Το κάδρο του ατόμου και της κοινωνίας 

Tι είναι το καινούργιο αν όχι μια βιωματική υπενθύμιση πως οι στιγμές ανακυκλώνονται στην θαυμαστή τους πορεία, μια και μόνη νέα μέτρηση συναισθημάτων και ποιητικών στιγμών από τότε που ένοιωσε κανείς από παιδί πριν εισέλθει στον πρωταθλητισμό του ξεχωριστού και του αποκαλυπτικού που σαγηνεύει τον κάθε περιπατητή και περίεργο επισκέπτη της ζωής; 
Η ανακύκλωση αυτή που εισάγει την υποτιθέμενη νέα σκέψη ανασυνθέτει τον περίγυρο και επαναφέρει λησμονημένες υποσχέσεις από το ιστορικό κάδρο των κοινωνιών, αντικαθιστώντας με τον τρόπο αυτό την ατομική συνεισφορά με το συλλογικό ασυνείδητο, λες και όλα να συμβαίνουν υπό τα όμματα πολλών και όχι από την ατομική αντίληψη της εκάστοτε θεωρούμενης θέσης και στάσης που πάντως έχει ρόλο στα δρώμενα. 
Αν οι άνθρωποι κάνουν πάντα μια νέα αρχή, αυτό δεν τους εμποδίζει να την επαναλάβουν υπό το κράτος του απονενοημένου συνειρμού των στιγμών, καθώς αυτές συνήθως χάνουν την δύναμή τους όσο το ατομικό θυμικό απομακρύνεται από τα γεγονότα. Και για να συμβεί κάτι, πρέπει να υπάρχει πάντα αυτή η μοιραία υπενθύμιση πως οι υποσχέσεις που θα δοθούν μπορεί και πάλι να χαθούν στο πέρασμα του χρόνου αν οι κοινωνίες εγκαταλειφθούν στην τύχη τους από το άτομο. 
Αν οι άνθρωποι ήταν προορισμένοι για κάτι συγκεκριμένο και όχι για το γενικό, αν τα συμπεράσματα που εξήχθησαν, οδηγούν και πάλι στην ίδια διερώτηση, τότε ο κόσμος είναι απλά ένα και μόνο αντικείμενο την συγκεκριμένη χρονική περίοδο και όχι τα πολλά υποκείμενα που αντιλαμβάνεται πως τον εποπτεύουν δειλά – δειλά από τότε που ανοίγει τα μάτια του. 
Η νέα αρχή κρύβει τις ίδιες παγίδες μέσα στην ανακολουθία τους με το συλλογικό, μέσα στην λαθραία εισαγωγή τους στο γνωστικό πεδίο της ατομικότητας που παραμένει παροπλισμένο όσο οι απαντήσεις είναι στερεότυπες από την ίδια την κοινωνία. 
Υπενθυμίζει λοιπόν η επόμενη μέρα, ότι αν δεν τηρηθούν οι υποσχέσεις για το άλλο και όχι αυτό, αν δεν συναρμολογηθεί εκ νέου το ψηφιδωτό του απολογισμού της πορείας από το παρελθόν στο μέλλον, το παρόν δεν θα έχει και πάλι δυνατή ισχύ. 
Με λίγα λόγια, οι συμμετέχοντες στο παιχνίδι της θνητότητας, παραμένουν ατομικά χωρίς αυτοπροσδιορισμό και στίγμα, χωρίς την αυτογνωσία του παρόντος που μέσα από τις πράξεις του παρελθόντος θα οδηγήσουν σε νέα λημέρια που θέλει να απαγκιάσει ο ατομικός νους.  
Η ποιητικότητα στη ζωή και η στοχαστική εμπειρία αναμορφώνει τα δεδομένα από τα οποία ανακύπτει μια νέα σκέψη που δεν εκτιμάται ως επανάληψη, αλλά ως νέος στόχος που σημαδεύεται από καιρό για να ανατραπεί το συνηθισμένο και τετριμμένο της ύπαρξης. 
Μέσα σε αυτή την νέα σκεπτική διαδικασία, όπου διασταυρώνεται το χθες, το σήμερα και το αύριο του ατομικού με το συλλογικό ειδέναι, αλλοτριώνεται η ατομική συνείδηση στην ίδια της την ουσία, συναπαρτιζόμενη από αδιόρατους παράγοντες της κοινής εποπτείας του πιθανού και όχι δεδομένου της αποδοχής του κόσμου. 
Στην υπόθεση δηλαδή ότι τα πάντα έχουν αρχή και τέλος, δεν σημαίνει ότι κατά την εξελικτική πορεία τα συμβάντα έχουν στατική ισχύ. 
Νέος οραματισμός και φαντασιακό σημαίνει όχι κάποιας μορφής επανάληψη -που δεν αποκλείεται- παρά εγκατάλειψη του ατομικού χάριν της συλλογικής εμπειρίας που αναδιατάσσει τα συμβαίνοντα και αξιώνει νέα ατομική στάση και θέση. Αυτή αναπλάθει την ατομική αντίληψη και με γνώμονα έναν διαφορετικό κόσμο που δεν θα μοιάζει με τον χθεσινό, δημιουργεί τις βάσεις για το συλλογικό ζητούμενο. 
Για να γίνει μια πραγματικά καινούργια αρχή στη ζωή, λοιπόν, θα πρέπει να ανοιχθεί στο συλλογικό κάλεσμα ο ατομικός νους, καθώς η επανάληψη είναι χαρακτηριστικό των κοινωνιών και όχι του ατόμου. Το άτομο απλά υπακούει στην γενική εποπτεία των ξεχωριστών υποκειμένων και γίνεται αντικείμενο των ίδιων του των στιγμιαίων διαθέσεων που δεν φωτογραφίζουν παρά την πλαστή του περατή ατομικότητα. 
Ανακύκλωση των στιγμών με υποσχέσεις του ατόμου στον εαυτό του για ευδαιμονία σημαίνει εν κατακλείδι ολική θρυμμάτιση του περίγυρου για χάρη της μιας και μοναδικής πορείας που προσκρούει πάντα στην συλλογική άρνηση ή παθητικότητα. 
Αυτή εκδράμει συνήθως και αφαιρεί την δυναμική από το κοινωνικό απόθεμα, και η όλη προσπάθεια φαντάζει ως αόριστη κίνηση και δόνηση του σώματος στον αέρα και στο πουθενά. Για να μιλήσουμε για το πραγματικά καινούργιο δεν αποφεύγουμε το κοινωνικό φαντασιακό. 
Απλά για το άτομο η όλη διαδικασία είναι της μορφής της υπαγωγής του αποσπασματικού στο Όλον. 
Στην κοινωνία αυτό μεταφράζεται από το ξεχωριστό άλλοθι των ανθρώπων που εκλαμβάνεται ενίοτε ως  αδυναμία του ποιείν και πράττειν. 
Στον υποκειμενικό στοχασμό εμβάλλει πάντα η αίσθηση του συλλογικού προορισμού σε μια και μοναδική ζωή όπου υπάρχει αρχή και τέλος, μέσα από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον που δεν διαρκεί. 
Για το πέραν της θνητότητας, νέο και παλιό δεν υφίστανται παρά μόνον κοσμικός ρους.