Η επόμενη μέρα 

Δεν είναι ότι το Όν απομακρύνεται από τους σκοπούς του ούτε το γεγονός ότι ξεμακραίνουν οι στόχοι στα ατομικά σχέδια εντός του ζωτικού πεδίου, όσο το ότι χάνονται οι υποσχέσεις και τα σημάδια του ξεκινήματος σε τούτο τον κόσμο που δεν φείδεται αναβλητικότητας και ειδικότερα αψήφισης των καθημερινών επιβαρύνσεων που αλλάζουν άρδην τα δεδομένα της ζωής. 
Από ένα σημείο και μετά δηλαδή χάνεται η πορεία και επιζητείται πιεστικά ο λόγος ύπαρξης σε τούτο τον κόσμο. Ο λόγος που βρισκόμαστε πάντα σε δυσάρεστη θέση για την αναζήτηση νοήματος και εμπλουτισμού της καθημερινότητας σχετίζεται με το αδιέξοδο της εικονικής λατρείας του εφικτού αλλά στην πραγματικότητα αφόρητα απομακρυσμένου από την συνείδηση και την λογική, αν υποτεθεί πως κάπου αυτά εκβάλλουν και οικειοποιούνται την ουσία του Είναι.
Ο μέσος άνθρωπος αναρωτιέται αν μπορεί να συνεχίσει αφήνοντας ίχνη στις επόμενες γενιές, αν τα ίχνη αυτά θα μπορέσουν να οδηγήσουν σε κάτι διαφορετικό από το πάντρεμα της στιγμής με την αληθοφάνεια της κατά την διαδικασία της πρακτικής εφαρμογής των ονειρώξεων που χάνουν αξία και σημασία ότι κοινοποιούνται δημοσίως.
Είναι όλα αυτά που πιέζουν την ανθρωπότητα να ομολογεί πάντα τα ίδια λάθη και παραλείψεις στο πεδίο των μαχών για έναν κόσμο μακράν της σημασιολογικής πενίας που προκαλείται από την έλλειψη χρήσης των γλωσσικών υπερβάσεων και νεολογισμών. 
Φθάνουμε λοιπόν χωρίς να το καταλάβουμε κοντά στο τέλος, που δεν σημαίνει πως από εκεί δημιουργείται μια νέα αρχή, αφού η ίδια η πρωταρχή του νοήματος ποτέ δεν προδίδει τον τελικό της προορισμό. Αν μη τι άλλο, χάνουμε τα πλάνα στην πορεία και δεν εμφυτεύουμε κανέναν νέο εννοιολογικό βηματοδότη που θα εκκινήσει εκ νέου το σκεπτικό πεδίο. 
Και να μην είχαμε ανάγκη τα πλάνα, αυτό θα επέφερε άλλες επιπτώσεις, καθώς θα βαδίζαμε διαρκώς σε αχαρτογράφητα νερά. Τα είχαμε, όμως, όπως τα έχουμε πάντα ανάγκη, όταν προχωρούμε με παρρησία προς τον τελικό προορισμό, προς το μέρος εκείνο όπου θα ευχαριστήσουμε το σύμπαν για την συγχρονικότητα των κινήσεων και την δηλωμένη παρουσία μας στα τεκταινόμενα, για την συμμετοχή μας στο παιχνίδι της ζωής και την ενεργό συμμετοχή μας στην εκτύλιξή του.
Αφήνοντας πίσω τις άτυχες στιγμές, υψώνουμε τα χέρια στον ουρανό χωρίς να επικαλούμαστε κάποιο μορφοποιημένο θεϊκό Όν και αναζητούμε τον τρόπο να αφήσουμε διαφανή ίχνη στις ερχόμενες γενιές που θα ανανεώσουν τις υποσχέσεις που χάσαμε, που θα ομφαλοσκοπήσουν εκ νέου τους νόμους της ζωής και της συμπεριφοράς μέσα σε αυτήν, οι νέες γενιές που δεν θα πρέπει να μισήσουν τη ζωή αλλά να την περιβάλλουν με ομορφιά και σύνεση όσο και αν οι προκλήσεις της συνηγορούν αβίαστα προς το αντίθετο.
Αν κατορθώσουμε και μεταλαμπαδεύσουμε τα χαμένα νοήματα και αντιδιαστείλουμε την αδράνειά μας με το ευκρινές και ευδιάκριτο συνεχές, αν δώσουμε στους νεότερους να καταλάβουν πως ο σκοπός όχι μόνο δεν αγιάζει τα μέσα, αλλά πως αυτά αλλάζουν πάντα τον σκοπό με την αναγέννηση νέων ιδεών και των οραμάτων για την προσέγγιση του αδύνατου, αλλά πάραυτα επίκαιρου νομοτελειακού συμβεβηκότος, θα έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για την επίτευξη του προορισμού της γοητευτικής ενατένισης της γόνιμης σκέψης. 
Μπορούμε λοιπόν να επανακαταλάβουμε τους κενούς χώρους, να επιδιώξουμε και πάλι την κατάκτηση των νοητικών εδαφών και να μην υπαναχωρήσουμε στις όποιες αναστολές και τα εμπόδια που συνυφαίνουν πάντα τα επαναληπτικά αδιάρρηκτα δυσάρεστα γεγονότα. 
Μπορούμε να ανασυντάξουμε τους γραπτούς και άγραφους λόγους που θα εκπέμψουν και πάλι την ηθική αν-αλλοίωση στο ακμαίο και δυνατό, στο ρητά εκπεφρασμένο και συνοδευτικό μιας ζωής σε πλήρη εκτύλιξη του Είναι μέσα από το σκέπτεσθαι και το νοείν. 
Μπορεί να χάσαμε τα νοήματα και τους προορισμούς, μπορεί να απωλέσαμε την δύναμη και την ομοιογένεια των αισθημάτων, η παράδοση των όπλων, όμως, δεν γίνεται ποτέ όσο υπάρχει ο κόσμος και η δυναμική του. 
Αυτός είναι μέσα στο ασύλληπτο και το συλληπτό, μέσα στο ευκρινές και το ιδεατό.
Σε κάθε περίπτωση, ένας κόσμος με πολλαπλές εκφάνσεις που οι μεταγενέστερες γενιές οφείλουν να φιλοτεχνήσουν. 
Χωρίς αγκυλώσεις και αθέτηση υποσχέσεων από την στιγμή που η επόμενη μέρα πάντα ανατέλλει και φωτίζει.