Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με τόσα που υφίστανται οι πολίτες σε παγκόσμιο επίπεδο, με την αλματώδη κατάργηση θέσεων εργασίας, την ραγδαία αύξηση της ανεργίας και τις απολύσεις που έχουν μονοπωλήσει την επικαιρότητα, όπως και τις εκβιαστικές συμβάσεις που πλέον έχουν κατακλύσει τις επιχειρήσεις και αυτό δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα θα περίμενε κανείς παγκόσμιες διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις, χιλιάδες ή εκατ. πολίτες στον δρόμο, αλλά πάνω απ' όλα κλίμα κοινωνικής αναταραχής.

Το ότι αυτό δεν συμβαίνει, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει δυσαρέσκεια τουναντίον τα πράγματα έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο, που δεν πάει άλλο. Όμως, να που βρέθηκε από τον Μάρτιο η πανδημία του κορωνοϊού ως πρόσχημα για περαιτέρω επιβαρύνσεις στον εργασιακό τομέα, μια μεγάλη και πλέον κατάλληλη αφορμή για να υπάρξουν σαρωτικές περικοπές.

Το επιχείρημα είναι σαφές: μείωση της αγοραστικής δύναμης, πτώση των πωλήσεων, καθίζηση της αγοράς και μοιραία απολύσεις και ανεργία. Το επιχείρημα αρχικά μπορεί να στέκει. Με μια δεύτερη ματιά, όμως, τα πράγματα δείχνουν να είναι διαφορετικά. Ο λόγος είναι ότι όταν τα κράτη θέλουν, μπορούν να βρουν τους οικονομικούς πόρους για να παράσχουν τονωτικές ενέσεις στην οικονομία. Η πραγματική αιτία λοιπόν, δεν είναι ο κορωνοϊός, αλλά η εσκεμμένη απάθεια των κυβερνήσεων, που με τα ψίχουλα που προσφέρουν, θεωρούν ότι υλοποιούν τάχα κοινωνικό έργο.

Η διασφάλιση των εισοδημάτων των πολιτών είναι αστεία, σε σημείο μάλιστα, που να είναι πασιφανές πως ο στόχος δεν είναι σε καμία περίπτωση η ανακούφισή τους. Η ζημιά βέβαια, στους πολίτες είναι τεράστια, το ίδιο όπως και η θεαματική συρρίκνωση των εισοδημάτων. Την ίδια στιγμή που όλοι στις κυβερνήσεις φορούν μάσκες για να προστατευθούν από την μετάδοση του ιού, την ίδια στιγμή σπεύδουν να κλείσουν ενεργειακές συμφωνίες με στόχο το χρήμα και όχι φυσικά την εξεύρεση φυσικών πόρων για την επιβίωση του πλανήτη. Το μήνυμα είναι σαφές: ολοένα και περισσότεροι Όμιλοι Εταιρειών στο παιχνίδι και λιγότερη συμμετοχή των πολιτών.

Η απορία λοιπόν, παραμένει: Αφού οι πολίτες είναι ενημερωμένοι επαρκώς γιατί δεν αντιδρούν και δεν απαιτούν; Γιατί ο κόσμος επιλέγει την σιωπή και τα gadgets σε βάρος της αναβάθμισης της ποιότητας της ζωής τους; Ερωτήματα που δεν βρίσκουν εύκολα απάντηση. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, σκύβοντας όλοι το κεφάλι μπρος στην πανδημία του κορωνοϊού, φτάνουν στο σημείο να πιστέψουν ότι  το κράτος με την οικονομική ενίσχυση των επιχειρήσεων θα μεριμνά εφεξής για αυτούς με την μορφή επιδομάτων και άλλων προσφορών. Το λιγότερο είναι γελασμένοι όσοι το σκέφτονται αυτό. Ο λόγος είναι ότι το κράτος θα πάρει πίσω όσα έδωσε ποικιλοτρόπως.

Το πιο θλιβερό απ' όλα πάντως, είναι ότι οι πεποιθήσεις αυτές είναι εδραιωμένες και στέρεες. Αν μη τι άλλο, μιλάμε για ένα προφανές ξεγέλασμα. Τι περιθώρια υπάρχουν, για να καταλάβει ο πολίτης πως θα είναι μόνιμα ζημιωμένος; Τα περιθώρια αυτά στενεύουν. Στην Γερμανία με το δεύτερο κύμα του κορωνοϊού, ξέσπασαν διαδηλώσεις, με την συμμετοχή καθώς φαίνεται πολλών ακροδεξιών. Είναι αυτό θετική εξέλιξη; Και τελικά κατά πόσο ο εθνικισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός εκμεταλλεύονται άρδην αυτή την κατάσταση; Οι όροι έχουν αντιστραφεί, μάλλον κάτι άλλο συμβαίνει. Θες η απουσία σκεπτόμενων ανθρώπων, θες η αποχή των ευαίσθητων πενών από τα Media, το όλο σκηνικό θυμίζει χάος.

Και να σκεφθεί κανείς ότι πλέον οι αφορμές είναι πολλές και τα συμβάντα πολλαπλά. Μόνο που αυτή την φορά το πρωταρχικό είναι να περνά χωρίς πολλές σκοτούρες η μέρα. Ακόμη και με την χρήση μασκών και την κατάργηση των εναγκαλισμών.