Το νέο εποπτικό πλάνο της ζωής
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Οι ουρανομήκεις κραυγές και δοξασίες για το Άγνωστο και το μη προσεγγίσιμο χωρίς το μεγάλο άλμα στην σκέψη και την τροποποίηση του τρόπου αντίληψης και εμβάθυνσης των πραγμάτων, δεν γίνονται αντιληπτές από τον κοινό και απαίδευτο νου.
Το κάλεσμα αυτό που διαρκεί όσο οι αισθήσεις εντυπώνουν αλλεπάλληλες εικόνες, όλη αυτή η απροσμέτρητη κινητήρια επόπτευση για την αλλαγή των συνθηκών και την ερμηνεία τους μέσα από ημίθολα τοπία, όλα αυτά τα καταγράφει το ανθρώπινο ασυνείδητο που προβάλλει στα όνειρα τις κρυφές επιθυμίες για πράγματα που θέλαμε, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ.
Οι μόνοι μάρτυρες της όλης διαδικασίας είμαστε εμείς και η αθωότητά μας που την ανακαλούμε στη μνήμη όσο η θλίψη συνεχίζει να επισκιάζει ετούτη τη ζωή. Το πράγμα καθαυτό, η ουσία του κόσμου, μαζί με την ποιητική αποκαθήλωση των μη νοητών επικοινωνιακών δογμάτων -γιατί ο αρνητισμός και η απαισιοδοξία εξακολουθούν να εμπνέουν και να δείχνουν τον δρόμο- δεν είναι παρά η μόνη επωδός σε τούτο τον κόσμο που κυλά και εξελίσσεται παράλληλα με την προγραμματισμένη επιστροφή του στο φαντασιακό ανέγγιχτο, που και αυτό υποτάσσεται στο απροσδιόριστο σκοταδιστικό τέλος.
Οι ψίθυροι που ωχριούν στην θέα του ατέλειωτου βουητού της καθημερινότητας, τα κρυφά χαμόγελα που διαδέχονται τις επιπλήξεις και τους σχολιασμούς για όλα αυτά που λαμβάνουν χώρα στην εξέλιξη του χρόνου, όλα τούτα τα σκεπάζει η ενδυνάμωση του νοητικού κραδασμού που θρυμματίζει τις πιθανότητες για ομαλή εμπέδωση του υλικού και του χειροπιαστού στο ζωτικό πλέγμα.
Σε τούτο το συνθετικό τοπίο υπάρχει χώρος και για τις αναμνήσεις και για τα πλάνα που απέτυχαν, με την μόνη διαφορά πως δεν προφταίνει κανείς να επαναλειτουργήσει και να ανασυνθέσει το απολεσθέν, για τον λόγο ότι αυτό είναι ήδη εκφρασμένο και γενόμενο, καταχωνιασμένο στην διαλειμματική νοητική αβελτηρία που προκαλεί η εξοικείωση με το στιγμιαίο σάστισμα της πεπαλαιωμένης πράξης που περνά και πάλι στην θεωρία, υπό την έννοια ότι κάθε επιτυχής ή αποτυχημένη απόπειρα γεννά πάντα νέα πλάνα.
Τι χρειάζεται λοιπόν, αυτό που παραπέμπει στο αδήριτο μιας άλλης ξεχασμένης εποχής; Ποια η θέση του αλλοτινού γέγοναι, όταν η παρατεταμένη κοσμική φθορά επιτάσσει την ανάγκη για νέες ματαιοδοξίες και επιφυλάξεις για έναν κόσμο που περιπλανιέται σε νέους σκεπτικούς λαβυρίνθους, όταν η νέα εποχή διοχετεύει την ασάφεια και την ανακολουθία θεωρίας και πράξης σε νέα μοτίβα αντίληψης και συμπεριφοριστικά μοντέλα που αδρανοποιούν την όποια εθιστική μετάβαση στο καθιερωμένο και κοινά αποδεκτό;
Ο κόσμος δηλαδή αλλάζει και τροποποιείται παρά τις παλινδρομήσεις. Με τον τρόπο αυτό, όμως, δεν σημαίνει ούτε ότι ανανεώνεται ούτε ότι καινοτομεί και ας αρέσκεται να αυτοαποκαλείται έτσι. Προχωρά, όμως, ο κόσμος και παρά την λανθασμένη πόρευση που προκαλεί η πνευματική αγυμνασία, δηλώνει και πάλι παρών με τις όποιες καταχρήσεις, κακοποιήσεις και παθογένειες που τον συνοδεύουν.
