Ύστερα από τέσσερα χρόνια κόπου και πάθους συγγραφικού, ο καταξιωμένος επιστήμονας και συγγραφέας Γιώργος Καμβυσέλλης μιλά για πρώτη φορά και αυτή στο «Δημοκράτη», για να αποκαλύψει «μονοπάτια» από το περιπετειώδες και συναρπαστικό συγγραφικό οδοιπορικό σχετικά με το καινούριο του βιβλίο που πολύ σύντομα κυκλοφορεί για να πλουτίσει την ελληνική εργογραφία.
Ο θαυμασμός για το ποιόν και τη ζωή του μεγάλου λέσβιου θεατράνθρωπου Αλέκου Γαλανού, αλλά και η φιλία στο βάθος της σημασίας της, πυροδοτούν το νου και την ψυχή του Γιώργου Καμβυσέλλη, ώστε να αφοσιωθεί και να παλέψει προκειμένου να ολοκληρώσει αυτό το μεγάλο συγγραφικό έργο που αποφάσισε να καταπιαστεί αμέσως μετά το θάνατο του καλλιτέχνη.
Οι δρόμοι τους συναντιούνται το 1966, όταν ο μεγάλος θεατράνθρωπος Γαλανός καλεί το γεωπόνο Γιώργο Καμβυσέλλη στο υπουργείο Γεωργίας μετά από πανελλήνιο διαγωνισμό να αναλάβει αντί γι αυτόν τις εκπομπές στο ραδιόφωνο για τους αγρότες και τη συγγραφή και σκηνοθεσία του εβδομαδιαίου 15λεπτου σκετς. «Με μέτρησε, και με πέταξε, το φοβισμένο επαρχιωτάκι στα βαθιά και με ανάγκασε να πιστέψω ότι ήξερα να κολυμπώ, και χάρη σ αυτόν ξεφοβήθηκα τη ζωή και μου έδωσε τα πρώτα μαθήματα γραψίματος » αναφέρει χαρακτηριστικά μέσα από το χείμαρρο των αναμνήσεών του από τη συνάφεια που εξελίχθηκε σε μεγάλη φιλία, ο Γιώργος Καμβυσέλλης σε μια κουβέντα που είχαμε, για να συνεχίσει :«Ήμασταν 9 1/2 χρόνια στο ίδιο γραφείο του Υπουργείου Γεωργίας.
Ήταν το μεγαθήριο κι η αφεντιά μου το μικρούλι άσημο επαρχιωτάκι, που, όμως αυτός ο τρανός θεατράνθρωπος τα τελευταία 20 χρόνια, όποτε μου έγραφε ή μιλούσαμε στο τηλέφωνο, με ισοπέδωνε διακηρύσσοντας πως «Γεώργιε δήλωσα και δηλώνω θαυμαστής σου» , « Ρε Αλέκο εμένα το μηδαμινό; Σε παρακαλώ». «Ναι εσένα το Μυτιληνιό» επέμενε και δεν ήθελα να το δεχτώ, μηδέ και τώρα το δέχομαι από το συγχωρεμένο δάσκαλο, προϊστάμενο και φίλο Αλέκο Γαλανό».
Επειδή θεωρώ,όμως, πως αρκετά προϊδέασα και αν συνεχίσω το λόγο μου θα είναι ιεροσυλία, περνώ αμέσως στη συζήτηση που κάναμε με το Γιώργο Καμβυσέλλη, παρουσιάζοντας την πρώτη συνέντευξη που έδωσε με αφορμή την επικείμενη κυκλοφορία του εν λόγω βιβλίου του.
Κύριε Καμβυσέλλη δώστε μας σε λίγες αράδες τον κεντρικό άξονα του θέματος του νέου σας βιβλίου.

Τι να σας πρωτοπώ!
