Πώς το καθεστώς Άσαντ απήγαγε εκατοντάδες παιδιά αντιφρονούντων
 
Έρευνα του γερμανικού περιοδικού Spiegel για τα παιδιά αντιφρονούντων στη Συρία αποκαλύπτει τραγικές λεπτομέρειες. Ο δικτάτορας Άσαντ που χαίρει άκρας προστασίας από τον επικηρυγμένο εγκληματία πολέμου Βλαντιμίρ Πούτιν, προέβη επί κυβέρνησής του σε κακοποιήσεις και αρπαγές παιδιών, κάτι που έχει τουλάχιστον αποκρυφτεί από την τρέχουσα επικαιρότητα. 
Οι απαγωγές και αρπαγές παιδιών ήταν ανάμεσα στις συνήθεις πρακτικές του τυραννικού καθεστώτος Άσαντ. Ας δούμε μερικές πτυχές της έρευνας του γερμανικού περιοδικού και ας αναλογιστούμε το κατά πόσο μεροληπτούμε όταν δεν μιλάμε και για άλλες γενοκτονίες που καθώς φαίνεται δεν εγείρουν το ενδιαφέρον. 
Η συριακή αστυνομική και μυστική δικτατορία του Μπασάρ αλ-Άσαντ κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου (2011-24) υφάρπαξε και κατάσχεσε ορφανοτροφεία για να φιλοξενήσει εκατοντάδες παιδιά φυλακισμένων, υποτιθέμενων αντιφρονούντων του καθεστώτος. 
Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν οι έρευνες της οργάνωσης Lighthouse Reports. 
Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel», το ένα τρίτο των παιδιών κρύφτηκαν στα παιδικά χωριά SOS στη Δαμασκό, απομονωμένα από τις οικογένειές τους, παρόλο που δεν ήταν ορφανά.
Τα παιδικά χωριά SOS σε όλο τον κόσμο έχουν ως στόχο να «δώσουν στα παιδιά ένα ασφαλές σπίτι», με βάση το πρώτο SOS – χωριό που ιδρύθηκε το 1949 στο Imst του Τιρόλου. 
Πρόκειται για ανεξάρτητες θυγατρικές οργανώσεις, οι οποίες έχουν ενωθεί στην ομπρέλα της παιδικά χωριά - SOS International με έδρα την Αυστρία. Οι οργανώσεις χρηματοδοτούνται από δημόσιους πόρους και δωρεές. Το ποσοστό αυτό διαφέρει από χώρα σε χώρα.
«Οι έρευνες της Lighthouse Reports, όπως αναφέρεται από την οργάνωση,  είναι «τεκμηριωμένες», «υψηλής ποιότητας» και ταυτόχρονα «πολύτιμες» για το μελλοντικό έργο. 
«Οι ερευνητές, μεταξύ των οποίων και εκπρόσωποι του βρετανικού ραδιοτηλεοπτικού οργανισμού BBC, πραγματοποίησαν περισσότερες από 100 συνεντεύξεις, μεταξύ άλλων με άτομα των οποίων τα παιδιά έχουν αφαιρεθεί και με υπαλλήλους παιδικών ιδρυμάτων. 
Επιπλέον, εξέτασαν χιλιάδες έγγραφα από αρχές όπως η συριακή υπηρεσία πληροφοριών της πολεμικής αεροπορίας, η οποία φέρεται να έχει εμπλακεί στις περισσότερες απαγωγές, και από ορφανοτροφεία.
Σύμφωνα με το περιοδικό «Spiegel», υπάρχουν 323 αποδεδειγμένες περιπτώσεις στις οποίες γονείς που ήταν φυλακισμένοι και υφίσταντο τα  βασανιστήρια του καθεστώτος Άσαντ χωρίστηκαν αυθαίρετα από τα παιδιά τους. 
Ωστόσο, ενδέχεται να έχουν σημειωθεί πολύ περισσότερα περιστατικά απομάκρυνσης παιδιών που χαρακτηρίστηκαν ως «περιστατικά ασφαλείας».
Στις εγκαταστάσεις όπου μεταφέρθηκαν τα παιδιά, μεταξύ των οποίων και μωρά, παρέμειναν «μερικές φορές για λίγες εβδομάδες, άλλες φορές για χρόνια.
Μερικά παιδιά μπόρεσαν αργότερα να επανενωθούν με τους γονείς τους». 
