Δεν ξέρω πόσο σημαδιακό ή τυχαίο είναι που η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης γιορτάζεται μαζί με την Ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, στις 21 Μαρτίου, κάθε έτους, αλλά το βρίσκω υπέροχο και ταιριαστό. Η Ποίηση, ο λόγος του ποιείν, με όλη την ομορφιά των αισθημάτων, των ήχων όπου αυτή μελοποιείται, των εικόνων και των συνειρμών. Είναι κατά τη γνώμη μου διάχυτη η αίσθηση πως η Ποίηση σα λογοτεχνικό είδος είναι αδικημένη. Έρχεται σε δεύτερη και τρίτη μοίρα από εμπορικής απόψεως και μόνο. Ειδάλλως από την δική της πλευρά, από την προσφορά και τη θέση της στην τέχνη του λόγου μάλλον υπερέχει , εμπνέει, μεγαλουργεί.
Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης επομένως η 21η του Μάρτη και δεν μπορούμε να μην κάνουμε έστω και μία παραμικρή αναφορά στην τιμητική αυτή ημέρα.
Οι εκδηλώσεις πολλές σε όλη την Ελλάδα από την Εταιρεία Συγγραφέων, την Κοινωνία των (δε)κάτων και το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου που έχει αφιερώσει όλη τη φετινή χρονιά στο νομπελίστα Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, όπως είναι ήδη ευρέως γνωστό. Ιδιαιτέρως δε, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βορείου Ελλάδος και το Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχουν αφιερώσει με σειρά εκδηλώσεων τη συγκεκριμένη ημέρα στον ποιητή Τάκη Βαρβιτσιώτη που έφυγε την πρώτη του Φλεβάρη από τη ζωή και για τον οποίο έχουμε κάνει αφιέρωμα σε προηγούμενο δημοσίευμα.
Συγκεκριμένα, ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας και του Κέντρου Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης κ. Χαράλαμπος Μπαρμπουνάκης, αναφέρει:
«Η φετινή εκδήλωση, που πραγματοποιείται για έκτη συνεχόμενη χρονιά, είναι αφιερωμένη στη μνήμη του καταξιωμένου και πολυβραβευμένου ποιητή της Θεσσαλονίκης Τάκη Βαρβιτσιώτη, ο οποίος μας άφησε πρόσφατα. Θεωρούμε ότι είναι χρέος μας να του αφιερώσουμε αυτήν την εκδήλωση, ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής, στον άνθρωπο που ταύτισε τη ζωή του με την ποίηση της Θεσσαλονίκης, της πόλης των γραμμάτων, των ποιητών και των στοχαστών.»
Τούτο το σημείωμα, όμως, θα κάνει μια αναφορά στην ποίηση μέσα από ένα ελάχιστο-ποσοτικά και όχι ποιοτικά- δείγμα ποιητικού λόγου που μας έχει χαρίσει ένα γέννημα της Λέσβου, η Ελένη Κονιαρέλλη-Σιακή. Μία λογοτέχνιδα, για την οποία δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού ο ποιητικός της λόγος έχει αισθητική και διάσταση τέτοια που να την καταξιώνει πνευματικά.

Η ποίηση όμως έχει το λόγο!

Και ξαφνικά

«Και ξαφνικά
έγιναν οι άνθρωποι φτωχότεροι,
και τα βουνά, σαν αδύναμοι αμμόλοφοι,
θρυμματίστηκαν,
στης ερήμου τον άνεμο

Και ξαφνικά,
οι εκκλησίες γονάτισαν
κι οι Άγιοι,
απ το εικονοστάσι τους ξεφύγαν,
και περπάτησαν
στο μήκος του βρεγμένου δρόμου

Και ξαφνικά,
αδειάσαν οι περιστερώνες
απ της ζωής τα τρυφερά θροΐσματα
κι έμειναν οι φωλιές γεμάτες χνούδι
κάτασπρο και χρυσό.

Και ξαφνικά,
ξεκίνησε να βρέχει,
στο δάσος το περίεργο
που τ\\\' αφράτα καφετιά του φύλλα
έκρυβαν τη βροχή,
ρουφώντας τις σταγόνες της
σαν γη ρυτιδιασμένη
στο πρώτο του φθινοπώρου φίλημα

Και ξαφνικά,
ένα αστέρι κύλησε στον κύκλο
τ\\\' ουράνιου θόλου
χωρίς ευχή ν ακουστεί
χωρίς φεγγάρι να δακρύσει

Και ξαφνικά,
σίγησαν στο πέρασμα του χρόνου
τα ελπιδοφόρα βήματα
κι έμειναν μόνο σημάδια απόγνωσης.