Πρώτ απ όλα θα ήθελα σαν παλιά καραβάνα του ραδιοφώνου να βγάλουμε τη γραβάτα, να κόψουμε την επισημότητα κι απωθητικότατα του πληθυντικού, να γλυκάνουμε τη συζήτησή μας, και να την κάνουμε πιο οικογενειακή, ώστε κι οι αναγνώστες του Δημοκράτη, μιας εφημερίδας που μου έδωσε το εναρκτήριο λάκτισμα να ξεκινήσω στο τρίτο στάδιο της ζωής μου την όποια συγγραφική μου δραστηριότητα, να νιώσουν πως κι αυτοί είναι δίπλα μας.
Ξεκινώντας στον ενικό, λοιπόν, Μαριάνθη, επέτρεψέ μου να γυρίσω πίσω τον ημεροδείχτη και να θυμηθώ τη φοβία μου, όταν το Γενάρη του 2007 πήρα δειλά το τηλέφωνο, και σχημάτισα τον αριθμό 22510 25524. Μια γλυκιά γυναικεία φωνή με καλμάρισε και βρήκα το θάρρος να ρωτήσω:
Συγγνώμην που σας ενοχλώ, δεν είμαι δημοσιογράφος, ούτε λογοτέχνης, μα έχω γράψει ένα άσημο κειμενάκι για τη «φραπελιά». Μπορώ να σας το στείλω;
Και, βέβαια, μπορείτε. Εξάλλου κάπου έχω ακούσει για σας.
Πήρα κι άλλο θάρρος και σε λίγες μέρες στο τηλέφωνο άκουσα πιο ζεστή την ίδια φωνούλα να με ενθαρρύνει λέγοντας σε μένα τον αδαή πως το κείμενό μου άρεσε και να της στέλνω, λέει, όποτε θέλω. Αυτό ήταν. Με βοήθησε να νικήσω τις όποιες αναστολές μου. Και το αναγνωστικό κοινό του Δημοκράτη, είναι το πιο φανατικό κι αν μου επιτρέπεται η έκφραση το πιο κατασταλαγμένο, σοβαρό και προβληματισμένο. Γι αυτό κι είμαι ερωτευμένος με την εφημερίδα αυτή. Άσχετα αν γράφω κι αλλού.
Αα, ησύχασα!!!
Κι ας έρθω τώρα στο ερώτημά σου σχετικά με τον κεντρικό άξονα του βιβλίου. Θα πω τούτο: ο άγνωστος ακόμα φίλος μου Κώστας Πασσάλης πρεσβευτής τώρα της Ελλάδας στην Τεχεράνη, που σκηνοθέτησε το 1994-95 τα «Κόκκινα Φανάρια» στο Λονδίνο και μου έκανε την τιμή να είναι ένας από τους τρεις σημαντικούς ανθρώπους που έγραψαν πρόλογο για το βιβλίο μου, αντί για άλλης επικεφαλίδας, έγραψε:«μας παίρνει θαρρείς με το χέρι και πηγαίνουμε στα βήματα του Αλέκου».
Ναι. Αυτό είναι. Προσπάθησα να πάρω συντροφιά τον καρτερικό αναγνώστη στο δύσβατο μονοπάτι ή ατραπό, που με οδήγησε να σκιαγραφήσω το δικό μας θεατράνθρωπο Αλέκο Γαλανό στο μεγαλύτερο μέρος της πολυκύμαντης ζωής του και να δούμε το άγνωστο έργο που επιτέλεσε στο επί γης διάβα του.

Συντάσσομαι με την πρότασή σου για μια κουβέντα σε ενικό αριθμό, αφτιασίδωτη θα έλεγα, προκειμένου να αναπτύξουμε το λόγο και τις σκέψεις μας με περισσότερη άνεση και προχωρώ. Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας πως η πένα γίνεται η γλώσσα της ψυχής, στην περίπτωση του νέου σου συγγραφικού έργου πόσο ισχύει αυτό;
Στην περίπτωση αυτή μπορώ να πω πως δεν ισχύει γιατί απλά η ίδια η ψυχή μου βγαίνει, περπατά κι απλώνεται στο χαρτί. Όταν στις 13 Ιουνίου 2008 κοιμήθηκε για πάντα, όπως λένε οι Αγιορείτες μοναχοί, ο Αλέκος και ταπεινωμένο, άσημο τον έριξαν στην κορεσμένη από πτωμαΐνη γης, όταν κανένας σχεδόν δεν θυμόταν ποιος ήταν και τα κοράκια του επαγγέλματος ούτε καν ακούμπησαν τα δυο ταπεινά στεφάνια στο χώμα μη λερώσουν αλλά τα άφησαν προσεχτικά στην άσφαλτο παραπέρα, για μελλοντική επαναχρήση, και συνέβησαν πολλά ακόμα που με έκαναν να κλάψω διπλά, με το που σφούγγιξα τα μάτια μου τον είδα να με οδηγεί και τότες έδωκα την υπόσχεση σε μένα και σ αυτόν να τον ανασύρω από τα αζήτητα που τον πέταξε η πολιτεία κι οι συνάνθρωποί του.