Για άλλα, όμως, δεν υπάρχει ακόμη κανένα ίχνος, σύμφωνα με το «Spiegel». Εν ολίγοις «η τύχη περισσότερων από 100 παιδιών παραμένει άγνωστη».
«Τα παιδιά που έφερναν οι μυστικές υπηρεσίες ήταν πάντα σε τρομερή κατάσταση – φοβισμένα και τραυματισμένα», αναφέρει το περιοδικό, επικαλούμενο μια πρώην υπάλληλο του παιδικού χωριού  SOS Δαμασκού. 
Τα παιδιά συχνά δεν μιλούσαν για μήνες. Σύμφωνα με άλλες αναφορές, πολλά παιδιά υπέφεραν από ψείρες ή ψώρα. Σε μερικές περιπτώσεις, είχαν εμφανή τραύματα από κακοποίηση.
Το «Spiegel» περιγράφει τη γενική διαδικασία της αφαίρεσης των παιδιών ως εξής: «Μεταξύ των υπαλλήλων του παιδικού χωριού στη Δαμασκό, τα «περιστατικά ασφαλείας» φαίνεται να ήταν ένα κοινό μυστικό. 
Πληροφοριοδότες των μυστικών υπηρεσιών έμπαιναν και έβγαιναν από τις διάφορες εγκαταστάσεις, αναφέρουν αρκετές πρώην υπάλληλοι. Απαγορευόταν να γίνονται ερωτήσεις σχετικά με την ταυτότητα, την καταγωγή ή τους γονείς. Δεν επιτρεπόταν να συζητούν για αυτά τα θέματα ούτε με τα παιδιά. Οι συνομιλίες παρακολουθούνταν και οι παραβάσεις αναφέρονταν».
Οι περισσότεροι υπάλληλοι του παιδικού χωριού SOS στη Δαμασκό υποστήριζαν φυσικά το καθεστώς Άσαντ και θεωρούσαν τα «περιστατικά ασφαλείας» ως «παιδιά τρομοκρατών». 
Το «Spiegel» αναφέρει: «Ορισμένες από τις εργαζόμενες διαβεβαιώνουν ότι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να προσφέρουν ασφάλεια στα παιδιά. Ωστόσο, η σιωπή σχετικά με την καταγωγή των παιδιών δεν άφηνε περιθώρια για την αντιμετώπιση των φόβων και των ψυχικών τραυμάτων τους».
Σύμφωνα με τους δεκάδες συνεντευξιαζόμενους από τους ερευνητές  δημοσιογράφους, συχνά οι συγγενείς των κρατουμένων ήταν πρόθυμοι να φιλοξενήσουν τα παιδιά ή έψαχναν μάταια για τα παιδιά. 
«Αλλά ακόμα και αν τα έβρισκαν στο παιδικό χωριό, δεν τους επιτρεπόταν να τα συναντήσουν ή να τα πάρουν μαζί τους – πρώτα έπρεπε να δώσει την έγκρισή της η μυστική υπηρεσία. Κάτι που σχεδόν ποτέ δεν συνέβαινε».
Ο σκοπός του καθεστώτος Άσαντ με τις απαγωγές προκύπτει σαφώς από τα έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών: με το φόβο για τη μοίρα των παιδιών τους, οι αντίπαλοι του καθεστώτος έπρεπε να υποταχθούν. Έπρεπε να παραδοθούν ή να ομολογήσουν. 
Τα ορφανοτροφεία λειτουργούσαν ως χώροι φύλαξης παιδιών για εκβιαστικά παζάρια. Πολλοί αντίπαλοι του καθεστώτος απελευθερώθηκαν μόνο μετά από πολύ καιρό, στο πλαίσιο ανταλλαγών κρατουμένων, και επανενώθηκαν με τα παιδιά τους.
Στο επίκεντρο των ερευνών βρίσκεται και  η τότε πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου των παιδικών χωριών SOS στη Συρία, κόρη στενού συμβούλου του Άσαντ. Η σύζυγος του δικτάτορα, εμφανιζόταν συχνά στις εγκαταστάσεις του παιδικού χωριού. 
Μετά την πτώση του καθεστώτος τον περασμένο Δεκέμβριο, η πρόεδρος φέρεται να έχει διαφύγει στο εξωτερικό, αλλά παραιτήθηκε από την προεδρία της χώρας μόνο έξι μήνες αργότερα. Το ζεύγος Άσαντ βρήκε καταφύγιο στη Ρωσία.

Πηγές: Αυστριακό Πρακτορείο Ειδήσεων,  Der Spiegel