Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Δε πάει και πολύς καιρός από τότε που οι άνθρωποι πίστεψαν στους εαυτούς τους, που  γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους από χαρά για την νέα δημιουργία, το όραμα ενός άλλου κόσμου, που αν μη τι άλλο θα σεβόταν την ατομικότητα. Το γεγονός ότι λίγο καιρό μετά οι πλατείες άδειασαν μετά τους αναγκαίους συμβιβασμούς και τις υπαναχωρήσεις στα αιτήματα δεν λέει και πολλά για την κατάληξη της σημερινής κοινωνίας, όπου όχι μόνο οράματα δεν υπάρχουν, αλλά πάνω απ' όλα οραματιστές. Κλείδωσε, θα έλεγε κανείς με την μία ο χρόνος και η στασιμότητα μαζί με την παθητικότητα έγιναν και πάλι τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής.

Σα να ξέζεψαν τα άλογα οι αναβάτες, σα να κατέθεσαν τα όπλα και τα λάβαρα, ο δρόμος οδήγησε και πάλι στα γνωστά κατατόπια και λημέρια, με τις συνήθεις προϋποθέσεις συνεύρεσης και επικοινωνίας. Πίστεψαν λοιπόν, κάποτε οι άνθρωποι στους εαυτούς τους γιατί έδωσαν το δικαίωμα στην προσωπικότητά τους να ξεδιπλωθεί και αυτό μακράν των τυποποιημένων εκλογών κάθε τέσσερα χρόνια που ορίζουν εξαρχής νικητές και ηττημένους.

Είναι καιρός να μαζέψει ο καθένας και η καθεμιά τα κομμάτια του/ της και να βρεθεί και πάλι στο προσκήνιο χωρίς να φοβάται πως και πάλι η κατάληξη είναι γνωστή. Πολύ περισσότερο θα έλεγα είναι προβλεπόμενη η στασιμότητα και η παθητικοποίηση, που μαζί με την εργαλειοποίηση των πάντων δεν αλλάζουν το προφίλ των ανθρώπων. Γι' αυτό χρειάζονται νέα οράματα. Όχι για να περιηγηθούμε ακόμη μια φορά στην επιτηδευμένα αφηρημένη ουτοπία, αλλά για να της δώσουμε σάρκα και οστά κάνοντάς την να λάμψει και να φωτίσει την μιζέρια.

Ουσιαστικά ποτέ δεν έλειψαν οι ευκαιρίες, ούτε επιβλήθηκε από καμιά εξουσία η ρητή σπατάλη του χρόνου. Οι άνθρωποι είναι που έκαναν τους αναγκαίους συμβιβασμούς, παρακάμπτοντας τις επιθυμίες και τα θέλω τους. Την όλη αυτή κατάσταση απλά εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο οι κομματικές παραφυάδες κάνοντας το κάθε τι για να αυξήσουν τους στρατούς τους. Και το πέτυχαν, τουλάχιστον προς το παρόν.

Τι πέτυχαν δηλαδή; Να ευτελίσουν την δημόσια ζωή και την ίδια την δημοκρατία, που δεν ήταν ποτέ επιδίωξή τους. Και δεν ήταν γιατί ποτέ δεν βασίστηκαν σε αυτή για να κυβερνήσουν. Τους έμειναν μόνο τα λόγια και τα σχέδια για έναν άλλο τρόπο ζωής, μέσα σε αυτή την κοινοβουλευτική δημοκρατία που δεν έχει να προσφέρει τίποτε περισσότερο παρά έναν στείρο και αδικαιολόγητο ανταγωνισμό.

Όταν και πάλι οι πλατείες θα γεμίσουν, όταν η ενδυνάμωση της σκέψης θα καταστεί και πάλι οδηγός που θα κρατήσει ακμαίο το ηθικό, όταν οι πολίτες πετάξουν μια για πάντα στον κάλαθο των αχρήστων τους ντελάληδες της συμφοράς, τότε και μόνο τότε θα μπορέσει να ελπίσει κανείς πως κάτι καινούργιο γεννιέται. Δεν θα είναι αυταπάτη ούτε μια ακόμη ουτοπία, γιατί και οι δρόμοι θα είναι γεμάτοι, αλλά πάνω απ' όλα οι πολίτες θα δείχνουν πως και αγαπούν και σέβονται τον εαυτό τους. 

Όχι, δεν πάει πολύς καιρός από τότε που οι άνθρωποι αποστερήθηκαν τα πάντα για να ικανοποιήσουν τον συμβιβασμό που τα ίδια τα κόμματα δεξιάς και αριστεράς προωθούν με τον πλέον κατάλληλο τρόπο.

Και δεν πέρασε πολύς χρόνος για τον απλούστατο λόγο ότι τα αιτήματα για το διαφορετικό των κοινωνιών παραμένουν επίκαιρα ακόμη και ψευδεπίγραφα στα κομματικά κιτάπια. Όταν οι πολίτες αποφασίσουν πως πρέπει και πάλι να σηκωθούν από τις θέσεις τους, τότε και μόνο τότε τα κιτάπια αυτά και οι μπροσούρες θα μπουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και θα είναι πράγματι τότε λόγω της δύναμης και μαζικότητας των πολιτών αδύνατο να σταματήσει το ποτάμι. Η δε όλη αυτή ασήμαντη χαρτούρα που αναδύει την δυσοσμία από την παντελή έλλειψη οραμάτων και σχεδίων σε διαχρονική βάση, θα βρει την θέση που της ανήκει. Η ουτοπία λοιπόν κάποτε γίνεται πραγματικότητα, όσο οι σημερινές κοινωνίες δείχνουν την παρακμή τους. Δεν απομένει παρά να σεβαστεί κανείς ξανά τον λόγο που βρίσκεται στη ζωή και που δεν έχει να κάνει με το να χάσκει απλά τον ορίζοντα. Γιατί η ουτοπία είναι ο κρυφός πόθος της σκέψης και της ψυχής.