Ανάφτε φώτα
Γεμίστε τις πίστες.
Ήλιο δώστε μέρα νύχτα.
Σήμερα παρελαύνει η γυναίκα...
Του μόχτου, του πόνου, του πάθους, της μητρότητας,
της ωραιότητας, της τρυφερότητας.
Το λούλουδο του Κήπου!
Άνθισε ο τόπος!
Αρώματα παντού...
Μουσικές απ' άκρη σ' άκρη.
Σήμερις η ζωή γιορτάζει!
Η γυναίκα αξίζει! Η γυναίκα μπορεί!
Ίσα δικαιώματα έχει και αυτή...
Η ισότητα δεν θεσπίζεται σε πλάκες.
Δεν μένει σε φάκελλα κλειστά.
Μόνο χαράζεται βαθιά μες στις καρδιές.
Βήματα κι αν έχουν γίνει, δρόμος μένει πολύς...
Ας βγούμε λοιπόν μ' ένα χαμόγελο να την υποδεχτούμε
Μ' ένα συναίσθημα εγκάρδιο, ζεστό.
Μ' έναν ήλιο στην καρδιά, στη σκέψη μια σελήνη.
Με μια αναγνώριση σφραγισμένη στα πνευμόνια.
Ας πούμε πως την αγαπάμε.
Πως δεν έχει καμιά θέση το εγώ, η βία, το ψέμα ανάμεσά μας.
Πως ο λόγος είναι αληθής.
Πως εκτιμάμε ό,τι μας προσφέρει
και δεν ζητάμε πιότερα.
Πως δεν υπάρχει άλλο τι για να μας χωρίσει.
Πως παίρνουμε πρωτοβουλία για ό,τι ενωτικό.
Πως πρώτοι τη συγχωρούμε και ζητούμε τη συγγνώμη της.
Πως μετρήσαμε τα λάθη κι η υπόσχεσή μας μένει για ένα καλύτερο αύριο, δικαιότερο και για τους δυο.
Μα δίκαιο θαρρώ είναι δω να μιλήσουν και οι στίχοι:
Με μια σου μόνο κίνηση μια γυναίκα μπορεί
να σου παίξει τις πιο ωραίες μελωδίες.
Η ομορφιά δεν θέλει καθρέφτες
για να αντικρίσει την αλήθεια της.
Σεις σε μια γυναίκα ατενίζετε στη θωριά τον ήλιο.
Γω πάλι στης καρδιάς το χτύπο ακούω τη σελήνη.
Ευτυχής ο άντρας που θα βρει τη γυναίκα που θα διασχίσει το ποτάμι της καρδιάς του απ' άκρη σ' άκρη.
                                                     Παναγιώτης Σαλτογιάννης