Οπότε για ποια γραφίδα να πούμε; Και δοξάζω το Θεό που ο στόχος μου πραγματοποιείται. Πριν τρία χρόνια στη Μυτιλήνη κανένας δεν ήξερε πως ο Αλέκος Γαλανός ήταν συμπατριώτης μας. Με τον αγώνα μου, τα άρθρα μου, τις συζητήσεις μου τις γκρίνιες κι απογοητεύσεις μου, γίνηκε γνωστό. Κι αυτό μου αρκεί. Σε ολόκληρη την Ελλάδα άρχισε να συζητιέται το όνομά του δειλά δειλά στην αρχή, και τρεις φορές σε μισό χρόνο παίζονται τα «Κόκκινα Φανάρια» που είναι το έργο με το οποίο καταξιώθηκε σαν θεατρικός συγγραφέας. Συγκεκριμένα ανέβηκαν όπως ξέρεις από το θεατρικό εργαστήρι του Δήμου Μυτιλήνης αρχές του Απρίλη και θα ανάψουν πάλι αρχές του Μάη στη Σύρο, ενώ το Νοέμβριο ή Δεκέμβριο ξανά λένε στη Χίο. Τι άλλη αμοιβή θέλω; Τα λεφτά; Αυτά είναι για να χαλούν τον άνθρωπο. Ο αγώνας και τα ιδανικά, τον ανεβάζουν.
Ποια είναι η κινητήριος δύναμη που σε έκανε να καταπιαστείς μια τόσο μεγάλη και επίπονη δουλειά;
Η αγάπη και ευγνωμοσύνη μου για το φίλο, συνάδελφο, δάσκαλο, συνεργάτη και συμπατριώτη μου Αλέκο. Αυτόν που με έκανε να ξεφοβηθώ τη ζωή μέσα σε δυο ώρες. Όσο χρειάστηκε να με πετάξει στα βαθιά και να με κάνει να πιστέψω πως ξέρω να κολυμπώ.
Για το έργο μου αυτό που λες, με γιγάντωσε και ο πόνος μου για το πόσο υπέφερε τα τελευταία χρόνια στο επί γης ταξίδι του.
Υπάρχει μία πρόταση ικανή να εκφράσει το απάνθισμα της ψυχής σου τώρα που το βιβλίο βρίσκεται πλέον στο τυπογραφείο;
Νιώθω το πνεύμα του Αλέκου να συνεχίζει να με οδηγεί και την ψυχή του, που έδωσε μεγάλο αγώνα για τη σωτηρία της, να ηρεμεί.
Πρέπει να πω ότι ο τυπογράφος με κυνηγάει γιατί κάθε μέρα και κάποιο καινούργιο στοιχείο προσθέτω. Βλέπεις η έρευνα ποτέ δεν τελειώνει.
Θα θεωρούσες προκλητική την ερώτηση αν σου ζητούσα λίγες αλήθειες από την τακτική που ακολούθησες προκειμένου να στοιχειοθετήσεις και να ολοκληρώσεις την εργασία σου;
Προκλητική όχι, αλλά πολυδιάστατη κι ατέρμονα. Επιχειρώ, όμως, μία όσο το δυνατόν περιεκτική απάντηση.
