Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μετρά κανείς τις απώλειες και αποφασίζει πώς θα κινηθεί, από την στιγμή που οι υλικές προκλήσεις συνεχίζουν να μονοπωλούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής. Ένας απολογισμός είναι και αυτός και μάλιστα από τους πιο οδυνηρούς, από την στιγμή που το ενδιαφέρον για τα υλικά αγαθά συνεχίζει να σαγηνεύει μεγάλο μέρος των πολιτών και πολύ περισσότερο αυτούς που έχουν παραδώσει οριστικά το πνεύμα της σκέψης.

Στην σημερινή εποχή η ζημιά δεν είναι από κάποια μόνο γενικά και αόριστα υλικά αγαθά, αλλά από την ποσότητα και το είδος που οδηγεί στην  απόλυτη επικράτηση της μοντελολαγνείας, πλήττοντας ευθέως το ανθρώπινο κριτήριο και υπεραπλουστεύοντας την αξία της επιλογής αλλά πάνω απ' όλα την κάθε προσπάθεια που καταβάλει ο καθένας να κρατηθεί ζωντανός ενώπιον των προκλήσεων της ύλης. 

Είμαστε άραγε, θύματα των επιλογών μας ή πολύ απλά η δια της διαφήμισης στοχευμένη υλική προπαγάνδα δεν αφήνει περιθώριο για την παραμικρή πρωτοβουλία που αφορά την εκγύμναση του νου; Και πώς μπορεί να γίνει αυτό το τελευταίο, όταν κυκλώνεται κανείς νυχθημερόν από υποχρεώσεις συνδεδεμένες με υλικά αγαθά;

Οι απώλειες που υφίσταται ο άνθρωπος από την υλική σαγήνη είναι τρομακτικές. Το μόνο που δεν έχει συμβεί, είναι να τις καταμετρήσει και να κάνει τον συνολικό αριθμητικό απολογισμό. Οι υλικές προκλήσεις, όμως, δεν πρόκειται να παύσουν, από την στιγμή που ο κόσμος συνεχίζει να πέφτει στην παγίδα. Είναι ένα ασταμάτητο παιχνίδι και ένας τρόπος να βυθίζεται η δημιουργική σκέψη σε ύπνωση, μια τάση προς την λαχτάρα της απόκτησης του καινούργιου μοντέλου, που κατά περίεργο τρόπο κάνει πιο όμορφη την ούτως ή άλλως εικονική ζωή.

Εικονικοί άνθρωποι λοιπόν, σε μια εικονική καθημερινότητα, με πλασματική ευφορία και ηδονικές απολαύσεις. Θα μπορούσε να συμβεί κάτι, ώστε να αλλάξουν τα δεδομένα; Θα μπορούσαν οι άνθρωποι να αναζητήσουν όχι την ύψιστη αλήθεια γιατί δεν υπάρχει, αλλά τον κόσμο της σκέψης, όχι μόνο κατά τον στιγμιαίο αποσπασματικό διαλογισμό, αλλά ως επιθυμητό και ποθητό στόχο της ψυχής;

Αν κάποιοι θεωρούν πως όλα αυτά δεν είναι παρά αποκυήματα της φαντασίας, δεν έχουν παρά να κάνουν τον τραγικό απολογισμό για τον οποίο μίλησα παραπάνω, για όλη αυτή την πνευματική ερημιά που διατρέχει την ανθρωπότητα. 

Αν τα πράγματα ήταν αλλιώς, αν οι άνθρωποι είχαν κάτι ουσιαστικό να πουν και να αξιώσουν από την καθημερινότητα, θα το έκαναν χωρίς την παραμικρή υπόνοια διάπραξης οιουδήποτε ατοπήματος γιατί αυτή ακριβώς η ζωή θα είχε κάποια αξία σε ιδέες και οράματα.

Ελλείψει, όμως, οραμάτων και ιδεών, προκύπτει μια φτωχή αξίωση στην καλύτερη των περιπτώσεων, και στην χειρότερη απουσία πνευματικής ανάγκης, ανάγκης για μόρφωση και εκπαίδευση.

Τα περιθώρια στενεύουν απελπιστικά, καθώς οι άνθρωποι του δημιουργικού Χθες χάνονται και αφανίζονται. Επικρατεί μονάχα μία παρατεταμένη ένδεια σε όλα τα επίπεδα και ένας κόσμος σε σύγχυση. Οι απώλειες αυξάνονται και ο απολογισμός μεγαλώνει.

Οι υλικές προκλήσεις πάντως, δεν αναμένεται προς το παρόν να πάψουν να ενδιαφέρουν τους ανθρώπους. Η δε λαχτάρα για νέα μοντέλα, για επουσιώδη εικονικά εργαλεία ζωής, φουντώνει με τον ίδιο ρυθμό και ένταση που τα εργαλεία αυτά λανσάρονται στην αγορά.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν αναμένεται κάποια σαρωτική αλλαγή. Τουναντίον, συναντά κανείς ολοένα και περισσότερες όψεις με λαχτάρα για νέες κατακτήσεις υλικών αγαθών, ανθρώπους που χαριεντίζονται και ερωτοτροπούν με την τεχνολογία, χωρίς να απορούν για το γιατί πρέπει να παράγονται συνέχεια υλικά αγαθά.

Απολογισμός με πολλές απώλειες, μέσα από την λαχτάρα και αποθέωση της ύλης. Άνθρωποι που πέφτουν συνεχώς στην διαχρονική παγίδα της υπερκατανάλωσης προς κάλυψη του πνευματικού κενού. Απώλειες σημαντικές για την σκέψη και την γνώση. Αν μη τι άλλο, αν συνεχιστεί αυτό, δεν θα μιλάμε πια μόνο για απώλειες, αλλά για οριστική ήττα. Για τον άνθρωπο σκιά του εαυτού του ή την φιγούρα δίχως συσπάσεις και εκφράσεις του προσώπου. Ένας ψυχρός και απρόσιτος κόσμος με φτηνές ιδέες και προτάσεις για το αύριο.