Με αίτηση του Συλλόγου Μικρασιατών Σκάλας Λουτρών «Το Δελφίνι» προς το Υπουργείο Πολιτισμού, επετεύχθη στο παρελθόν ο χαρακτηρισμός ως μνημείου (ΦΕΚ 138/24-11-2006) της λιθόκτιστης προσφυγικής οικίας στη Σκάλα Λουτρών, ιδιοκτησίας Αναστασίας Φραγκουλάκη, η οποία φιλοξενείτο επί 25 περίπου έτη στο Ίδρυμα Θεομήτωρ Αγιάσου και δεν είχε δικαιοπρακτική ικανότητα, καθώς ήταν υπερήλικη και με προβλήματα υγείας.

Το σπίτι αυτό, είναι μία από τις 25 πανομοιότυπες προσφυγικές οικίες του Προσφυγικού Συνοικισμού της Σκάλας Λουτρών και το ενδιαφέρον για να διασωθεί είναι μεγάλο πριν αυτή καταρρεύσει ολότελα, διότι, αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό από ιστορικής απόψεως μνημείο, που συνδέεται με τα γεγονότα που επακολούθησαν τη Μικρασιατική καταστροφή και με την προσπάθεια να ενταχθεί στις τοπικές κοινωνίες το μεγάλο κύμα προσφύγων του 1922.

Είναι η μοναδική από τον αρχικό πυρήνα των κατοικιών που διασώζεται χωρίς παρεμβάσεις, προσθήκες ή μετατροπές έως σήμερα και αποτελεί σημείο αναφοράς και ιστορικής μνήμης των κατοίκων του χωριού και του νησιού μας γενικότερα.

Πρόθεση του Συλλόγου ήταν, το συγκεκριμένο κτίσμα που βρίσκεται απέναντι από το «Μουσείο Προσφυγικής Μνήμης 1922», να περιέλθει με κάποιο τρόπο για χρήση στον Σύλλογο, ούτως ώστε να επισκευαστεί και να εκτεθούν μέσα σ' αυτό όλα τα αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν για την επιβίωσή τους οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία και να αποτελέσει έτσι ένα ενιαίο σύνολο με το Μουσείο.

Γι' αυτό, ο Σύλλογος έστειλε επιστολή στον Δήμαρχο Λέσβου από τις 27 Μαΐου του 2015, με όλα ανεξαιρέτως τα δικαιολογητικά που ζητήθηκαν, προκειμένου να προχωρήσει στην αγορά ή σε διαφορετική περίπτωση στην απαλλοτρίωσή της προς επίτευξη των προαναφερθέντων.

Σε ανακοίνωσή του ο Σύλλογος, επισημαίνει μεταξύ άλλων:

«Μέχρι σήμερα και παρά τις επανειλημμένες επισκέψεις των μελών του Συλλόγου, τόσο στον Δήμαρχο, όσο και στους εκάστοτε αρμόδιους αντιδημάρχους, η πρότασή μας δεν έχει έρθει προς συζήτηση ούτε καν στο Δημοτικό Συμβούλιο, για να ληφθεί η σχετική απόφαση, με αποτέλεσμα πριν λίγους μήνες να καταρρεύσει η σκεπή και να υπάρχει ο κίνδυνος κατάρρευσης και της τειχοποιίας της.

Εκφράζουμε την έντονη δυσαρέσκειά μας και την λύπη μας για την απραξία του Δήμου μας, σε ένα τόσο σημαντικό από ιστορικής απόψεως θέμα και ευελπιστούμε πως έστω και καθυστερημένα, θα προχωρήσει τάχιστα στις ενέργειες που απαιτούνται για την υλοποίηση των σχετικών διαδικασιών. Δεν πρέπει μάλιστα, να αγνοείται ότι, ο πληθυσμός της Μυτιλήνης σε απογραφή του 1927 αποτελείτο κατά 45% από Μικρασιάτες Πρόσφυγες».

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»