Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι διεργασίες της πειθούς του κόσμου για τις επιτυχίες της χώρας σε διεθνές επίπεδο, άλλοτε γνωρίζουν άνθηση και άλλοτε υποχωρούν μπροστά στις διαμαρτυρίες των πιο ευέξαπτων, που αρνούνται να χάψουν τα παραμύθια και τους λεονταρισμούς της κυβέρνησης, που μετέρχεται το κάθε τι, προκειμένου να εξαντλήσει με ευνοϊκό τρόπο το διάστημα μέχρι την εκλογή προέδρου Δημοκρατίας, κοινώς λίγο πριν τις εθνικές εκλογές. Οι κυβερνητικές προσπάθειες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο και όλοι όσοι νόμιζαν πως μετά τις επιθέσεις κατά πολιτικών -που έγιναν μόδα την προηγούμενη τριετία- τα πράγματα θα σταματούσαν εκεί, είναι απλά γελασμένοι. Ο πρωθυπουργός, βέβαια, από την πλευρά του, διαλαλεί σε όλους τους τόνους ότι ουδέποτε ξανασυνέβη στην Ελλάδα να συμμαχήσουν τα δύο κόμματα που τα χώριζε άβυσσος ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σε ένα «ευέλικτο» κυβερνητικό σχήμα, που δεν στόχευσε απλά να βγάλει τη χώρα από την κρίση, αλλά και να αποδείξει ότι τάχα τα παλιά προσκόμματα έχουν ξεπεραστεί και πως η νέα εποχή επιτάσσει νέο πολιτικό πνεύμα και απομάκρυνση από παλαιοκομματικού τύπου πρακτικές. Αυτή η ντρίπλα  Σαμαρά, η πάσα και το σωσίβιο παράλληλα στον Ευάγγελο Βενιζέλο, επιδιώκει να φέρει τα πάνω κάτω στις δημοσκοπήσεις, που φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ να επικρατεί με άνεση. Η πειθώ συνοδεύεται από πλουσιοπάροχες υποσχέσεις πως «όλα θα φτιάξουν», πως ο καθένας θα πάρει σιγά σιγά πίσω αυτά που του ανήκουν. Οι ευφυείς, όμως, που δεν πτοούνται και που η δυναμικότητά τους δεν έχει πληγεί, αντιδρούν άμεσα, καθώς δεν πίστεψαν ποτέ στα λόγια των πολιτικών, πολλώ δε μάλλον αυτών που ευαγγελίζονται την τωρινή διαφάνεια στον πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικό βίο. Οι αντιδράσεις είναι πολλές και επεκτείνονται σε όλα τα επίπεδα. Μιλάμε πολύ απλά για τους ανθρώπους εκείνους που δεν σταματούν τις διαμαρτυρίες, επειδή κάποιοι «διακανονισμοί» και «ρυθμίσεις» λαμβάνουν τον χαρακτήρα συγγνώμης, για αντιπαράθεση με όλους εκείνους που δεν ζήτησαν ποτέ συγχώρεση από τους εξαθλιωμένους πολίτες. Αλλά ακόμη και οι ρυθμίσεις αυτές ήλθαν εκ των υστέρων. Όπως σωστά επεσήμανε και ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου Βασίλης Κορκίδης, «η ρύθμιση δεν είναι ένα σφουγγάρι που διαγράφει όλες τις οφειλές και υποχρεώσεις, αλλά μια καλή γομολάστιχα που σβήνει πολλές καταχρηστικές προσαυξήσεις και πρόστιμα που έχουν επιβληθεί άδικα και ένα ρολόι που δίνει περισσότερο χρόνο. Η ρύθμιση σε Δημόσιο και ασφαλιστικά ταμεία είναι πράγματι μια δεύτερη ευκαιρία, που, δυστυχώς, έρχεται αργά, αφού εάν είχε εφαρμοστεί νωρίτερα θα είχε σώσει τουλάχιστον τις μισές από τις 230.000 ΜΜΕ επιχειρήσεις που έκλεισαν». Το κακό λοιπόν, έχει γίνει και το είχαν αντιληφθεί πολύ νωρίς αυτοί που προέβαλλαν αντίσταση και είχαν πολλαπλές ενστάσεις για την κυβερνητική πολιτική.

Και τώρα τι γίνεται; Πόσο συμβάλλουν οι φωνές διαμαρτυρίας στη διαμόρφωση μια διαφορετικής πορείας; Ναι, οι αντιστάσεις χρειάζονται την εποχή που μιλάμε. Και δεν αποτελούν εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, που ούτως ή άλλως έχουν τα σχέδιά τους. Τι λέει για όλα αυτά ο πρωθυπουργός; «Βρισκόμαστε στο τέλος μιας επίπονης προσπάθειας, διανύουμε τα τελευταία χιλιόμετρα, ο χρόνος έχει πυκνώσει, στο τέλος θα τα καταφέρουμε σίγουρα». Ποια τελευταία χιλιόμετρα εννοεί ο κος Σαμαράς και μέχρι πότε το τοποθετεί αυτό; «Το μεγάλο ζητούμενο για την κυβέρνηση και για την κοινωνία», λέει «είναι η μείωση των φορολογικών συντελεστών». Ναι, το βιώσαμε αυτό στη σκληρή φορολογία των τελευταίων δύο ετών, αλλά η σκέψη του είναι υπεραπλουστευμένη: Αφού τα πήραν όλα, ρίχνουν τώρα κάτι ψίχουλα και όποιος προλάβει. Αλλά, ξέχασα, έχει έτοιμη και την απάντηση για την επιχειρηματικότητα: «Η κυβέρνηση απλοποίησε τις διαδικασίες για την ίδρυση επιχειρήσεων, ενώ εφαρμόζει την ηλεκτρονική διακυβέρνηση σε πολλούς τομείς κατά τρόπο που βοηθά την άσκηση της επιχειρηματικότητας και τη σχέση των επιχειρηματιών με τη διοίκηση». Τι είπε, όμως, πιο πάνω ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ; Ότι πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο. Πως αμέτρητες οικογένειες βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη με μηδενικά εισοδήματα και τεράστια χρέη. Η κυβέρνηση, όμως, τον χαβά της. Και τα προβλήματα συσσωρεύονται. Και η μέρα που θα επαναληφθεί η κοινωνική έκρηξη πλησιάζει, παρότι κάποιοι βλέπουν τις διαμαρτυρίες ως παρελθοντικό ντοκιμαντέρ, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της τωρινής κυβέρνησης που επαίρεται ότι παρά τον ανιμνημονιακό χαλασμό, η χώρα προχωρά προς τα εμπρός. Εκεί ακριβώς που ξεκινούν οι διεργασίες της δια του ψυχολογικού πολέμου πειθούς, επειδή κατάφεραν να κλείσουν τον κόσμο στα σπίτια του, αλλά ακόμη δεν έχουν φυλακίσει τις συνειδήσεις.