-Η απογοήτευση, η κατήφεια, η διάψευση των προσδοκιών για κάτι καλύτερο, η αποστροφή για το παρόν διαβλέποντας το μέλλον, η δυσθυμία, η σκυθρωπότητα,

-όλα είναι έκδηλα στα μάτια των ανθρώπων που βλέπουν από κοντά και βιώνουν καθημερινά τον αργό θάνατο και το τέλος του τόπου τους.

-Αδυνατούν να κατανοήσουν και ν' αριθμήσουν τους ανθρώπους που «διακινούνται»... κρυφά και φανερά από τα απέναντι παράλια

-και έχουν προκαλέσει την πλήρη υποβάθμιση, του πλέον γραφικού σημείου του νησιού.

-Όλη η παραλία σε Σκαμνιά και Κάγια, έχει «μαυρίσει» από τις πλαστικές βάρκες και τα χιλιάδες σωσίβια.

-Οι προσπάθειες των κατοίκων, όσο φιλότιμες κι αν είναι,

-δεν μπορούν ν' ανταποκριθούν στο φορτίο, στο οποίο τους επέβαλαν οι πάντες: ντόπιοι, ευρωπαίοι και ανατολίτες.

-«Ήρθε το τέλος μας», δηλώνουν με πόνο ψυχής, όσοι επισκέπτονται την περιοχή.

-«Δεν κινείται τίποτα, εκτός από τους αλλοδαπούς. Δεν πατάει άνθρωπος ντόπιος. Και όσοι έρχονται, γιατί δεν γνωρίζουν τι θα δουν, φεύγουν τα πίσω μπρος, με συνθλιμμένη ψυχή.

-Ψηφίσαμε γιατί πιστέψαμε ότι κάποιος θα ενδιαφερθεί για τον τόπο μας, ότι κάποιος θα μας οδηγήσει στην ανάπτυξη και στην ευημερία.

-Όχι, βέβαια, στην κατάρρευση και στην εξαφάνισή μας από τον ελληνικό χάρτη.

-Τώρα, τι να περιμένουμε και από ποιον;

-Ό,τι χειρότερο, αυτό που δεν μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε, έγινε, με τις ευλογίες όλων...».

-Κι όμως οι κάτοικοι στέκουν όρθιοι.