Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν κάνει κανείς την δέουσα ιστορική αναδρομή, θα διαπιστώσει ότι στην Ελλάδα δεν έχει αλλάξει τίποτε εδώ και δεκαετίες, ούτε στη νοοτροπία, ούτε στη διαφθορά, ούτε στην παραοικονομία, ούτε στο ρουσφέτι. Το γεγονός αυτό δυσχεραίνει κατά πολύ την όλη διαδικασία της υποτιθέμενης εξελικτικής διαδικασίας, καθώς ούτε το προβαλλόμενο επιχείρημα περί αξιοκρατίας πιάνει τόπο, ούτε η περιλάλητη αναπτυξιακή προοπτική γίνεται πιστευτή από κανέναν. Ενδιαφέρει και πολύ όμως, αυτό την πλειοψηφία στην πραγματικότητα; Θα το δούμε.

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι την εποχή της παρατεταμένης κρίσης, η αναξιοκρατία συνεχίζεται μαζί με την επιλεκτική προώθηση των «ημετέρων», κάτι που σημαίνει πως ο τόπος στο σύνολό του δεν έχει κάνει καν το στοιχειώδες αποφασιστικό βήμα. Από την άλλη, η καθήλωση των πολιτών και η καθίζησή τους στα επισφαλή στεγανά της ρητής απομόνωσης προκαλεί ένα ακόμη δυσάρεστο αποτέλεσμα στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους, που μάλλον φαίνεται πως τα έχουν ξεχάσει.

Τα κόμματα υπό αυτή την κατάσταση ευημερούν, διότι πολύ απλά εκμεταλλεύονται την όλη αδυναμία που επιδεικνύεται από τους πολίτες. Τα ποσοστά τους, παρά την συνεχιζόμενη κρίση παραμένουν σταθερά, η διεκδίκηση της εξουσίας ο επιδιωκόμενος στόχος, όταν οι αντιδράσεις για την διαχείρισή της έχουν πλέον ατονήσει. Έχει δεχθεί ο κόσμος, με λίγα λόγια, ότι η κατάσταση θα συνεχιστεί ως έχει και πως η λύση δεν θα έλθει από τις απεργίες ή στάσεις εργασίας. Εν ολίγοις, ούτε καν οι κλαδικές διεκδικήσεις δεν υπάρχουν, με λίγες πάντα εξαιρέσεις.

Σ' αυτό το τοπίο όπου οι αντιδράσεις πλέον έχουν μετατοπιστεί απλά στην εναπόθεση εκφράσεων διαμαρτυρίας στο ασφαλές κυτίο παραπόνων εντός των ορίων της νομιμότητας, σε αυτή την συνήθη ανταλλαγή χαρακτηρισμών που δεν διαβρώνουν στο παραμικρό την κομματική συνιστώσα και συνοχή, υποβοηθούμενων των σχολίων για την προσωπική ζωή του κάθε πολιτικού και όχι για την πνευματική του ένδεια, το παιχνίδι κυριαρχίας γίνεται ακόμη πιο εύκολο και συνήθως μια απλή διαδικασία για τους κατέχοντες την εξουσία, αλλά και τους υποτιθέμενους αντιπολιτευόμενους.

Οι περισσότεροι πολίτες, έχοντας πέσει από καιρό στην παγίδα του μη χείρον βέλτιστον, έχοντας αποκηρύξει με πάθος κάθε τι που θα τους έβαζε στην διαδικασία εναντίωσης με τα συστήματα διακυβέρνησης του τόπου, πιστεύοντας πως ό,τι αίτημα υπάρχει, πρέπει να παραδίδεται διαμέσω των εκπροσώπων του κοινοβουλίου με την μορφή επερωτήσεων για να διορθώνεται εκ των έσω η εκάστοτε παρέκκλιση από το πρόγραμμα υφαρπαγής των δικαιωμάτων του πολίτη, με λίγα λόγια όταν οι επερωτήσεις αυτές και οι γενικόλογες απαντήσεις επ' αυτών θεωρούνται η πεμπτουσία της ψευδεπίγραφης δημοκρατίας, αυτό το παιχνίδι σε κάθε περίπτωση έχει τον συνήθη νικητή.

Οι νίκες αυτού του τύπου της δημοκρατίας οδηγούν με ασφάλεια στις εκλογές ανάδειξης μιας ακόμη οργανωμένης κουστωδίας από παρατρεχάμενους και κάθε λογής συμβούλους στο όνομα ενός υποτιθέμενου πλουραλισμού με τους ημέτερους, που ξέρουν καλά να υλοποιούν τα προγράμματα οικονομικής ανάπτυξης δια του τυποποιημένου προτσές εκμετάλλευσης των αδυναμιών των πολιτών και της ενίοτε ακατανόητης ροπής τους προς την λεκτική σπατάλη.

Ποιοι είναι οι ηττημένοι κάθε φορά; Μα φυσικά όχι αυτοί που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη, καθώς οι μάχες για αυτούς δεν σταματούν. Εκείνοι που μόνιμα χάνουν, αλλά κατ' ουσίαν κερδίζουν, είναι αυτοί που ακροβατούν ανάμεσα στην αντιπαράθεση και τον συμβιβασμό. Εν ολίγοις, αυτοί που θέλουν να έχουν πρόσβαση και στις δύο πλευρές.

Στην Ελλάδα, λοιπόν, που όλα έρχονται με καθυστέρηση και όπου αυτό που αποκαλείται αξιοκρατία ισχύει μόνο για αυτούς που δεν την εφαρμόζουν, όλα παίζονται για να είναι κερδισμένοι εκτός από αυτούς που σκύβουν το κεφάλι και εκείνοι που παλινδρομούν ή επαμφοτερίζουν.

Τελικά διαπιστώνει κανείς πως στην ελληνική κοινωνία, το παιχνίδι έχει περισσότερους νικητές παρά ηττημένους. Γιατί να αλλάξει η κατάσταση; Γιατί να προσπαθήσει ο κόσμος για το διαφορετικό, όταν για δεκαετίες οι πολίτες είναι συνηθισμένοι να αποκομίζουν οφέλη από την κάθε είδους παραπτωματική συναλλαγή και δοσοληψία; Γιατί, με λίγα λόγια, να πάψει η διαφθορά και η ασωτία, αφού από αυτές ζουν οι περισσότεροι;

Αν κάνουμε την συγκεκριμένη ιστορική αναδρομή, δεν θα διαπιστώσουμε κάτι διαφορετικό. Θα δούμε πως το μερτικό εξουσίας και επιβολής το διεκδικούν πάντα οι πολλοί. Κανένα ενδιαφέρον εκ των πραγμάτων λοιπόν, για την αξιοκρατία, κανένα κέρδος από την νομιμότητα.

Για δε την διαφθορά, το παιχνίδι τούτο διαιωνίζεται γιατί αλλιώς θα καταστρεφόταν εκ του συστάδην ο τόπος. Η εμμονή στο ρουσφέτι βολεύει και αυτούς που κυβερνούν κάθε φορά, αλλά και τους ψηφοφόρους. Και ας μην γίνεται πιστευτή η αναπτυξιακή προοπτική από τους αμφισβητίες, «δεν ενδιαφέρει» καν λένε. Αρκεί να ακούγεται σαν απλή περιστροφή του λόγου πριν και μετά την εκάστοτε εκλογική αναμέτρηση και αυτό αρκεί.