Η εποπτεία μιας στατικής ζωής
Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)
Οι αναφορές γίνονται πάντα μετά από συμβάντα που συνταράσσουν άρδην τον κοινωνικό ιστό, μετά από γεγονότα που αλλάζουν τις υφιστάμενες ισορροπίες και τα δεδομένα της καθημερινότητας, περιπλέκοντας ενίοτε τις συνθήκες διαβίωσης με ό,τι αυτό σημαίνει για την επόμενη μέρα. Οι άνθρωποι συνηθίζουν να θεωρούν εαυτούς θύματα της μοίρας, καθώς δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία της αυτοκριτικής και πολύ περισσότερο δεν ασχολούνται με τον αντίκτυπο των ενεργειών τους.
Οι ειδήσεις για τα ανάλογα περιστατικά διαχέονται από λεπτό σε λεπτό και η έγνοια εστιάζεται κατεξοχήν όχι στην αιτία των γεγονότων αλλά στο ίδιο το συμβάν που προκαλεί την ανάλογη ακόλουθη εντύπωση. Δεν συνηθίζουν δηλαδή οι άνθρωποι να ψάχνουν να βρουν τις αφορμές, πολύ δε περισσότερο όταν ένα συμβάν προκαλείται από τον καθένα ξεχωριστά που κατά την συνήθη επωδό αποδίδεται αφηρημένα στην «κακούργα κοινωνία που έχει ισοπεδώσει τα πάντα».
Ποιοι, όμως, είναι αυτοί που συμμετέχουν στην κοινωνική αποδιοργάνωση και μεμψιμοιρούν με κάθε αφορμή; Ποιοι περιπλέκουν την ίδια την κοινωνία όταν συμβάλλουν ενεργά με τις πράξεις τους στον γενικευμένο εκμαυλισμό και την αποκτήνωση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με την παρερμηνεία και την παραμόρφωση των εννοιών και των σημασιών;
Αυτοί οι άνθρωποι που διασχίζουν μέρα νύχτα τις λεωφόρους και στιγματίζουν το άδικο, που προσεύχονται για τις αμαρτίες τους στον άγνωστο Θεό, που εξαγνίζουν το κακό που οι ίδιοι προκαλούν, αυτοί και μόνο αυτοί οφείλουν να δώσουν λόγο και να απολογηθούν πρώτα απ' όλα στον εαυτό τους για τα πεπραγμένα και πραχθέντα.
Πρέπει να κοιτάξουν μέσα τους, να δουν τις ενορμήσεις και τα θέλω τους, να πάψουν να αλληλοεποπτεύονται, να ανοίξουν νέα κεφάλαια στη ζωή τους και να μην αγανακτούν με την πρώτη ευκαιρία. Είναι οι άνθρωποι οι ένοχοι ή οι αθώοι ετούτης της ζωής, οι δημιουργοί της, τα θύματα και οι θύτες παράλληλα;
Μήπως υπάρχει κάτι άλλο που θα πρέπει να αναζητηθεί; Είναι γεγονός ότι ο κόσμος δεν καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια για να αποκρυπτογραφήσει τα κρυμμένα μυστικά. Δεν θέλγεται από το μυστήριο, δεν κοπιάζει παρά αρκείται σε μια σταθερή πορεία με τους ίδιους όρους και προϋποθέσεις.
Η ικανοποίηση είναι μετρημένη βέβαια αλλά κατά τα άλλα επαρκής. Οι εντυπώσεις από τα ξαφνικά γεγονότα μπορεί βέβαια να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα, εντούτοις οι εντυπώσεις αυτές διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να προκαλούν ριζικές αλλαγές στη νοοτροπία της επόμενης μέρας.
Τρόπον τινά, γεύονται τους ίδιους καρπούς των πράξεών τους και κατά περίπτωση ασελγούν κατά της ίδιας τους της νοοτροπίας που προκαλεί ενίοτε ασυνήθιστα συμβάντα.
Οι αναφορές μετά τα γεγονότα δεν αφορούν ποτέ αυτούς ως μονάδες παρά ενισχύουν δραστικά την ετερότητα, με τα ανάλογα αποτελέσματα στον συνολικό κοινωνικό ιστό που απαρτίζεται από τους ίδιους.
Η αυτονομία αποκλείεται εξαρχής και οι κοινωνίες τους ασπάζονται τυφλά την ετερονομία, με τραγικά αποτελέσματα στην γεγονική ροή και τα φαινόμενα που ακολουθούν τους παρατεταμένους λανθασμένους ασπασμούς και τις χειραψίες.  
Με τον τρόπο αυτό, οι συνθήκες διαβίωσης φαντάζουν στατικές και σε καμία περίπτωση δεν προδίδουν την διάθεση της εναλλαγής των εικόνων. Οι άνθρωποι επιβάλλεται να ανοίξουν το οπτικό και νοητικό τους πεδίο. Αν αυτό δεν γίνει τώρα, αν και πάλι επιλεγεί ο μπούσουλας τη κανονικότητας δεν αναμένεται αλλαγή στην ροή. Και μια ζωή που ρέει στους ίδιους ρυθμούς δεν αποπνέει την αίσθηση της ριζικότητας στην αντίληψη των πραγμάτων που δεν επιδέχονται αλλαγές.
Και κοινωνίες που δεν αλλάζουν, παραμένουν ανάλγητες απέναντι σε καθοριστικά συμβάντα που συνήθως ερμηνεύονται επιδερμικά γιατί έτσι είθισται. Κάθε τέτοια ερμηνεία και αναφορά πλήττει ανεπανόρθωτα την γόνιμη διαβίωση υπό συνθήκες επαναληπτικής αδιαφορίας που αναδεικνύει την πνευματική στένωση.
Εν κατακλείδι, απομακρύνεται σταθερά η μέρα της σημασιολογικής υπερβατικής εντύπωσης για έναν κόσμο που βαδίζει με γνώμονα την βαθιά σκέψη και όχι την φευγαλέα ματιά που κατ' ουσίαν στοχεύει το πουθενά.