Ευσυγκινησία & ασίγαστο πάθος 

Μέσα στην ευσυγκινησία κρύβεται πάντα ένας άλλος κόσμος που δεν μπορεί να ειπωθεί. Είναι το μεγάλο μυστικό της αθάνατης ψυχής που θρυμματίζεται στις εντυπώσεις και τα συναισθήματα που προκαλούν αλλοτινές εποχές μέσα στην ακριβοθώρητη ανημπόρια του σήμερα που καθρεφτίζει τον κόσμο της τεχνοεπιστήμης, ο οποίος στοχεύει το μηδέν. 
Αυτή η δυσαναλογία εντυπώσεων του σήμερα και του χθες αδυνατίζει το σκεπτικό πεδίο και προκαλεί μια ακόμη αλγεινή εντύπωση από την απόσταση που χωρίζει το παρελθόν από το παρόν, όταν αγναντεύει δηλαδή κανείς το πέλαγος και ανακαλεί στη μνήμη περίοπτες εμπειρίες που στοχεύουν στη γονιμοποίηση του μέλλοντος.   
Ο γλωσσοπλάστης πάντως συνεχίζει να επινοεί ιδέες που ανασυγκροτούν την ύπαρξη μέσα από την ευωδία και το μυστήριο του πεπερασμένου και άχρονου που θέλει να αποκαλείται Είναι μέσα στην εξέλιξη των ειδών, που επιφέρουν πάντα τις ίδιες αλλαγές και υπερβάσεις. Και συνηθίζεται αυτό, να αναπαράγεται ένα αιώνιο ακίνητο μέσα στον δαιμονισμένο θόρυβο μιας φύσης που δεν λέει να καταλαγιάσει τα συναισθήματα και που πάντα τα θεριεύει και τα εξακοντίζει στο άγνωστο.
Τα πράγματα κι οι εμπειρίες τους που προκαλούν το θυμικό, είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία που ακολουθούν οι εκάστοτε νέες γενιές στην προσπάθειά τους όχι να ξεχωρίσουν παρά να πρωτοτυπήσουν διαμέσω μιας νέας στατικότητας που δεν αναπλάθει το σκοτεινό στις αντίστοιχες διαστάσεις του, παρά ανασυγκροτούν ένα ψευδο-ειδέναι μέσα από μεμονωμένες κατακτήσεις και αντιγραφή ήδη από καιρό λεχθέντων ρήσεων και γνωμικών.
Ο κόσμος τελικά ανασυντάσσεται μόνο μέσα από τον ρητό φόβο για την απώλεια της ζωής και δεν διατηρεί φιλικές σχέσεις με την φύση που δεν λογίζεται ούτε καν ως Μάννα εξ ουρανού τις κρίσιμες στιγμές. Το ευσυγκίνητο λοιπόν υπενθυμίζει πως η ψυχή είναι πάντα εδώ, πως δεν αποχωρίζεται από τον άνθρωπο δια βίου ολάκερου και πως μόνο ο θάνατος χωρίζει το θαύμα της ζωής και τη νοητική αστροφεγγιά από το απόλυτο σκοτάδι του μη σκέπτεσθαι. 
Πώς και με ποια ανταλλάγματα επιδιώκεται μια ζωή βυθισμένη στην εντύπωση του ελάχιστου από ποιοτικής πλευράς και του μέγιστου από ποσοτικής, αυτό ακριβώς καταφάσκει η τωρινή απομάγευση των λέξεων και φράσεων, με την σαρωτική επέλαση της μικρότητας ή μικροπρέπειας και μικροψυχίας που χαρακτηρίζει τις μάζες. 
Για να παραμείνει λοιπόν κανείς ευσυγκίνητος πρέπει να αισθάνεται ισχυρούς κραδασμούς και ήχους, να συντηρεί την δόξα της άγνωστης σαγήνης προς το άπειρο και να επαναπαύεται στις δάφνες της λατρείας για το ένα και μοναδικό, για το αδυσώπητο και ασίγαστο πάθος της ροής των ψυχικών ορμών που καταλαμβάνουν χωροχρονικά τον εσωτερικό διάκοσμο.
Είναι αυτό που λέμε, πως για να μπει η τελευταία πινελιά, θα πρέπει να ωριμάσει η σκέψη για το αποτέλεσμα επάνω στον σχεδιαστικό καμβά, να αναζωπυρωθεί η ύστατη επιθυμία πως αυτό που παρουσιάζει ο δημιουργός δεν είναι το τελευταίο, καθώς σιγοκαίει η φλόγα του παρατεταμένου πάθους για την τέχνη και την στοχαστική εμπειρία.
Ευσυγκινησία λοιπόν, χωρίς να είναι απαραίτητο να γνωρίζει ο διπλανός, ο γνωστός ή ο φίλος από πού ξεκινά και πώς εξελίσσεται κάθε φορά. Ευσυγκινησία για κανένα λόγο, απλά για τις εικόνες που ένωσαν το παρελθόν με το μέλλον μέσω ενός διαρκούς παρόντος που αναπλάθει τις εμπειρίες και τον αντίκτυπό τους στην ψυχή. 
Αν παραιτηθούμε από την επιθυμία να πράττουμε σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης, αν απωλέσουμε για μια ακόμη φορά την δυνατότητα να αναπαραστήσουμε το φυσικό τοπίο, αν εντέλει δεν επαρκεί η ίδια η εμπειρία του παρελθόντος για να αποτρέψουμε την εμφάνιση και διάπραξη των ίδιων λαθών, ο κύκλος της ζωής θα διακοπεί βίαια και θα μεταβληθεί σε διαρκή πορεία πάνω σε τεθλασμένη γραμμή. 
Κανείς δεν θα ήθελε να περιπέσει στα ίδια ατοπήματα και να διολισθήσει σε μια μόνιμη παρακμιακή επωδό. Όλοι, όμως, θεωρούν πως κάνουν το καλύτερο σε κάθε εποχή, πως ωριμάζουν και επιτελούν εν κατακλείδι το θεάρεστο έργο της ανθρώπινης παρουσίας. Αυτή, όμως, καταντά εθιμοτυπική, όσο δεν συντάσσεται με το απρόβλεπτο. 
Είναι όπως αυτοί οι ήχοι που βγαίνουν από το ποιητικό φύσημα του αέρα, το θρόισμα των φύλλων και τα ίχνη από την περιπλάνηση στην θεωρούμενη ως αιώνια ύπαρξη που δεν γνωρίζει φαινομενικά από διακοπή και επανάληψη. 
Μέχρι να κοπεί οριστικά το νήμα της ζωής, αλλά όχι η ίδια η επανάληψή της, που αν μη τι άλλο είναι βυθισμένη μέσα στην ρητή καταδίκη του απρόσμενου αλλά πάντα συλληφθέντος γεγονότος ως γνώριμης πιθανότητας. 
Η ευσυγκινησία τα γνωρίζει όλα αυτά και εκφράζεται με την πρώτη ευκαιρία, προκαλώντας τους κατάλληλους κραδασμούς που ανανεώνουν και ανασυνθέτουν το φαντασιακό που αγνοεί τους κανόνες και την όποια ονοματισμένη εξέλιξη στο όνομα της πληθωρικής υλικής απόλαυσης.  
Η ευσυγκινησία είναι το ίδιο το μήνυμα της φύσης στον ανθρώπινο ψυχισμό που πάλλεται παθιασμένα για ό,τι χάνεται και δεν επιστρέφει παρά το ότι η ίδια η έννοια της θνητότητας ισχύει a priori από γενιά σε γενιά.