Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η μεγάλη αλλαγή λένε πως έρχεται όταν δεν το περιμένεις. Κάνει την εμφάνισή της εκεί που νομίζεις πως όλα θα κυλήσουν και πάλι στους γνώριμους ρυθμούς, χωρίς να υπολογίζεις ότι κάποια στιγμή θα δρέψεις τους καρπούς μιας ολόκληρης προσπάθειας που κατέβαλλες το προηγούμενο χρονικό διάστημα.

Πράγματι, ο άνθρωπος που σκέπτεται δεν υπάρχει περίπτωση να μην δοκιμάσει και μετρήσει τις δυνάμεις του, είναι αυτός που σε κάθε περίπτωση δεν αφήνει ποτέ τα πράγματα να κυλούν έτσι, χωρίς αξία και σημασία. Το σκεπτόμενο άτομο είναι οιωνοί βαθιά ανήσυχο και το ενδιαφέρον του δεν περιορίζεται στο να αναπαραγάγει τυχόν στερεότυπα προηγούμενων εποχών. Οι προσπάθειες δε που καταβάλλει, είναι πέραν των ορίων, που ούτως ή άλλως δεν τον θέλγουν.

Κάποτε λοιπόν, όλες αυτές οι προσπάθειες επιφέρουν σαρωτικές αλλαγές και μάλιστα ξαφνικά -αν και όχι απρόσμενα. Ο άνθρωπος που δεν αφήνει τίποτε ανεπεξέργαστο δια του νου, συνήθως δεν επιτρέπει την εποχή να του επιβάλλεται, χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει πως έχει την τάση να κατακτά  βιαίως αυτά που τον περιβάλλουν, με την έννοια της κατοχής και επιβολής στις καταστάσεις και τα συμβάντα.

Είναι εκείνος ο άνθρωπος που είναι κύριος του εαυτού του, που δεν αφήνει τίποτε στην τύχη και ιδίως τα πράγματα που διεμβολίζουν την σκέψη. Αυτός ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ, νοιάζεται για τα πάντα χωρίς να περιμένει αναγνώριση. Έτσι, ενώ η ζωή τον καθυστερεί και τα εμπόδια είναι πολλαπλάσια συγκριτικά με τους άλλους, εντούτοις κάποτε οι σαρωτικές αλλαγές τον διακατέχουν και μιλώ για τις αλλαγές αυτές που αφορούν τις συνθήκες ζωής του.

Πολλοί άνθρωποι αναγνωρίστηκαν μετά θάνατον το ξέρουμε αυτό και σε άλλους τόσους με αξίες και ιδανικά, αλλά πάνω απ' όλα διαβάζονται εγκωμιαστικοί επικήδειοι, δείγμα ότι η ζωή τους πέρασε στα ψιλά, αλλά ο θάνατός τους όχι.

Ο άνθρωπος που σκέπτεται, αυτός που δεν αφήνει την ζωή του στην τύχη, αλλά πάνω απ' όλα δεν απενεργοποιεί την ζωτική σκέψη χάριν της απόλαυσης υλικών αγαθών και μόνο, αυτός ο άνθρωπος ανακαλύπτει πολλές κρυφές πτυχές του ζην, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα ότι διαθέτει και τον απαραίτητο χρόνο περισυλλογής.

Κάτι τον σπρώχνει πάντα, ίσως το μη υλοποιήσιμο εν ευθέτω χρόνω, ενδεχομένως η κρυφή δύναμη που τον καθοδηγεί, ο έρωτας με τις λέξεις, την αξία και την σημασία τους. Η αλλαγή πάντως η σαρωτική αλλαγή έρχεται κάποια μέρα ξαφνικά, ένα πρωινό ή ένα ηλιοβασίλεμα, από αυτά που περίμενε να αλλάξει κάτι, αλλά δεν άλλαζε. Να, όμως, που σε μια στιγμή όλα αλλάζουν και ανατρέπουν τους συσχετισμούς. Ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ, είναι αυτός που δεν ενθουσιάζεται από την ξαφνική αλλαγή, όχι γιατί την περίμενε χρόνια και κουράστηκε, αλλά επειδή ήταν πεπεισμένος ότι κάποτε θα επέλθει η δικαίωση των προσπαθειών. Αναμενόμενο δηλαδή.

Οι κάθε είδους επαναστάσεις, κοινωνικές και ατομικές, δεν προέρχονται ούτε προκύπτουν από κάποια μαγική κίνηση, αλλά από τις χρόνιες ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα διαχρονικά και επιφέρουν κάποτε την καταλυτική αλλαγή. Η προετοιμασία είναι μεγάλη και ο κόπος που καταβάλλεται μεγαλειώδης. Κάποτε λοιπόν, οι κατακτήσεις γίνονται πραγματικότητα, ο υποψήφιος κατακτητής, όμως, μπορεί να απουσιάζει. Εναπόκειται λοιπόν, σε όσους έχουν απομείνει και τον γνώριζαν, να καταγράψουν την σιωπηλή του πόρευση, τις εμμονές, τις αρχές και τις ιδέες του.

Αν ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ, έχει ήδη καταβάλλει μεγάλο μέρος των προσπαθειών του σε αυτή την καθημερινή μάχη με την ασημαντότητα, κάποτε θα χρειαστεί να δώσει επαρκείς εξηγήσεις για το πώς κατάφερε και ισορρόπησε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Θα κληθεί αυτός ο άνθρωπος να απολογηθεί για το πώς δημιούργησε τις συνθήκες, ώστε να επέλθει αυτή η ξαφνική σαρωτική αλλαγή, να περιγράψει το πώς και το γιατί των προηγούμενων χρόνων.

Ποια θα είναι τελικά η απάντηση; Πώς θα εκφραστεί ο άνθρωπος για τον οποίο μιλώ; Πιθανότατα η σιωπή θα τα καλύψει όλα. Πιθανώς, όμως, να ακουστεί μια απλή φράση από το στόμα του, ένας λόγος που θα σβήνει το χρόνο των δοκιμασιών. Ίσως, όμως και να μην ψελλίσει το παραμικρό. Με την έννοια ότι το κάθε τι νομοτελειακά έρχεται στην ώρα του. Ακόμη και η πιο απίθανη και ξαφνική αλλαγή. Ποτέ, όμως, χωρίς να προλειάνει κανείς το έδαφος, που στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν είναι ομαλό για τον άνθρωπο που αναφέρομαι. Η απάντηση βρίσκεται μάλλον στη σιωπή που δείχνει και το μέγεθος της αλλαγής.