Του Φίλιππου Ζάχαρη (filippos.zaharis@yahoo.gr)

Τέλος καλό όλα καλά, λοιπόν και οι δεσμεύσεις της χώρας διατηρήθηκαν και επαυξήθηκαν. Η επιστροφή χρημάτων θα γίνει στο ακέραιο και αν μη τι άλλο τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα έχουν λαμβάνειν. Για πόσο καιρό όμως, ακόμη; Πώς και με ποιο τρόπο θα εξακολουθεί να εξοικονομείται χρήμα για την επιστροφή του σε ΕΚΤ και ΔΝΤ; Ο λαός, λέω, πόσο θα αντέξει ακόμη και δεν θα καταφύγει σε ξέσπασμα οργής: Προχωράμε πλέον γοργά στο έκτο έτος της ύφεσης και αν μη τι άλλο η κατάσταση επιδεινώνεται σταθερά. Εκτός από την περιχαρή Κριστίν Λαγκάρντ και τον ξύλινο Μάριο Ντράγκι, πίσω από τις γραφικές αυτές φιγούρες που διαφυλάττουν το κύρος ενός απόλυτα εκβιαστικού συστήματος συναλλαγών, κρύβονται πολλοί πρεσβευτές του υποτιθέμενου ευρωπαϊκού οράματος, αλλά και ρυθμιστές της παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Όλοι τους έχουν έναν και μοναδικό στόχο: να διαιωνίσουν το σύστημα κυριαρχίας. Το σύστημα αυτό βασίζεται στην επιβάρυνση των πολιτών και την ασταμάτητη αφαίμαξη των οικονομιών τους, με αντάλλαγμα λίγα ψίχουλα που βαφτίζονται και προβάλλονται τεχνηέντως  ως «πρόοδος». Πού λαμβάνει, όμως, χώρα αυτή η περίφημη πρόοδος; Αν υπονοούν την Ελλάδα, εδώ το δράμα είναι εξόφθαλμο. Αν, από την άλλη, διακηρύττουν την πάγια θέση τους ότι ο χρόνος είναι ο μόνος κριτής του μνημονιακού προτσές, τότε η αοριστία ζει και βασιλεύει, με δεδομένο ότι τα μνημόνια και τα χρέη δεν λήγουν ποτέ. Και πρόκειται για μια σοβαρή περίπτωση αοριστίας, όταν οι πολίτες δεν γνωρίζουν ακριβώς πότε θα μπορέσουν να βγουν από τον σφιχτό οικονομικό εναγκαλισμό. Τέλος καλό όλα καλά για τη διαιώνιση της οικονομικής εξάρτησης. Αρχή ενός ακόμη δράματος για ανυπεράσπιστους πολίτες, αλλά μέρες χαράς για τους νυχτόβιους, όπως αποδείχθηκε και από τη μαραθώνια συνεδρίαση για την παραμονή της χώρας στο ευρώ εταίρους.

Είχα γράψει και παλαιότερα ότι αυτοί είναι που έχουν συμφέρον από την παραμονή μας και σε καμία περίπτωση δεν βάζουν σε δοκιμασία το ευρώ. Επίσης, χρήσιμη είναι για την ΕΚΤ η διαιώνιση των χρεών μας, όπως χρήσιμο είναι και για το ΔΝΤ το μειωμένο ρίσκο στις αγορές από επικείμενη αλυσιδωτή αντίδραση που θα ακολουθήσει ένα πιθανό Grexit. Το είχα πει πως, κανείς δεν θα ρισκάρει να διαλύσει την ευρωζώνη με τα τόσα κέρδη που αποφέρει. Τι βλέπουμε, όμως, στο εσωτερικό της χώρας μετά τη συμφωνία; Χάος. Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο μου, τα κυβερνητικά στελέχη μπερδεύουν ολοένα και περισσότερο τους πολίτες, όταν ο ένας λέει το ένα και ο άλλος το αντίθετο. Αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση έχει σχεδόν διαλυθεί, αφού κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι σημαντικό που θα μπορούσε να βγάλει τη χώρα από την κρίση. Με λίγα λόγια, ένα κουβάρι από ανακατωμένες απόψεις και σχέδια επί χάρτου, χωρίς καμία βάση. Και προχωρά η χώρα προς την άβυσσο. Και όσο οι μέρες περνούν, τόσο μεγαλώνει η αβεβαιότητα, με το βάρος δις ευρώ της συμφωνίας να επικάθεται στις πλάτες μας. Φορτωμένοι με μια νέα συμφωνία που αποτελείται από δυσβάστακτους φόρους και δάνεια εις το διηνεκές. Εκεί βρίσκεται, όμως, το μυστικό, όπως επανειλημμένως έχω πει: στο πώς και με ποιο τρόπο θα ξεχρεώσουμε κάποτε τις οφειλές και αν στόχος δεν είναι παρά να πνίγουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί την τοπική ανάπτυξη. Αυτά και άλλα πολλά σκέφτεται κανείς, όταν αναλογίζεται την περίφημη διαπραγμάτευση και πολύ περισσότερο την πολυθρύλητη νέα μνημονιακή συμφωνία. Συμφωνία με ποιους και γιατί; Μέχρι πότε έλεγχος και δανεισμός; Και από την άλλη πλευρά όμως, υπάρχουν  ενστάσεις: Μέχρι πότε θα πληρώνει η υπόλοιπη Ευρώπη τα εγκληματικά λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων;

Όμως ακόμη και εδώ υπάρχει αντίλογος: Γιατί μήπως δεν κερδοσκόπησαν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί από την ύφεση στον ευρωπαϊκό Νότο; Μήπως δεν δάνεισαν με το αζημίωτο και προκάλεσαν  απανωτά εμφράγματα στις εθνικές οικονομίες εκτοξεύοντας την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη επειδή και μόνον πρέπει να επιστρέφονται τα δανεικά σε αυτόν που τα ανακυκλώνει; Σκεφτείτε μόνο ποιοι δανείζουν και ποιοι επωφελούνται από την ύφεση. Ποιοι κερδοσκοπούν από τις ρημαγμένες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου και ποιοι είναι έτοιμοι να φορτσάρουν επενδυτικά, γιατί πολύ απλά τους άνοιξε η όρεξη από την ανθρωπιστική καταστροφή.

Για να συνοψίσουμε: Έχουμε από τη μια πλευρά, μια συμφωνία τερατούργημα. Από την άλλη, το άγνωστο. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα μετά και την τελευταία του άτακτη υποχώρηση. Ελπίζω ο ρόλος του κόμματος αυτού, να μην είναι εφεξής διακοσμητικός από τις πολλές αποχωρήσεις, αλλά και τη ρετσινιά μιας τραγικής συμφωνίας. Ελπίζω ο κόσμος να καταλάβει ότι από ένα σημείο και μετά εξαρτάται από αυτόν τον ίδιο το μέλλον του.