Και ξαφνικά έφυγες», γράφει και δίνει το απόλυτο ξαφνικό μα και ξεκάθαρο μη αναστρέψιμο, η Ελένη Κονιαρέλλη Σιακή στα « Βήματα», εκδόσεις Μαυρίδης, Αθήνα, 2003.
Ιδιαίτερη θεωρώ την πρόσφατη συλλογή της ποιήτριας με τα «40 σονέτα της καρδιάς» από τις εκδόσεις «Αστερίας». Ο τίτλος και μόνο αποπνέει μια μουσικότητα. Οι εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες αναφέρουν πως « το σονέτο είναι ένα ποιητικό είδος που ακολουθεί μία σταθερή στιχουργική μορφή. Αποτελείται από 14 στίχους, γι αυτό συχνά αποκαλείται και δεκατετράστιχο. Εμφανίστηκε στην Ιταλία τον 13ο αι. και στη συνέχεια εξαπλώθηκε στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Διακρίνονται δύο βασικές μορφές σονέτων: το ιταλικό και το αγγλικό. Το ιταλικό σονέτο, που είναι και το πιο καθιερωμένο, αποτελείται από δύο τετράστιχες και δύο τρίστιχες στροφές, ενώ το αγγλικό από τρεις τετράστιχες και ένα καταληκτικό δίστιχο».
Και επειδή η ποίηση συνδέεται με την Άνοιξη με μια πολυσημία αξίζει να διαβάσουμε πρώτο το σονέτο
«Ο ερχομός της Άνοιξης»
Το άκουσες τη νύχτα το γεράνι;
Ντροπαλά είπε στον κύκνο «σ΄αγαπώ»
Κι αυτός απάντησε σιγά «και εγώ,
Μα η λίμνη στο χώμα σου δεν φτάνει»

Την είδες τη χρυσή δροσοσταλίδα
Που γλυκοφίλησε τ΄άνθη της χιονιάς;
Μετά κρύφτηκε στον κόρφο της ροδιάς.
Δε θα τα πω, κι όμως όλα τα είδα.

Ένιωσες τα σήμαντρα της καρδιάς σου
Να ηχούν με πάθος και ρυθμό γοργό
Και εγώ στο άκουσμά τους να ριγώ;

Με κοίταξες, σε κοίταξα και είπες:
«Μπορεί να είναι η Άνοιξη αυτή
Λούστηκε φως η πόρτα μας η κλειστή»

Η τέχνη του ποιείν έχει το προνόμιο να στέλνει μηνύματα με σύντομο λόγο, αφαιρετικό πολλές φορές μα εύστοχο. Η γραφή του ποιητή αποτελεί πρόκληση για τον αναγνώστη να δώσει τη δική του ερμηνεία και να προβάλλει έναν κόσμο δικό του, διαφορετικό από αυτόν του ποιητή. Σ αυτό πιστεύω έγκειται και η υπεροχή της ποίησης.
Λίγες λέξεις μπορούν και κάνουν τον αναγνώστη να διαβάσει την ψυχή του, να ακούσει τη φωνή της συνείδησής του, να δει τον κόσμο μέσα από το δικό του πρίσμα. Ο ποιητής γράφει, αποφορτίζεται, δίνει την προοπτική στον αναγνώστη.
Και επειδή οι ρυθμοί είναι έντονοι κι η ζωή δεν περιμένει παρά τρέχει σαν το νερό για να ανανεώνεται κιόλας, ας κλείσει τούτο το σημείωμα με το σονέτο
«Να τρέξεις»
Απ΄το βηματισμό σου λείπει τόλμη
σαν κάτι να σε σπρώχνει προς τα πίσω.
Κι ο χρόνος φεύγει. Πώς να στον κρατήσω;
Να προσπερνάς δεν έμαθες ακόμη.

Βαρκάρης στο τιμόνι της ζωής σου
μ΄ανάλαφρο πλεούμενο στο κύμα
τόλμησε στο νερό γενναίο βήμα
ξέπλεξε το κουβάρι της ψυχής σου.

Των αστεριών τα λόγια φύλαξέ τα
και δες τα πως με γρηγοράδα τρέχουν
κι απ΄το φεγγάρι μια λάμψη απέχουν.

Και αν αηδόνια φωλιάζουν στην καρδιά
και ξεγελάς το χρόνο με τις λέξεις
Δεν περιμένει η ζωή!!Να τρέξεις.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
vamvouramar@gmail.com
www.marianthiv.blogspot.com