Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι ιδέες πεθαίνουν όσο οι άνθρωποι δεν τις ανανεώνουν. Οι επιθυμίες φτωχαίνουν όσο ο κόσμος τις αγνοεί, θεωρώντας ταυτόχρονα και με ενοχικό τρόπο ότι για τις περισσότερες ευθύνεται ο ίδιος που δεν υλοποιούνται. Ασύδοτες  βαφτίζονται οι εκάστοτε επιθυμίες  και παράλογες οι κάθε λογής απαιτήσεις σε μία εποχή που από μόνη της είναι βυθισμένη στον παραλογισμό τον οποίο αναπαράγουν οι μάζες αλλά που δεν ευθύνονται για την απαρχή του.

Με λίγα λόγια, μιλάμε για έναν δυνητικό ζωτικό στρόβιλο που ανακατεύει και παρασύρει στο διάβα του όλα τα όνειρα, τις επιθυμίες, τους στόχους  και τις επιδιώξεις.

Ο σημερινός κόσμος δεν κάνει ανοίγματα προς το αύριο, βολεύεται απλά και μόνο στις διαπιστώσεις ή την αναπόληση του χθες. Μη αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ο καθένας στο παραμικρό τον εαυτό του στο πέρασμα των χρόνων, ανακατεύει βιαστικά την τράπουλα της τύχης, ποντάροντας σε αυτήν για το ξεπέρασμα της κρίσης.

Και κρίση είναι το κάθε τι, περισσότερο όμως πρόκειται για την κρίση των αξιών, την κρίση της προσωπικότητας στο σύνολό της. Από αυτήν ξεκινούν και τελειώνουν όλα. Από αυτήν εκπορεύονται οι νέες ιδέες που θα κομίσουν το όραμα ενός νέου κόσμου. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι δεν τον βλέπουν και συνήθως σκύβουν ενοχικά το κεφάλι επειδή κάποτε τον επιθύμησαν. Ατέλειωτο μαρτύριο ενός καταβεβλημένου και ηττημένου σε κρίσιμες μάχες κόσμου.

Μπορεί άραγε να αλλάξει κάτι; Μαθαίνουν στην πορεία οι άνθρωποι από τα λάθη τους; Ενίοτε αυτό συμβαίνει. Παρόλα αυτά όμως εύκολα ξεμαθαίνει κανείς και η αιτία βρίσκεται στις μηδαμινές καταδύσεις στον εσωτερικό κόσμο όπου η σκέψη αναζητά τροφή.

Το να μην σκέπτεται δηλαδή κανείς, ή το να μην απορεί καν γιατί να σκέφτεται που έλεγε και ξαναέλεγε ο μεγάλος αλλά ξεχασμένος από την μίζερη  Ελλάδα στοχαστής Κώστας Αξελός, όλα αυτά δημιουργούν τον άνθρωπο - μαριονέτα ενός εξατομικευμένου και περίκλειστου κόσμου ασημαντότητας που ικανοποιείται από το να μην διερωτάται για το παραμικρό και να απέχει από τον ούτως άλλως αστάθμητο σκεπτικό προβληματισμό.

Το πέρασμα σε μια άλλη εποχή, την εποχή που προϊδέασαν στα γραπτά τους διαπρεπείς στοχαστές, ποιητές, λογοτέχνες και φιλόσοφοι του Διαφωτισμού και της Αναγέννησης, αυτό το επιθυμητό και δελεαστικό άνοιγμα που ξεκινά από το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν, περνά μέσα από την αντιδιοκτησιακή επαναστατικότητα του Πιερ Ζοζεφ Προυντόν και ολοκληρώνεται περίπου με την Δίκη του Φραντς Κάφκα, μηδέ απροσμέτρητων άλλων αριστουργημάτων αλλοτινών εποχών, αυτό το νέο σκεπτικό θαύμα θα μπορούσε δυνητικά να χαρακτηρίσει μια εποχή της επανασυνεύρεσης αξιακών νοημάτων και επανατοποθέτησης του ανθρώπου στον πυρήνα της ζωής.

Την όλη διαδικασία όμως επιβλέπουν όπως πάντα οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι διαφημιστικοί οργασμοί, την επιτηρούν τα φθηνά σκευάσματα τεχνητού προβληματισμού ή θαυμασμού για ανούσια πράγματα που βασική τους αποστολή είναι να διαμορφώσουν το άβουλο και χωρίς επιθυμίες άτομο.

Έτσι η περιπέτεια περίπου τελειώνει με τις μαρτυρικές ενοχές, με την απομόνωση, με την περιθωριοποίηση, τον θρίαμβο της υπεραπλουστευτικής σκέψης επί παντός επιστητού, ώστε ο καθένας να έχει άποψη για τα πάντα αλλά ποτέ να μην εμβαθύνει σε τίποτε.

Θα μάθουμε λοιπόν πως να ξανασκεφθούμε; Θα μπορέσουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας την γνώση ώστε να αποφύγουν τις κακοτοπιές του υλικού κόσμου; Θα επιθυμήσουμε ξανά χωρίς ντροπές και ενοχές αυτά που μας αφαίρεσαν με βάρβαρο  τρόπο στην ζωτική πορεία; Οι ερωτήσεις μπορεί και να μην έχουν απάντηση.

Μπορεί στο πέρασμα των χρόνων η επιθυμίες να αποκτήσουν σάρκα και οστά, να γίνουν μια νέα πραγματικότητα, μια αφετηρία από την οποία θα μπορούσαμε να φτάσουμε σε άλλα σκεπτικά επίπεδα. Ο δρόμος είναι ανοιχτός, το αποτέλεσμα ποτέ δεν είναι εγγυημένο. Το μόνο σίγουρο είναι η επικράτηση μιας μεγάλης σε χρονική διάρκεια ήττας.

Μια ήττα που όμως μπορεί να γίνει νίκη αν ο στοχασμός και η σκέψη μπουν και πάλι στο κάδρο χωρίς τις αγκυλώσεις αλλά με τα μεγάλα διδάγματα αλλοτινών δημιουργικών εποχών, που γέννησαν και παρήγαγαν την σκέψη επί παντός σκεπτού ακόμη και για την ίδια την έκφραση της φράσης αυτής που γεννά με την σειρά της νέες σκέψεις και απορίες.

Γιατί όλα ρέουν στους ρυθμούς μιας αέναης κίνησης χωρίς να βρίσκεται ποτέ το τέλος και κατ΄επέκταση να μην μπορούν να απαντηθούν ερωτήματα ως προς το γιατί πραγματικά να σκέπτεται κανείς.  Ένας κύκλος χωρίς τέλος, ένας κύκλος ζωής που δεν τελειώνει όσο υπάρχουν  άνθρωποι που σκέπτονται.