Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Οι καραβιές των μεταναστών στη Μεσόγειο δεν είναι μόνο απόρροια των κατά τόπους εμφυλίων συρράξεων, αλλά της γενικευμένης αδιαφορίας της διεθνούς κοινότητας για τη διευθέτησή τους. Τρανά παραδείγματα, η περίπτωση της Συρίας, του Ισλαμικού κράτους, της Σομαλίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ, όπου χιλιάδες γυναικόπαιδα  αφήνονται στην τύχη τους, στο έλεος των βομβών και των αποκεφαλισμών. Η διεθνής κοινότητα όχι μόνο ευθύνεται για τα εγκλήματα αυτά, αλλά ενοχοποιείται και για την ανελέητη επιθετική συμπεριφορά κατά των προσφύγων, που τυγχάνουν πολλάκις ρατσιστικής και διακριτικής αντιμετώπισης στις χώρες υποδοχής. Όλοι αυτοί οι πρόσφυγες που ρισκάρουν τις ζωές τους για μεγαλύτερη ασφάλεια και προστασία, δεν είναι παρά τα παράπλευρα θύματα του εφαρμόσιμου ολοκληρωτισμού με άρωμα δικτατορίας. Πώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς την αδιαφορία για το τι συμβαίνει στη Σομαλία ή το Αφγανιστάν και να μην τη συγκρίνει με την προκλητική υπαναχώρηση των «συμμάχων» μπροστά στο ολοκαύτωμα που προβαίνουν οι μαχητές του μουσουλμανικού κράτους ή οι κατά τόπους θρησκευτικές οργανώσεις; Είναι πράγματι τουλάχιστον ακατανόητη η αδιαφορία, για τα πεδία των μαχών στη Συρία συγκριτικά με την παραμικρή ευαισθησία για την απώλεια ανθρώπινων ζωών σε ευρωπαϊκό έδαφος. Εν μέρει, βέβαια, είναι κατανοητή η συμπεριφορά αυτή, αφού το ενδιαφέρον στρέφεται στις πύλες του ευρωπαϊκού φρουρίου και όχι εκτός του. Τα δε συμφέροντα στις πλουτοπαραγωγικές πηγές, έχουν προ πολλού καθοριστεί και δεν επιδέχονται αλλαγές. Οι συνεδριάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το προσφυγικό υποκρύπτουν υποκρισία,  όταν τα θύματα εδώ και μερικά χρόνια είναι αμέτρητα. Όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις γνωρίζουν πολύ καλά τι συμβαίνει από χρόνια στη Μεσόγειο και το Αιγαίο και δεν χρειάζονται μεγαλύτερες  τραγωδίες για να τις ταρακουνήσουν. Το πρόβλημα είναι και παραμένει ο παραγκωνισμός των χωρών εκτός ΕΕ και ΝΑΤΟ, η αδιαφορία για την τύχη εκατομμυρίων πολιτών που διαβιούν σε τραγικές συνθήκες. Πείνα, στέρηση, βιαιοπραγίες και εξαφανίσεις, αποτελούν συνήθη φαινόμενα σε αυτές τις χώρες, όταν από τη μια οι κυβερνήσεις τους προμηθεύονται όπλα από εταιρείες ευρωπαϊκών χωρών και από την άλλη, δεν επιζητούν την ειρήνη γιατί αυτή ακριβώς η μη επέμβαση των Συμμάχων τούς ωθεί στα άκρα.

Το τοπίο, λοιπόν, είναι ομιχλώδες, όχι τόσο λόγω των συνεχιζόμενων συρράξεων, όσο της ολοφάνερης επίδειξης «μιλιταριστικού ήθους» πίσω από τις τεχνητές συμφωνίες για κατάπαυση του πυρός. Όλοι αυτοί που πνίγονται στη Μεσόγειο, χάνονται πολύ απλά γιατί η «πολιτισμένη Δύση» αποφάσισε να γυρίσει την πλάτη στα εγκλήματα  ή απλά να διασφαλίσει τα σύνορά της. Οι Αμερικανοί, από την πλευρά τους, κωφεύουν στη νέα τραγωδία, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στο εμπάργκο κατά της Ρωσίας και την επέκταση της στρατιωτικής επιρροής τους. Και οι Ρώσοι, όμως, δεν παρεμβαίνουν, το ίδιο όπως και οι Κινέζοι, που νοιώθουν πως δεν θίγονται στο παραμικρό. Αυτού του είδους η κοροϊδία συνεχίζεται για καιρό και κανείς δεν γνωρίζει πότε θα σταματήσει. Φτάνει να εκμεταλλεύονται κάποιοι τις πλουτοπαραγωγικές περιοχές της Αφρικής, τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και τις στρατιές των προσφύγων στα ευρωπαϊκά εδάφη για ένα κομμάτι ψωμί, με αντάλλαγμα την ασφαλή, αλλά όχι εύκολη διαβίωση.

Όταν ακούτε λοιπόν, πως εξαγγέλλονται νέες συνεδριάσεις των ΗΕ ή της ΕΕ για το προσφυγικό, ο νους σας να πηγαίνει στην εκμετάλλευση και όχι στην ασφάλεια των προσφύγων. Πρόκειται για μια νέα τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή σε πολλές ασταθείς χώρες, αλλά και την εγκληματική αδιαφορία της διεθνούς Κοινότητας, που αν ήθελε, θα είχε τερματίσει τις συρράξεις. Τα θύματα, όμως, που είναι αμέτρητα στις χώρες των πολεμικών κρίσεων, και δεν συγκρίνονται με τους ελάχιστους που τελικά κατορθώνουν να ξεφύγουν, αλλά που με τη σειρά τους πνίγονται στη Μεσόγειο. Πρόκειται για έναν νέο πόλεμο κατά της ανθρωπότητας, ένα νέο προμελετημένο έγκλημα χωρίς τιμωρία. Ποιες δίκες θα υπάρξουν και για ποιους; Για τους διακινητές ή για τις κυβερνήσεις που σπρώχνουν τους ανθρώπους στη δυστυχία και τη μαζική φυγή; Ο νόμος του ισχυρότερου πάντα επιβαλλόταν στο τέλος, αυτό δείχνει η ιστορία. Το κέρδος πάνω από τις ψυχές, φιγουράριζε προκλητικά. Όταν το επόμενο πλοίο βυθιστεί γεμάτο αθώους, θα αποδειχθεί πως οι συσκέψεις ήταν για το θεαθήναι. Όταν τα σύνορα σφραγιστούν για τις καραβιές των μεταναστών, μία ακόμη γενοκτονία θα βρίσκεται προ των πυλών. Αυτή τη φορά με «δημοκρατικό» πρόσημο.