Δουλειά, σκληρή δουλειά, ολόκληρα εικοσιτετράωρα στα χαρτιά απάνω, ξενύχτια, πρησμένα μάτια, ξετίναγμα του πορτοφολιού, έρωτας και αν θες η πρώτη πρόταση που γράφει ο Καθηγούμενος της Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους στον πρόλογό του «Δεν πέρασε ποτέ από το νου μας να παρουσιάσουμε τη ζωή του Αλέξανδρου στον κόσμο. Ήταν ένας αδελφός ανάμεσα σ΄ αδελφούς. Όμως η επιμονή, η αγάπη, ο κόπος, το μεράκι του κ. Γιώργου Καμβυσέλλη μας συγκίνησε και μας έπεισε ότι μπορεί ν αγγίξει καρδιές απλές και αληθινές».
Ένα πράμα σου λέω. Χιλιάδες τηλεφωνήματα, πολλά και δαπανηρά ταξίδια από το ασκηταριό μου, που λέει ο Βασίλης Πλάτανος, για να κεντρίσω το όποιο ενδιαφέρον του άγνωστου συνομιλητή μου, να τσιμπήσω την κουβέντα, έστω τη μια λέξη, που μετά την έκανα νήμα της Αριάδνης και με έφερνε στην αρχή του λαβύρινθου που λέγεται ζωή και έργο του πολυτάλαντου γεωπόνου, θεατρικού συγγραφέα, σκηνοθέτη και πολλά άλλα, έως και δόκιμου μοναχού Αλέκου Γαλανού. Παραβίασα σφαλιγμένες πόρτες, άρπαξα κλωτσιές κι ύβρεις, προσβολές και ψυχρολουσίες αλλά και χαρές, χαμόγελα, ενθουσιασμό και χειροκρότημα σαν έμπαινα απρόσκλητος σε ξένα οικόπεδα. Χρειάστηκε επιμονή, θάρρος, ίσως θράσος, ευγένεια, ταπείνωση, καρτερικότητα, γνώσεις κι επιχειρηματολογία. Γιατί την έρευνα την έβαλα πάνω από μένα. Για να είναι αληθινή. Περισσότερα δεν θα πω γιαυτό Μαριάνθη γιατί θα μας βαρεθούν και θα πετάξουν την εφημερίδα.
Πόσο χρόνο χρειάστηκες ώστε να φέρεις σε πέρας το βιβλίο;
Μην ξεχνάς ότι ήμουν καλός στα μαθηματικά. Λοιπόν χρειάστηκα τέσσερα εις το τετράγωνο χρόνια. Τέσσερα ημερολογιακά χρόνια. Αλλά αν υπολογίσουμε ότι δούλευα διπλή και τριπλή βάρδια, πηγαίνουμε στο, τέσσερα στο τετράγωνο.
Η φιλία ή κάποια στοιχεία από το περιεχόμενο της πολιτείας του Γαλανού σε έκαναν ώστε να θελήσεις να ασχοληθείς με τη ζωή του;
Και τα δύο.
Και κάτι πολύ σημαντικό. Ο πλούτος γνώσεων, η μετριοφροσύνη, το πάθος του για το μεγάλο έρωτά του το θέατρο κι η απότομη μεταστροφή του που από αδιάφορος σε θέματα θρησκείας έγινε πιο πιστός κι απ τους πιστούς και ξεπερνώντας τις ανθρώπινες αδυναμίες βρέθηκε στο Άγιο Όρος, πράγμα απίστευτο για έναν άνθρωπο μεγαλωμένο στην Τρούμπα και ο οποίος έτρωγε τη ζωή με το κουτάλι.
Επί πλέον, το τονίζω, η αδιαφορία του επίσημου κράτους. Μέχρι και τούτη την ώρα που σου μιλώ. Αδιαφορούν, δυστυχώς, ακόμα και ορισμένοι υψηλά ιστάμενοι εκπρόσωποι του νησιού μας.
Τι επιδιώκεις να εισπράξει ο αναγνώστης διαβάζοντας το βιβλίο; Έχει σημασία για σένα η γεύση και η επίγευση που αφήνει ένα σου βιβλίο στον αναγνώστη, αφού ολοκληρώσει την ανάγνωση;
Και φυσικά έχει τεράστια σημασία για μένα η επίγευση που θα μείνει στον αναγνώστη μετά το διάβασμα. Σημασία έχει να εισπράξει τα μηνύματα που βγαίνουν από τις λέξεις.
