, στην όχι και τόσο μακρινή Ουκρανία συντελείται ένα τεράστιο ανθρωπιστικό δράμα μετά την βίαιη ρωσική εισβολή.

Η υποκρισία ετούτες τις μέρες περισσεύει, όταν χιλιάδες εγκλωβισμένοι από τα μέτρα κατά του κορωνοϊού σπεύδουν να εορτάσουν με τον οβελία και τα έθιμα που θριαμβεύουν στην χειρότερή τους εκδοχή, καθώς ούτε στοιχειώδης κατάνυξη υπάρχει, ούτε η παραμικρή σκέψη για το πού βαδίζει αυτός ο κόσμος, όταν τα περισσότερα πράγματα στην ζωή είναι προφανώς επίπλαστα και επιφανειακά.

Η ελπίδα από την ανάσταση του Θεανθρώπου δεν μπορεί να λειτουργήσει κατευναστικά, όταν δίπλα μας εκτυλίσσονται τραγωδίες και γενοκτονίες. Δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθεί η εξόντωση ενός λαού, δεν μπορεί καμία επίκληση προς το Θείο να αναστρέψει την κατάσταση με την μοίρα της ανθρωπότητας που την ορίζουν μερικές χιλιάδες ακατονόμαστων καστών, που δεν μετανιώνουν ποτέ και για το παραμικρό. 

Θεωρώ ότι η εκκωφαντική σιωπή των ημερών, αλλά πάνω απ' όλα το τυπικό άναμμα ενός κεριού και οι ευχές για ένα καλύτερο αύριο, αποδεικνύονται τουλάχιστον ασαφείς και πάνω απ' όλα χωρίς αποδέκτη. Και είναι το μόνο σίγουρο πως η επίκληση της Ανώτερης Δύναμης δεν θα αλλάξει τον ρου της ιστορίας, που ήδη έχει καταγράψει με μελανά γράμματα ένα ακόμη έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Σήμερα η Ουκρανία, αύριο κάποια άλλη χώρα. Και δεν μετανιώνει κανείς.

Ακόμη και να υπήρχε, όμως, κάποιου είδους μετάνοια για τα διαπραττόμενα εγκλήματα στην Ουκρανία από τον ρωσικό στρατό, αν δεν χρειαζόταν να συλλεχθούν στοιχεία και να γίνει παραπομπή του Πούτιν ως εγκληματία πολέμου, δεν θα υπήρχε ούτε και η μεγάλη έξοδος των Ρώσων αντιφρονούντων, ούτε καν μία σύλληψη ενός διαμαρτυρομένου για τον πόλεμο στην Μόσχα και σε άλλες ρωσικές πόλεις. Θα υπήρχε, με λίγα λόγια, κάποιου είδους ελπίδα για έξοδο από την κρίση.

Το σοβιετικό δόγμα, όμως, φαίνεται να επικρατεί και κατ' αυτόν τον τρόπο δεν υφίσταται ανάπαυλα, ούτε, όμως και Πάσχα, όπου εκφράζονται αφειδώς ευχές για την ειρήνη. Παραμένει, θα έλεγα, μία τυπική διαδικασία ο εορτασμός της Ανάστασης και μία υποκριτική συμπεριφορά του πλήθους των πιστών απέναντι σε εκατομμύρια ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους.

Ας εκδράμουν λοιπόν, οι «σκασμένοι από την καραντίνα και τους περιορισμούς» Έλληνες. Ας δείξουν για μια ακόμη φορά πως η τήρηση των εθίμων, έστω και σε αυτή την κακέκτυπη μορφή, προέχει, από το να διαδηλώσουν για το ανθρωπιστικό δράμα της Ουκρανίας.

Ούτως ή άλλως αυτό που θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον τις προσεχείς ημέρες είναι η μερική κατάργηση της μάσκας, η αύξηση των θανάτων από CoViD, η Σαγκάη και το «απελευθερωτικό» ψήσιμο του οβελία.

Και όλα αυτά, την στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι στην Μαριούπολη γίνονται ο εύκολος στόχος των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων, σε ένα άνευ προηγουμένου διαπραττόμενο έγκλημα κατά αμάχων.

Όλα αυτά, την στιγμή που στην χώρα μας οι πόλεις έχουν στην κυριολεξία αδειάσει για το περιλάλητο και πολυδιαφημιζόμενο «Πάσχα στο χωριό». Και ας γεμίζουν οι πρόσφυγες από την Ουκρανία τις γειτονικές με αυτήν χώρα. Και ας χάνονται χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χωρίς την παραμικρή μετάνοια για τα εγκλήματα που συνεχίζουν ακατάπαυστα να διαπράττονται.