Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Φόροι και ασφαλιστικές εισφορές καλύπτουν σύμφωνα με τα νέα στοιχεία το 43,4% του μισθού στην Ελλάδα, έναντι του 26,9% κατά μέσο όρο στις χώρες του ΟΟΣΑ. Η υπερφορολόγηση στην Ελλάδα ήταν και παραμένει μεγάλο αγκάθι ειδικά για τις μικρομεσαίες τάξεις.  Οι φόροι αυτοί είναι αναντίστοιχοι με τις παρεχόμενες κοινωνικές  υπηρεσίες, είτε αυτές αφορούν την περίθαλψη, είτε την καταπολέμηση της ανεργίας. Με λίγα λόγια, από χρόνια οι Έλληνες καταβάλλουν υψηλούς φόρους και ειδικά τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα. Αυτή την κατάσταση θέλουν να αναστρέψουν τώρα στην κυβέρνηση. Πόσο εύκολο είναι όμως, αυτό; Για τους περισσότερους φορολογουμένους, σύμφωνα και με τις δηλώσεις του νέου οικονομικού επιτελείου, θα μειωθεί η φορολογική επιβάρυνση, με το βάρος να μεταφέρεται στους έχοντες υψηλά και πολύ υψηλά εισοδήματα. Τα εισοδήματα των φυσικών προσώπων που θα αποκτηθούν το 2015, θα φορολογηθούν με ενιαία φορολογική κλίμακα, ενώ για πρώτη φορά θεσπίζεται αφορολόγητο στους ελεύθερους επαγγελματίες (12.000 ευρώ).

Με τα μέτρα αυτά, ελπίζουν στην κυβέρνηση να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, αλλά και να ανακουφίσουν τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Είναι, όμως, αυτό εφικτό; Κλείνουν τα παραθυράκια, λέτε, που δίνουν ευκαιρίες στους φοροδιαφεύγοντες; Και μιλάμε για μια χώρα όπου οι κάθε λογής «τρύπες» επινοούνται σοφά αν δεν έχουν δημιουργηθεί εσκεμμένα από το ίδιο το σύστημα που τις καλύπτει. Τα κενά αυτά προσφέρουν επί χρόνια τη δυνατότητα διαφυγής και απόκρυψης των μεγάλων αδήλωτων εισοδημάτων και δεν μιλάμε φυσικά για ποσά εκατοντάδων, αλλά πολλών εκατομμυρίων ευρώ. Συμμέτοχοι σε αυτό το πανηγύρι ήταν πολλοί, από κυβερνητικούς αξιωματούχους μέχρι διοικητικούς υπαλλήλους. Αυτό που φαντάζει εφιάλτης για την τρόικα, το ίδιο ακριβώς θλιβερό σκηνικό έρχεται να εξαλείψει η νέα κυβέρνηση.

Από την άλλη, όμως, οι εκάστοτε κρατήσεις στους μισθούς δεν δικαιολογούν την αξιοθρήνητη κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, ούτε όμως και τη γεμάτη σοβαρές ελλείψεις δημόσια ιατρική περίθαλψη, που συχνά ωθεί τους ασφαλισμένους στον ιδιωτικό τομέα με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι φόροι και κρατήσεις υπέρ τρίτων, υπέρ του ταμείου αλληλεγγύης και λοιπών, δεν δικαιολογούν το ούτως ή άλλως σαθρό σύστημα δούναι και λαβείν. Η εικόνα μάλιστα, δείχνει τραγική, όταν αναλύσει κανείς για ποιο λόγο γίνονται αυτές όλες οι κρατήσεις, αλλά και πώς επιβάλλονται οι φόροι. Και τελικά σε ποιο κοινωνικό κράτος αποδίδονται τα του Καίσαρως τω Καίσαρι; Πώς και με ποιο σκεπτικό απομυζούν τον χαμηλά αμειβόμενο εργαζόμενο αλλά και τον μεσαίο εργοδότη με τις υπέρογκες εισφορές στα ανύπαρκτα στην κυριολεξία δημόσια ασφαλιστικά  ταμεία; Θα μου πείτε, στην ανάγκη όλο και κάτι παίρνει πίσω ο φορολογούμενος... Θα συμφωνήσω. Όμως, με ποιες προϋποθέσεις και όρους γίνεται αυτό; Όταν, για παράδειγμα κινδυνεύει να βρεθεί στον άλλο κόσμο λόγω ανίατης ασθένειας; Μα και εκεί έλεος δεν υπάρχει! Η φορολόγηση των πολιτών αλλά και οι εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι θέμα που άπτεται της δέουσας προσοχής σε αυτούς που ψηφίζουν τα αντίστοιχα νομοσχέδια. Επιβάλλεται να εξετάζονται οι πραγματικές αποδοχές  και στην περίπτωση που είναι χαμηλές, να γίνονται χαμηλές κρατήσεις και όχι βέβαια εις βάρος του ασφαλισμένου. Μέχρι τώρα που μιλάμε, τίποτε ουσιαστικά δεν έχει αλλάξει. Και η υπόσχεση για αύξηση κατά τι του βασικού μισθού δεν είναι παρά μια μικρή ακτίδα φωτός στο συννεφιασμένο τοπίο, που δεν μπορεί, όμως, να αλλάξει άρδην τα δεδομένα. Οι εργαζόμενοι πολίτες έχουν χρυσοπληρώσει είτε τους μισθούς, είτε τις συντάξεις που λαμβάνουν. Δεν πρόκειται λοιπόν, ποτέ να ικανοποιηθούν. Και δεν θα πρέπει ούτως ή άλλως να επαναπαύονται. Το να πας τον βασικό μισθό στα 750 ευρώ δεν είναι κατάκτηση της κυβέρνησης, αλλά του λαού που ακούμπησε για έξι χρόνια τις οικονομίες του στο κράτος, που έρχεται τώρα με δήθεν ανθρώπινο πρόσωπο να τον ανταμείψει για τις θυσίες του. Αν ήθελαν να καταπολεμήσουν τη φοροδιαφυγή, θα το είχαν κάνει ήδη. Δεν το πράττουν όμως, γιατί πολύ απλά κάποιοι πρέπει πάντα να κερδοσκοπούν. Και πάνω από όλους τα κόμματα, που σε κάθε περίπτωση έχουν λαμβάνειν από την υπερφορολόγηση των πολιτών ως ενίσχυση γιατί έχουν ηχηρούς εκπροσώπους στο κοινοβούλιο. Μιλάμε για τέτοιου είδους διαστρέβλωση των πάντων στην αστική δημοκρατία.