Ένα βιβλίο που δεν αφήνει μηνύματα, κατά τη γνώμη μου είναι νεκρό. Πεθαίνει ανάμεσα στα δύο εξώφυλλα. Κι ο Αλέκος μας φιλοδωρεί με πολλά τέτοια σημαντικά. Πιστεύω ότι κάθε φορά που διαβάζεται κάτι ανακαλύπτει ο αναγνώστης. Δεν είναι μια συνηθισμένη δοκιμιακή, αν χρησιμοποιώ τη σωστή λέξη, βιογραφία. Ούτε μυθιστορηματική. Τούτη είναι ένας περίπατος μαζί του.
Φέρνοντας στο νου μου το συγγραφικό παρελθόν σου, τα δυο προηγούμενα βιβλία σου «Του καιρού ανασκαλέματα» από τις εκδόσεις Ιωλκός και το «Κρινάνθη και ζωής τα πρότυπα» από τις εκδόσεις Αιολίδα που κοσμούν το λογοτεχνικό κόσμο θα ήθελα να πεις αν έχεις κάποιο στόχο όταν ξεκινάς τη συγγραφή ενός βιβλίου και ποια αγωνία πρωταρχική σε διακατέχει;
Αν δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος πριν πιάσω το κοντύλι, μου θυμίζει τον εργολάβο που ξεκινά να χτίζει ένα σπίτι χωρίς σχέδια.
Καμιά φορά, βέβαια, βγαίνει κάποιο ωραίο κείμενο χωρίς να το πολυσκεφτώ, αλλά αυτό προϋποθέτει ευφορία πνεύματος, φόρτιση ψυχής κι ίσως μεθύσι. Ένα παράξενο πρωτόγονο από αρώματα, οινόπνευμα, φιλία και πνεύμα, ποτισμένο μεθύσι.
Για το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σου θα προτιμούσα να αφουγκραστείς το άγχος και τις προσευχές μου από το φόβο μην αποτύχω, μην και εκτεθώ στον αναγνώστη, τον αλάνθαστο κριτή. Όπως ξέρεις δεν είναι εύκολη δουλειά να απευθύνεσαι σε όλους χωρίς να γίνεις ρεζίλι. Ελπίζω κι εύχομαι να μην περάσω αυτή τη δοκιμασία.
Πέρα από σένα υπάρχει άλλος που διαβάζει τα βιβλία σου προτού φτάσουν στον εκδοτικό οίκο, με γνώμη βαρύνουσα; Ή θα ήθελες να υπάρχει;
Υπάρχει κάποιος που τον γνώρισα πολύ παλιά, που με παλεύει, με υπομένει και βγάζει το άχτι της σε κάθε κείμενο, άρθρο, διήγημα ή βιβλίο που θα σκαρώσω και γίνεται γλυκύτατα κακιά για να με φρενάρει, να με προωθήσει να με συμβουλέψει κι ίσως να με καθοδηγήσει.
Τη λένε Φωτεινή, και πριν 47 χρόνια ενώσαμε τις τύχες μας. Σε παρακαλώ εμπιστευτικά, μην το μάθει και κάηκα!
Τούτη τη φορά άκουσα επίσης τη σοφή γνώμη του Γέροντα Χριστόδουλου της Μονής Κουτλουμουσίου, του φίλου μου Βαγγέλη Γδοντέλλη φιλόλογου από τη Βατούσα και του Γιάννη Τσαχάκη ανήσυχου ιχνηλάτη από το Ηράκλειο Κρήτης.
Τώρα που «έφυγε» το βιβλίο από τα χέρια σου και έχεις γίνει κοινωνός της όλης διαδικασίας προκειμένου να το ολοκληρώσεις, γνωρίζεις επομένως τον κόπο που χρειάστηκε, μετανιώνεις για την απόφασή σου να ασχοληθείς με τη ζωή του μεγάλου αυτού θεατράνθρωπου;
Όχι μόνο δεν μετανιώνω, αλλά ειδικά για αυτόν θα το ξανάκανα, κι ας δούλευα σαν είλωτας ώρες αμέτρητες.
