Το πρόσωπο της βίας είναι έκδηλο σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Και δυστυχώς μιλάμε για μία ανεξέλεγκτη βία στην καθημερινότητα με ακροδεξιό ύφος και προσανατολισμό, που δεν προκαλείται μόνο από μία αιτία αλλά που άλλες φορές έχει προσχεδιασμένο χαρακτήρα, συνεπικουρούμενη από την ίδια την μορφή της κοινωνίας που οδεύει προς έναν ολοένα και μεγαλύτερο συντηρητισμό.

Πολλοί μιλούν και αναφέρονται για επιστροφή σε παλιές αξίες αλλά δεν εννοούν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την «σύσφιξη» των οικογενειακών δεσμών σε τέτοια επίπεδα όπου να ανακτηθεί ο απαιτούμενος σεβασμός στον «αρχηγό» της οικογένειας, τον υποτακτικό σεβασμό στον παππού και τη γιαγιά, το κυριακάτικο εκκλησίασμα και την συχνή εξομολόγηση των αμαρτιών.

Αυτή είναι μία νέα μορφή βίας που καλλιεργείται από ακροδεξιούς και θρησκευόμενους κύκλους οι οποίοι καλύπτονται επί του παρόντος πίσω από το αντιεμβολιαστικό κίνημα και οι σκηνές απείρου κάλλους από την εισβολή στην Ιταλία στο μεγαλύτερο συνδικάτο της χώρας, είναι η πιο τρανή απόδειξη για του λόγου το αληθές.

Δυστυχώς το ακροδεξιό αυτό κίνημα έχει συμπαρασύρει στο διάβα του κάθε έννοια πρωτοπορίας, εν κατακλείδι ολοένα και περισσότεροι είναι εκείνοι που τρομοκρατούνται από την παρουσία των νεοφασιστών σε όλες τις εκδηλώσεις της κοινωνικοοικονομικής ζωής. Με λίγα λόγια, ολοένα και λιγότεροι μιλούν για τον φόβο των Ιουδαίων.

Η νέα αυτή μορφή βίας με την  έντονη προβολή του «Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια», του στρατού, της ξενοφοβίας και ομοφοβίας, του μίσους για τον άλλο, την διεκδίκηση της ανωτερότητας της φυλής, την εθνική καθαρότητα, φαίνεται πως δυστυχώς την ενστερνίζονται και πολλοί νέοι άνθρωποι. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε από τα πρόσφατα επεισόδια στην Θεσσαλονίκη όπου η ακροδεξιά και οι παραφυάδες της  κέρδισαν πόντους.

Το πρόβλημα όμως, όπως προανέφερα, έχει να κάνει και με την δομή αυτής της κοινωνίας που με τον καιρό ολοένα και περισσότερο εκμαυλίζεται, κατατροπώνοντας όσους έχουν να πουν κάτι αξιόλογο. Την ίδια στιγμή, τα σεξιστικά πρότυπα είναι σε πρώτη γραμμή ενώ ολοένα και πιο συχνά είναι τα φαινόμενα της διάπραξης εγκλημάτων λόγω ερωτικής ζήλιας ή ακόμη και ανταγωνισμού. Δεν θα κατονομάσω τα όσα έχουν δημοσιευθεί τον τελευταίο  καιρό που προκαλούν αποτροπιασμό.  

Θα πω όμως ότι την ευθύνη για όλα αυτά την έχουν οι διαχειριστές της εξουσίας, τα κόμματα που προλειάνουν το έδαφος για όλες αυτές τις ακροδεξιές ομάδες, που με την σειρά τους εκμεταλλεύονται τα διάφορα κενά. Φαίνεται πως με κάποιο τρόπο λοιπόν  η ιστορία επαναλαμβάνεται και πως η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι.

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες από αυτή την λαίλαπα. Η επιστροφή στην παράδοση και η νοσταλγία στα τάγματα ασφαλείας αλλά και την χούντα της επταετίας ενθουσιάζει αρκετούς και δη νέους. Είναι ένας συνδυασμός ξέφρενου λαϊκισμού,  απόλυτης τηλεοπτικής αποχαύνωσης με σεξισμό και εκκλησίασμα ταυτόχρονα, με την θέση της γυναίκας να υποβαθμίζεται ολοένα και περισσότερο, με την καταδίωξη του «διαφορετικού» και με την λυσσαλέα ανάκτηση των φαντασιακών  ολοκληρωτικών μύθων.

Υπάρχουν μάλιστα και είναι της μόδας οι «κατάρες» κατά των Εβραίων αλλά και η θετική ρητορεία ή η άρνηση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η κατάσταση λοιπόν δείχνει να ξεφεύγει από τα πλαίσια της λογικής, η βία εξυψώνεται την ίδια στιγμή που πολλοί δεν θέλουν καν να θυμούνται πως κάποτε χιλιάδες άνθρωποι εξοντώνονταν με αέρια και χιλιάδες άλλοι εκτελούνταν με συνοπτικές διαδικασίες επί Χίτλερ και Στάλιν.

Θα κλείσω το σημερινό άρθρο με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του ιστορικού Πιερ Βιντάλ Νακέ από το βιβλίο του με τίτλο «οι Δολοφόνοι της Μνήμης»,  όπου καταβάλλεται προσπάθεια εξήγησης της ύπουλης δράσης των νεοναζιστών και της ακροδεξιάς:

«Οι θάλαμοι αερίων, που άρχισαν να λειτουργούν στο Άουσβιτς για τους Εβραίους την άνοιξη του 1942, υπήρξαν ταυτόχρονα το όπλο του εγκλήματος και το εργαλείο για την άρνησή του. Δεν υπάρχει σε αυτό τίποτα παράδοξο, καθώς οι θάλαμοι αερίων είναι ένα ανώνυμο εργαλείο εγκλήματος. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος. Κανείς δεν είναι δολοφόνος.  Είναι η κατάσταση που προκάλεσε ο Οδυσσέας  όταν πήρε το όνομα Κανένας «Ούτις» και ο δυστυχής Πολύφημος φώναξε ότι τον τύφλωσε ο Κανένας.

Ποιος είναι ο δολοφόνος; Ο γιατρός που κάνει την διαλογή, ο κρατούμενος (Hftling) που οδηγεί το πλήθος των καταδικασμένων, ο Ες Ες που φέρνει στο θάλαμο αερίων το Zyklon B;

Κανείς δεν είναι ο δήμιος, γιατί όλοι συμμετέχουν στο έγκλημα, και αυτό διευκολύνει κάθε λογής άρνηση».

Για αυτούς και άλλους πολλούς λόγους, πρέπει να έχουμε το νου μας. Γιατί η ακροδεξιά δρα στο σκοτάδι και δεν αφήνει ίχνη ή τα σβήνει προσεκτικά.