Το πάθος & οι βεβαιότητες

Δόθηκαν κάποτε  οι υποσχέσεις, οι συνοδοιπόροι ως τέτοιοι έσφιξαν τα χέρια, τα βιβλία άνοιξαν, οι ματιές ήταν διεισδυτικές και το νοερό αυτό ταξίδι ξεκινούσε με τους καλύτερους οιωνούς. Ποιος θα περίμενε πως κάποτε θα τραβούσαν τα χέρια από την άτυπη αλλά πάραυτα ουσιαστική συμφωνία οι μετέχοντες σε μια ζωή που εξαρχής αποστερούσε την δυνατότητα να την ζει κανείς με απαγορεύσεις και εμπόδια, μια ζωή που προσφέρθηκε τυχαία από το Χάος και πάλι εκεί θα επιστρέψει, αφανίζοντας μια για πάντα την ίδια την στιγμή μέσα στην αιωνιότητα;
Λένε πως τα όνειρα δεν κρατούν πολύ, πως από ένα σημείο και μετά σειρά έχουν μόνο οι αναμνήσεις και οι αναγωγές των καθημερινών συμβάντων στην στείρα επαναληπτικότητα της διαπίστευσης σε τούτη τη ζωή όπου τα συμβάντα επανεμφανίζονται και που ποτέ δεν θέλουμε –ενώ θα μπορούσαμε– να δούμε πραγματικά από κοντά το φως του ήλιου και του φεγγαριού.
Λένε επίσης ότι από ένα σημείο και μετά παρατηρεί κανείς το σώμα του που γερνά και το πνεύμα του που φθείρεται αεί μη διδασκόμενον. Δεν ξέρω αν αυτές είναι απλά διαδόσεις ή αν αυτή είναι η αλήθεια και η ουσία ολόκληρου του βίου.
Ξέρω μόνο ότι από ένα σημείο και μετά αρχίζει κανείς να μετρά τα χρόνια, τις μέρες και τα λεπτά, σε βάρος των προφανώς ποικιλόμορφων εμπειριών που έσβησαν και αυτές στο πέρασμα του χρόνου. Το αν αυτές οι εμπειρίες έκαναν κάποιους ωριμότερους και κάποιους άλλους φτωχότερους στην θέα της μονότονης αλλά για τους πιο νέους απολαυστικής επανάληψης συμβεβηκότων, το αν δηλαδή στέρεψε ο ατομικός κορβανάς από κουράγια και αντοχή σε τούτο το βασανιστικό κονσέρτο από μια ηλικία και μετά, αυτό θα το κρίνει ο αόρατος παρατηρητής ετούτου του κόσμου που εθίζεται στις περισσότερες των περιπτώσεων από καταστάσεις που ενδεχομένως του προσδίδουν κάποιο ενδιαφέρον, ο καθένας και η καθεμιά που παίρνει κάθε φορά την κατάσταση την κατάσταση στα χέρια του/της.
Για κάποιους όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται και έχουν ξαναγίνει και σε άλλες εποχές. Για κάποιους άλλους επίσης και στην νεότητα ήταν παρούσες από την στιγμή που η ζωή γινόταν αντιληπτή μέσα από μεθοδευμένους αποπροσανατολισμούς και τερτίπια για να φαντάζει καλύτερη αυτή η ζωή και τάχα πιο ασφαλής.
Τα λημέρια, όμως, από ένα σημείο και μετά χάνονται, τα στηρίγματα εκλείπουν ή τείνουν να εκλείψουν, όλο το ενδιαφέρον εστιάζεται στην σαθρή και εμμονική καθημερινή επιβίωση χωρίς όνειρα, αξίες και ενδιαφέροντα. Η επικρατούσα άποψη είναι ότι οι νεότεροι έχουν σειρά, λες και το ταξίδι τέλειωσε οριστικά και τα καταφύγια καταβυθίστηκαν.
Μπορεί βέβαια να υπάρχει και το ενδεχόμενο να άλλαξε ο ρους της ιστορίας, να απομαγεύθηκε ο εξωτερικός κόσμος, να μίκρυναν οι αποστάσεις και να εξηγήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες το νόημα του σύμπαντος. Θεωρώ πάντως πως ακόμη υπάρχουν πολλά αναπάντητα ερωτήματα που θέτουν τις βάσεις για το νέο ξεκίνημα.
Πιστεύω δηλαδή πως ακόμη υπάρχει πολύς δρόμος να διανύσει κανείς σκεπτικές αποστάσεις που γεννούν νέες απορίες για τον προορισμό σε τούτη τη ζωή. Δεν έχει σημασία αν προλαβαίνει κανείς να ολοκληρώσει την αποστολή του, δεν ενδιαφέρει καν αν επιτεύχθηκε ο στόχος, πολύ απλά γιατί σαν αυτό γίνει, ξεπηδούν άλλοι πολυπλοκότεροι και δυσδιάκριτοι.
Σημασία έχει το νέο ξεκίνημα, η νέα πνοή και το σκίρτημα σε τούτο τον κόσμο, η καταβύθιση στα μυστικά του και όχι το ξεμασκάρεμά του που πάντα είναι υποκειμενικό. Σημασία δηλαδή από ένα σημείο και μετά έχει η απόπειρα ανεύρεσης νοήματος και ουσίας στο Είναι και η ανάβαση στο Όν αντάμα με την κατάβαση στο μη Όν, σαν απόσταγμα μιας συνολικής διευθέτησης του ζην μέσα από πιθανότητες, προσδοκίες και νοητική συγχορδία.
Δεν γνωρίζω αν τα μυστικά αποκαλυφθούν στον καθένα ή αν όλο αυτό δεν είναι παρά μια νέα αυταπάτη, αν το φως της γνώσης οδηγεί σε μια νέα νύχτα που κανείς δεν ξέρει τι την ακολουθεί.
Σημασία έχει η προσπάθεια, η ίδια η έννοια της προσπάθειας, αυτό καθαυτό το βήμα χωρίς στόχο και σκοπό. Αν οριοθετήσει κανείς με αυτό τον τρόπο την ζωή μπορεί και να γνωρίσει και να διασχίσει δύσκολα μονοπάτια.
Αν παραμείνει στις διαπιστώσεις, θα ζει με αυτές με ασφάλεια και πεποίθηση πως τα έμαθε όλα. Αυτό ακριβώς θα επιτρέψει την ανάγκη για μια νέα πορεία, ίσως, όμως, τότε να είναι αργά. Γιατί τα βήματα προς τα εμπρός χωρίς εξήγηση κληροδοτούν το ξεχασμένο πάθος. Οι βεβαιότητες, όμως, το πνίγουν.