Τον ευχαριστώ που μου δίδαξε τη ζωή.
Ας είναι λαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

Προκειμένου να οδηγήσω στα τελειώματα αυτή την κουβέντα θα ήθελα να πληροφορηθούν οι αναγνώστες ποιος είναι ο εκδότης του μεγάλου αυτού έργου που ανυπομονούμε να δούμε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.
Είσαι νομίζω Μαριάνθη, η πρώτη που το ανακοινώνω επίσημα. Μου έκαναν, λοιπόν, τη μεγάλη τιμή και θα είναι έκδοση της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου Αγίου Όρους. Το θεωρώ πολύ σημαντικό.
Θα μου επιτρέψεις να πω, πως εντυπωσιάζομαι. Πώς έτσι;
Ο Αλέκος την τελευταία περίοδο της ζωής του και για πολλά χρόνια έζησε ως δόκιμος μοναχός στη μονή αυτή. Είναι το συγκλονιστικότερο και μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου μου που πιστεύω θα πλησιάσει πονεμένους ανθρώπους και θα χτυπήσει ευαίσθητες καρδιές.
Καιο τίτλος του βιβλίου; Θα τον αποκαλύψουμε;
Ας το αφήσουμε σαν έκπληξη στον αναγνώστη.
*****
Έτσι όπως γράφω τούτες τις αράδες, στα τελειώματα αυτής της παρουσίασης, μου έρχονται στο νου εικόνες και ακούσματα που μαρτυρούσαν την αγωνία και τον παλμό, το πάσχισμα του Γιώργου Καμβυσέλλη κατά τη διάρκεια της συγγραφής.
Εικόνες που τον θέλουν να ταξιδεύει από τον τόπο κατοικίας του την Κρήτη, για να φτάσει εδώ πάνω στη Μακεδονική γη, ώστε να ψάξει και να συλλέξει στοιχεία πότε στη Θεσσαλονίκη και πότε στο Άγιο Όρος. Ακούσματα από την άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου όταν μας καλούσε για να μοιραστεί πότε τη χαρά του και πότε την αγωνία του για κάθε σημαντικό βήμα σχετικό με το θέμα που «πολεμούσε».
Και φτάνει το άκουσμα της φωνής του πολύ βαθιά στο χρόνο όταν πρωτοτηλεφωνούσε για να πει το τόλμημα που ξεκινούσε και να ζητήσει τυχόν πληροφορίες που θα χάραζαν το μπούσουλα και θα έριχναν φως στην υπόθεση.
Για όλα αυτά, λοιπόν, το «Καλοδεχούμενο» και «Καλοτάξιδο», αποδίδονται σε όλη τους τη διάσταση.

Λίγα λόγια για τους δυο φίλους

Αλέκος Γαλανός
Ο Αλέκος Γαλανός σπούδασε θέατρο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεάτρου Τέχνης, κινηματογράφο και τηλεόραση στην Αγγλία και εκπαιδευτικό κινηματογράφο, τηλεόραση και ραδιόφωνο στο B.B.C. (Λονδίνο, Μπέρμινγχαμ, Μπρίστολ). Παράλληλα, σπούδασε γεωπονία (Γεωπονικό Πανεπιστήμιο), οικονομικές επιστήμες (Ανώτατη Σχολή Οικονομικών και Εμπορικών Επιστημών) και μετεκπαιδεύτηκε σε θέματα Μέσων Πληροφόρησης στη Γαλλία και Αγγλία, με υποτροφίες του O.H.C.E.
