Μπορεί μέσα στην πόλη να δόθηκε αγώνας για να παραμείνουν τα φρεάτια ανοιχτά, απομακρύνοντας φύλλα και φερτά υλικά από τις σχάρες ομβρίων, το αντιλιοστάσιο στην πλατεία Σαπφούς να ελέγχονταν διαρκώς, όμως ίδιο δε συνέβη και στις επαρχιακές οδούς. Τρανό παράδειγμα ο δρόμος Μυτιλήνης- Παναγιούδας.
Υπήρχαν σημεία που το νερό της βροχής την Κυριακή κάλυπτε όχι μόνο το οδόστρωμα, αλλά και το πεζοδρόμιο. Δεν ήξερες που αρχίζει και πού τελειώνει το καθένα. Ένοιωθες ότι περπατούσες σαν ένας άλλος Μωυσής. Όλοι οι αγωγοί ήταν βουλωμένοι, χωρίς να υπάρχει τρόπος απορροής και διαφυγής των υδάτων. Τα διερχόμενα οχήματα, σήκωναν πίδακες νερού, που έφταναν τα παρμπρίζ των αυτοκινήτων που κινούνταν στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας. Όσο για τους τολμηρούς ποδηλάτες που συνέχιζαν την διαδρομή, υπό βροχή, υπέμεναν τα πάντα. Εξάλλου με μια μικρή παρερμηνεία και απόκλιση προς το ρεαλιστικότερο... «ο βρεμένος τη βροχή δεν την φοβάται...

*Προβληματική είναι η κατάσταση και στο ύψος του παλιού αεροσταθμού, εκεί όπου εξακολουθεί να υπάρχει η πύργος ελέγχου του αεροδρομίου Οδ. Ελύτης. Τα ρείθρα του κεντρικού δρόμου που οδηγεί στην Κράτηγο, είναι γεμάτα από λάσπες, ανακατεμένες με τις ψηλές φυλλωσιές από το αλμυρίκι,  που δημιουργούν και κατάλληλο περιβάλλον για να φυτρώσουν διάφορα αγριόχορτα, και αγριολούλουδα και να γίνει λίμνη, που δύσκολα χάνεται.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ "Δ"