Κάποιοι καλούνται να τον αποδεχθούν και τον καλωσορίζουν με ζέση και θέρμη, κάποιοι άλλοι μνημονεύουν τα περάσματα και τα προηγηθέντα γεγονότα. Υπάρχουν, όμως και εκείνοι που ξέρουν την κατάληξη, καθώς οι συνιστώσες επί του πρακτέου συγκλίνουν και ενώνονται. Σε τι ωφελεί, όμως, η διαπίστωση της επανάληψης, αν όχι στον ακαταπόνητο ολοφυρμό για τον κόσμο που ουσιαστικά δεν αλλάζει ούτε μεταβάλλεται;
Τι άλλο δηλαδή να είναι οι εξακολουθητικές κραυγές και εκκλήσεις για την προσέγγιση του Αγνώστου, που παραμένει τέτοιο που ήταν πάντοτε, παρά την αθρόα εισβολή της τεχνικής και της επιστήμης; Τι άλλο πέραν της γνωστής διαδοχής και εναλλαγής του βάθους με την επιφάνεια, του απτού με το ιδεατό, της πάλης εκείνης ανάμεσα στο πεδίο έρευνας του νου και της σκεπτικής ανεπάρκειας; Και σε τελική ανάλυση, ποια είναι αυτή η εποχή που αλλάζει τα πάντα αν δεν καταχωρεί στην εμβληματική αναζήτηση της σκέψης την ίδια την θέληση για το Υψηλό και το Μεγαλοπρεπές που αλλάζουν άρδην τους όρους του χρονικού πλάνου;
Όσες φωνές και αν ακουστούν, όση δυσκολία και να εκφράζεται στην προσέγγιση του διαχρονικού Αγνώστου, αυτό θα παραμένει ως έχει αν δεν ενεργοποιηθεί το ανεξάντλητο πάθος για την διερεύνηση του Νου, η κατανόηση της λειτουργίας του κινητικού νευρώνα της σκέψης που δέχεται τους αλλεπάλληλους εικονικούς ερεθισμούς. Και αυτό δεν θα γίνει ποτέ όσο το Άγνωστο ανακαλείται στην σκέψη με την βοήθεια μεγαλόστομων λόγων και υποσχέσεων της επιστήμης και της φιλοσοφίας.
Ίσως δεν φτάνει μόνο η επιστήμη και η φιλοσοφία, ίσως να πρέπει να ανακαλείται από την ζωτική μνήμη το πάθος για την ουσία του Όντος και η λεπτή αλλά διεισδυτική διάνοιξη του χωροχρόνου μέσα στον οποίο υπάρχει το Αυτό και το Εν, που δεν γίνεται αντιληπτό παρά εκφράζεται και λαμβάνει την έννοια της υπόθεσης ως κάτι που δεν φαίνεται, αλλά που είναι.
Όπως μεταβαίνει κανείς από τα βαριά λόγια στις λεπτές σκέψεις που προκαλούν οι διαρκείς εικόνες του γίγνεσθαι. Όταν μετά το καταλάγιασμα του πρακτικού κουρνιαχτού αναβλύζει η σκεπτική ορμή του εκάστοτε θεωρησιακού πεδίου. Στο δρόμο για το νέο εποπτικό πλάνο της ζωής.