Ως ηθοποιός δούλεψε με το Θέατρο Τέχνης, το πρωτοποριακό για την εποχή του θέατρο Α. Λεμού και άλλους θιάσους. Γρήγορα, όμως, εγκατέλειψε τη σκηνή και εργάστηκε ως γεωπόνος στο Υπουργείο Γεωργίας, όπου ως διευθυντής Γεωργικής Εκπαίδευσης, είχε την ευκαιρία, μεταξύ άλλων, να οργανώσει το Αγροτικό Θέατρο σε όλη την Ελλάδα, κινηματογραφικά και ραδιοφωνικά στούντιο στο κτήμα του Υπουργείου στη Λυκόβρυση και να γράψει τα σενάρια και να σκηνοθετήσει τριακόσιες περίπου επιστημονικές ταινίες, πολλές από τις οποίες έλαβαν μέρος και διακρίθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ, όπως το Φεστιβάλ Βερολίνου Αγροτικού Κινηματογράφου, το Φεστιβάλ Επιστημονικού Κινηματογράφου Βενετίας, το Φεστιβάλ της Σαραγόσα κ.ά. Σ\' εκείνον, επίσης, ανήκει το σενάριο των κινηματογραφικών \"Κόκκινων Φαναριών\". Για πολλά χρόνια δίδαξε υποκριτική στη Σχολή Θεάτρου Αρώνη-Μιχαηλίδη και θέατρο στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή.
Στο θέατρο ανέβηκαν τα έργα του \"Θεατρίνοι\", \"Πολυνείκης\", \"Δεν έχει πλοίο\", \"Κόκκινα Φανάρια\", \"Τον καιρό της ειρήνης\" κ.ά. Τα περισσότερα τα σκηνοθέτησε ο ίδιος.
Τελευταία άρχισε πάλι να γράφει και κυκλοφόρησε (εκδ. Καστανιώτη) το αφηγηματικό συναξάρι \"Με το σταυρό και το ξίφος\".

Γιώργος Καμβυσέλλης
O Γιώργος Π. Καμβυσέλλης γεννήθηκε στην Άντισσα Λέσβου. Στοιχειώδη εκπαίδευση παρακολούθησε στη γενέτειρά του και Γυμνάσιο στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως γεωπόνος στο Νομό Λέσβου. Κατόπιν επελέγη σε πανελλήνιο διαγωνισμό και μετατέθηκε στα κεντρικά του Υπουργείου Γεωργίας και συγκεκριμένα στο Γραφείο Τύπου και Ραδιοφώνου, όπου επί οκτώ χρόνια συνέτασσε και παρουσίαζε δύο ραδιοφωνικές εκπομπές την εβδομάδα. Παράλληλα, έγραφε και σκηνοθετούσε ένα επεισόδιο την εβδομάδα στην πετυχημένη σειρά «Τα παιδιά της γης» που μετέδιδαν οι κεντρικοί σταθμοί, τότε, ΕΙΡ και ΥΕΝΕΔ (μετέπειτα ΕΡΤ) με εμβέλεια σ ολόκληρη την Ελλάδα. Εκπαίδευσε προσωπικό σε πολλούς νομούς της Ελλάδας και οργάνωσε γραφεία για τη μετάδοση ραδιοφωνικών εκπομπών τοπικού ενδιαφέροντος. Συγχρόνως και για τέσσερα χρόνια, έκανε μάθημα σε τρεις νυχτερινές τεχνικές σχολές στην Αθήνα ως έκτακτος καθηγητής. Μετέβη στην Αμερική για μεταπτυχιακές σπουδές στο New York University σε θέματα Γεωργικής Γενετικής και διορίστηκε στα ΤΕΙ Ηρακλείου, ως καθηγητής για δεκατέσσερα συναπτά έτη, εκ των οποίων τα εννέα ήταν Διευθυντής της Σχολής Γεωπονίας. Εξέδωσε πέντε επιστημονικά συγγράμματα για τους Σπουδαστές των ΤΕΙ. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία. Για πολλά χρόνια ήταν μέλος της ΕΦΕ (Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία) και αντιπρόεδρος στο παράρτημα Ηρακλείου. Φωτογραφίες του βραβεύτηκαν σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Είναι ενεργό μέλος της Παγκρήτιας Ένωσης Λογοτεχνών.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
www.marianthiv.blogspot.com
vamvouramar@gmail.com