Του Φίλιππου Ζάχαρη

Η ζωή δεν περιμένει να την απολαύσεις ούτε στέλνει προειδοποιητικά σημάδια απώλειας, ώστε να πάρεις τα μέτρα σου και να προστατευθείς. Αυτό που κάνει η ζωή είναι να περνά βασανιστικά και εσύ απλά να καταγράφεις βάσει της ηλικιακής αξιολόγησης, περισσότερο ως παρατηρητής παρά ως ενεργός συμμετέχων στα δρώμενά της.

Το λέω αυτό γιατί κάποιοι θεωρούν ορισμένα πράγματα ως δεδομένα, υιοθετώντας αντιλήψεις του τύπου «άστο για αύριο» ή ενστερνιζόμενοι πρακτικές σαν αυτή που σχετίζεται με την ασύδοτη κραιπάλη και «όπου βγει».

Η ζωή αυτό που είναι έχει να κάνει με την ενέργεια. Αυτό που δεν είναι όμως, είναι η στατικότητα, δηλαδή το να χάσκει κανείς στον ορίζοντα, όπως τα πουλιά που αναπηδούν από κλαδί σε κλαδί εκτελώντας μία επαναλαμβανόμενη διαδικασία που δεν σχετίζεται με την λογική και την παρέμβαση στα εκτυλισσόμενα γεγονότα, παρά μόνο στο ένστικτο.

Χρόνος υπάρχει σε περιορισμένο όμως, βαθμό και αυτό δεν συνεπάγεται πως ο χρόνος αυτός είναι εσαεί διαθέσιμος. Οι άνθρωποι λοιπόν χάνουν την αίσθηση του χρόνου όταν προβαίνουν σε αψυχολόγητες ενέργειες, ενώ αυτοεγκλωβίζονται όταν αποφασίζουν απλά να διανύουν τον διαθέσιμο χρόνο ως απλοί παρατηρητές γιατί ποτέ δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να ζήσει. Και περνούν τα χρόνια μέσα στην ασημαντότητα του γήινου στοιχείου, ενώ η υπόλοιπη στερούμενη τα προτερήματα του ανθρώπου, επιτελεί το έργο της σιωπηλά και νηφάλια.

Οι άνθρωποι κάποτε θα πρέπει να αποφασίσουν και να διερευνήσουν τους λόγους που βρίσκονται στη ζωή αλλά πάνω απ' όλα θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν αν αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο καλύτερος δυνατός. Στην αρχαία Αθήνα, οι πολίτες αποφάσιζαν να δίνουν εκείνοι το δικαίωμα στον εαυτό τους να αποφασίζουν για το αύριο, προτάσσοντας την αυτονομία και την αυτοκυβέρνηση ως τον πιο ενδεδειγμένο τρόπο για να καθορίσουν το αύριο και δη με νόμους που δήλωναν ρητώς με ποιο τρόπο μπορεί να εδραιωθεί η άμεση δημοκρατία.

Παράλληλα, σε αυτό το καθεστώς της αυτοθέσμισης μπόρεσαν να πετύχουν την διαδραστική ανάπτυξη των τεχνών, των φιλοσοφικών σχολών ακόμη και αυτών που ήταν αντίθετες στον Δήμο- αλλά πάνω απ' όλα της τραγωδίας που σηματοδότησε την χρυσή εποχή. Σήμερα οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να αναπαραγάγουν το καθεστώς της ετερονομίας, βασιζόμενοι σε ένα κράτος φόβητρο και απόλυτα απομακρυσμένο από τις πραγματικές ανάγκες των πολιτών.   

Η αντίληψη και εμβάθυνση του χρόνου δεν τελείται υπό καθεστώς ελευθερίας και παράλληλα καθεστώτος αυτοπεριορισμού που βοηθά τα μάλα στην εγκαθίδρυση μιας πραγματικής δημοκρατίας, αλλά συντηρούν τα κυρίαρχα στερεότυπα και διακρίσεις στο όνομα ενός στείρου καθωσπρεπισμού και μιας επιτηδευμένης απαλλοτρίωσης της σκέψης.

Μοιραία ο χρόνος ξοδεύεται άσκοπα και άσκεπτα, χωρίς την παραμικρή ιδέα περί του όντος ως τέτοιου, χωρίς την αναγκαία ενδοσκόπηση που θα μπορούσε να βγάλει προς τα έξω την κάθε απορία, αλλά πάνω απ' όλα χωρίς κανένα στόχο τουλάχιστον σε ότι αφορά την πνευματική εκγύμναση.

Η ζωή δεν περιμένει, αλλά πάνω απ' όλα δεν επιτρέπει τον εφησυχασμό για την διάρκειά της. Αυτό κάποτε το ήξεραν οι άνθρωποι και για τον λόγο αυτό αναζητούσαν με πάθος την ενέργεια, εστιάζοντας συγκεκριμένα στα ενεργειακά πεδία. Σήμερα αυτό που υπάρχει, είναι ένας απροσμέτρητος οργασμός από αυθαίρετες αντιδράσεις, μία συμπεριφορά που ενδύεται η πλειοψηφία και συστήνει ένας μικρός κύκλος ανθρώπων που αποφασίζουν για τις τύχες των πολλών.

Ακολουθώντας πιστά αυτό το μοντέλο ζωής, οι άνθρωποι δεν έχουν πλέον τα περιθώρια να αποφανθούν για τους εαυτούς τους και πολύ περισσότερο να φιλοτεχνήσουν το προφίλ τους. Έτσι περισσότερο κινούνται από εδώ και από εκεί σαν τα πουλιά από κλαδί σε κλαδί, για μια ζωή ανούσια και τυποποιημένη.

Ο χρόνος λοιπόν, είναι πολύτιμος, αλλά οι σημερινοί άνθρωποι δεν το γνωρίζουν. Εναπόκειται στον καθένα να επανανοηματοδοτήσει τη ζωή του και να συνάψει την αποκλειστική φιλική σχέση με τον εαυτό του και τους άλλους.

Το λέω αυτό γιατί ο χρόνος μετρά ανάποδα για όποιον τον ξοδεύει απερίσκεπτα. Και κάθε απερίσκεπτο ξόδεμα του χρόνου σημαίνει άρνηση της ζωής που είναι συνυφασμένη με την ενέργεια και τα πεδία της.