Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Η κυβέρνηση παρουσίασε τα αποτελέσματα της δίμηνης διακυβέρνησης της χώρας, που κατά την άποψή της είναι πολύ θετικά. Ανάμεσα στα επιτεύγματα, παρουσιάστηκε ο νόμος για την «Επείγουσα αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης και άλλες διατάξεις», το σχέδιο Νόμου για τη ρύθμιση σε 100 δόσεις των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταμεία που ρυθμίζουν σημαντικά φορολογικά θέματα κατά της φοροδιαφυγής και της ταχύτερης είσπραξης των φορολογικών εσόδων κάθε κατηγορίας και είδους, καθώς και η επανασύσταση και λειτουργία της ΕΡΤ. Τα επιτεύγματα αυτά συμπληρώνονται από το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Δικαιοσύνης περί κατάργησης των σωφρονιστικών καταστημάτων Γ΄ τύπου, με το οποίο επιχειρείται η συνολική αποκατάσταση της εύρυθμης λειτουργίας των φυλακών και του σωφρονιστικού συστήματος, όπως διαμορφώθηκε ιδίως με τις πρόσφατες ρυθμίσεις της απελθούσας Κυβέρνησης, που θα γίνει νόμος του Κράτους αμέσως μετά το σ/ν της ΕΡΤ Α.Ε, το σχέδιο νόμου για την αποκατάσταση των αδικιών στους δημοσίους υπαλλήλους και την εύρυθμη λειτουργία του δημοσίου, τον περιορισμό της γραφειοκρατίας και την προώθηση της αξιοκρατίας, καθώς και αυτό για την αναστολή των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας και ρύθμιση των δόσεων των στεγαστικών δανείων. Πρόκειται αναμφίβολα για θετικά μέτρα που στοχεύουν στην ανακούφιση των φτωχών κοινωνικών στρωμάτων αλλά και μέτρα που στοχεύουν στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, μια μάστιγα που ταλανίζει τη χώρα εδώ και δεκαετίες. Αρκούν όμως, αναρωτιέται κάποιος, τα μέτρα αυτά για την παρουσίαση μιας άλλης εικόνας της ελληνικής κοινωνίας; Θεωρείται ως κατόρθωμα το να προσέρχεται ο Έλληνας πρωθυπουργός στις διαπραγματεύσεις με τους ευρωπαίους εταίρους με όπλο την ούτως ή άλλως ξεκάθαρη από χρόνια ανθρωπιστική κρίση στην Ελλάδα; Και σε τι βοηθά τελικά να θεωρείται ως επιτυχία και μόνο το γεγονός ότι κάποια στιγμή θα πρέπει όλοι να ενσκήψουν στο πρόβλημά μας, όταν την ίδια στιγμή οι παράλογες αξιώσεις τους δεν σταματούν, απαιτώντας απόλυτη συμμόρφωση με τις εντολές τους για εξόφληση των χρεών; Πού τελικά υποχρεώθηκαν οι εταίροι να υποχωρήσουν και σε τι δεσμεύτηκαν απέναντί μας; Η απειλή μας ότι δεν θα πληρώσουμε τα χρωστούμενα αν δεν μας καταβληθεί η δόση, δεν είναι παρά μια ακόμη αφορμή για να οργιάσουν και να ξεσπαθώσουν τα ξένα μέσα εναντίον μας. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτό και με δεδομένο ότι τα γερμανικά ιδίως ΜΜΕ είναι ούτως ή άλλως σε ετοιμότητα για φραστικές επιθέσεις, αυτό που πέτυχε η κυβέρνηση είναι να δημοσιοποιηθεί το μέγεθος της τραγωδίας που βιώνει ο κόσμος στην Ελλάδα, χωρίς αυτό, όμως, να σημαίνει ότι λάβαμε και τις αντίστοιχες διαβεβαιώσεις από τους εταίρους ότι θα μαλακώσουν τα μέτρα προκειμένου να ανακουφιστεί η κοινωνία. Με λίγα λόγια, η δίμηνη διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, το μόνο που θα μπορούσε να πει κανείς ότι πέτυχε, είναι να πιέσει τους εταίρους να δουν με άλλο μάτι την κρίση και συγκεκριμένα από ανθρωπιστικής σκοπιάς, καθώς η κυβέρνηση Σαμαρά μάλλον θεωρούσε δεδομένα κάποια πράγματα, όπως την αφομοίωση των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, τη φορολογία στα φτωχά κοινωνικά στρώματα, τον ΕΝΦΙΑ, τις αυξήσεις στα τιμολόγια των ΔΕΚΟ, καλυπτόμενη τελευταία πίσω από την περιλάλητη ανάπτυξη που πίστευε πως θα έλθει σταδιακά μετά τον Φλεβάρη. Θεωρούνται, όμως, κατακτήσεις για την κυβέρνηση τα συνεχή έκτακτα Eurogroup και οι αλλεπάλληλες επεξηγήσεις για τα κομβικά σημεία των αποφάσεων, με την όποια δημιουργική ασάφεια να υπονοεί πως είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να αμφισβητήσουμε τα πάντα; Και τελικά σε τι θα κοστίσει μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, αν έχουν διασφαλιστεί τα νώτα της ΕΕ και της παγκόσμιας αγοράς, με έκτακτα μέτρα κατά της αγοράς ελληνικών ομολόγων και σαμποτάρισμα των προσπαθειών ανάνηψης της ελληνικής οικονομίας; Μην ξεχνάμε την πρόσφατη απόφαση της ΕΚΤ, να μην πραγματοποιήσει αγορές ελληνικών ομολόγων στο πλαίσιο του προγράμματος ποσοτικής χαλάρωσης που επανέλαβε πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρός της Μάριο Ντράγκι. Όπως τόνισε, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό στις περιπτώσεις που μια χώρα βρίσκεται σε πρόγραμμα χρηματοδότησης με το ΔΝΤ και την Ε.Ε., και για το οποίο εκκρεμεί αξιολόγηση. Τι πιο τρανή απόδειξη για τους παραπάνω ισχυρισμούς; Καλές λοιπόν, οι προσπάθειες της κυβέρνησης, οι αποφάσεις και τα μέτρα για τη διατήρηση των κυρίων και επικουρικών συντάξεων και του εφάπαξ στα επίπεδα που είχαν διαμορφωθεί την 31/12/2014, ώστε να μην μειωθούν περαιτέρω στο πλαίσιο των μνημονιακών ρυθμίσεων, καθώς και η απαλλαγή από αντικειμενικά κριτήρια φορολόγησης όσων στερούνται εισόδημα και άλλες αναγκαίες ρυθμίσεις για τη φορολογική ελάφρυνση των πολύ οικονομικά αδύναμων, δεν φτάνουν όμως, για να αποτρέψουν οριστικά το ελληνικό ναυάγιο. Γιατί στο τέλος, κάτι ο συμβιβασμός, κάτι οι τελικές συμφωνίες για τη χρηματοδότηση δια της τροποποίησης της λίστας των μεταρρυθμίσεων, μπορεί να αλλάξουν άρδην τα δεδομένα. Κοινώς ειπείν, να υποχωρήσει η κυβέρνηση υπό την πίεση των δανειστών και να μην προβεί τελικά στην υλοποίηση των προεκλογικών εξαγγελιών.