Οι ακροδεξιές προκλήσεις -αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη- με την γνωστή πάγια τακτική στην λογική του «χτυπώ και φεύγω άρον- άρον», καθώς η αντίδραση των πολιτών είναι πάντα άμεση που απομονώνουν και εκδιώκουν τα ακροδεξιά στοιχεία, συνοδεύονται πάντα από την συνήθη τακτική των αστυνομικών αρχών που καλύπτουν κατά το δέον την διαφυγή τους. Είπαμε, εντέλει δεν πρέπει να απομονωθούν. Η πατρίδα τους χρειάζεται.

Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς την στάση της αστυνομίας στην Σταυρούπολη, που επί δύο συνεχές ημέρες δεν αντέδρασε καν και που άφηνε μερικές δεκάδες μαυροντυμένων πιτσιρικάδων να αλωνίζουν με την παρουσία τους σε σχολικό συγκρότημα;

Στην Θεσσαλονίκη υπήρξε πάντως, άμεση αντίδραση των δημοκρατικών πολιτών. Επειδή, όμως, μαζί τους παραβρίσκονταν και άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου, η αστυνομία φρόντισε φυσικά να επιτεθεί στην αντισυγκέντρωση της Σταυρούπολης. Δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο.

Είναι ιστορικά γνωστή η δράση των ακροδεξιών στοιχείων, που δρουν συνήθως ύπουλα και ξαφνικά. Ποτέ κατά μέτωπον. Εξάλλου, εκεί είναι και η δύναμή τους, να αιφνιδιάζουν. Στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης και τις προκλήσεις στα ΕΠΑΛ, μεγάλη ευθύνη βέβαια έχει το Υπουργείο Παιδείας.

Το δε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη έπεται, καθώς είναι επίσης γνωστή η επιλεκτική χρήση βίας κατά διαδηλωτών. Σε τελική ανάλυση, ένα παιχνίδι είναι που επαναλαμβάνεται. Με τους γνωστούς αποδέκτες.

Στο τέλος βέβαια, όλοι μιλούν για το «αυγό του φιδιού», το νεοναζιστικό μόρφωμα και την ανάγκη «απομόνωσης της ακροδεξιάς». Κόμματα του αριστερού τόξου, σοσιαλδημοκράτες, εθνικιστές, πατριώτες και λοιποί. Ας ρίξουν, όμως, καλύτερα μια προσεκτική ματιά στο διαδίκτυο, για να δουν ιδίοις όμμασι πώς γίνεται κάποιος ακροδεξιός ή νεοναζί.

Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα νεοναζιστικά κόμματα, ούτε κάποιου είδους εξιδεικευμένη κατήχηση. Αυτό είναι λάθος. Αληθώς ειπείν, υπάρχει και αναφύεται μια ολόκληρη κοινωνία που εκτρέφει τον φασισμό, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία.

Οι πιτσιρικάδες με τα μαύρα στα ΕΠΑΛ της Θεσσαλονίκης δεν είναι παρά απόρροια του κοινωνικού χουλιγκανισμού, του διαχωρισμού των ανθρώπων, των «πατριωτικών» συλλαλητηρίων, της ενδοοικογενειακής βίας, της κοινωνικής καταπίεσης, της ανθρωποφαγίας, της τωρινής ολιγαρχίας εν προκειμένω.

Οι θεωρητικοί της «μαύρης μπότας» τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση, που σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη ανθίζει η ακροδεξιά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Και οι στόχοι είναι γνωστοί αυτών των ομάδων που εκτρέφονται από το ίδιο το σύστημα.

Στα γήπεδα ας ψάξουν καλύτερα, μη ποινικοποιώντας βέβαια τον απλό φίλαθλο. Εκεί, όμως, κάποιοι ψυχαγωγούνται και βγάζουν χρήμα. Ας αφήσουν λοιπόν, ήσυχο το εν λόγω άβατο. Στα κόμματα του κοινοβουλευτικού τόξου τότε ας αναζητήσουν την πληθώρα των φασιστών στην προσωπική τους ζωή. Αλλιώς ας τα παρατήσουν.

Η ακροδεξιά στροφή των κοινωνιών και η κατάκτηση των φτωχών και εξαθλιωμένων γειτονιών από νοσταλγούς του Χίτλερ είναι απόρροια αυτής ακριβώς της παρακμάζουσας κοινωνίας. Ρίξτε μια ματιά στο facebook και το twitter και καμαρώστε τις ορδές των «αγανακτισμένων», που η ρητορική τους πλαισιώνεται από σεξιστικά και ρατσιστικά σχόλια. Εκεί όπου η θέση της γυναίκας υποβαθμίζεται αναφανδόν και ο «ανδρισμός» κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα.

Είπαμε όμως, το story είναι γνωστό. Το ακροδεξιό μόρφωμα έχει όνομα και προκαλείται από την υφέρπουσα ρατσιστική κοινωνικο-πολιτική δομή. Έχει όνομα, λοιπόν και πολλούς αποδέκτες.

Τα γεγονότα της Σταυρούπολης δεν είναι παρά μία ακόμη απόδειξη ότι ένα σύστημα ολόκληρο παράγει βία και ολοκληρωτισμό, για να είμαστε πιο ευγενείς.

Δεν υπάρχουν συνταγές για την αντιμετώπιση του αποκαλούμενου μεμονωμένου φασισμού, καθώς αυτός είναι γενικευμένος και αισθητός σε κάθε βήμα, σε κάθε διεκδίκηση, σε κάθε εγχείρημα και απόπειρα αλλαγής της επικρατούσας νοοτροπίας.

Εξάλλου, πρόκειται για μια ευρύτερη έννοια, που δεν περιλαμβάνει μόνο σωματική, αλλά και ψυχολογική βία. Οι «πατριώτες» όμως, καθώς φαίνεται, είναι πολλοί και μπορεί θίγονται απ' όλα αυτά. Τι να κάνουμε όμως; Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα αρεστοί σε όλους.

Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, φωλιάζει η ακροδεξιά και ας πέφτουν τα ποσοστά των κομμάτων που την εκπροσωπούν φανερά. Ας όψονται λοιπόν, τα μεγάλα κόμματα που αποτελούν την δεξαμενή κάθε τέσσερα χρόνια και που αγκαλιάζουν τα μορφώματα.

Πρόκειται για ψήφους και τίποτε περισσότερο. Εξάλλου και ο μαυροντυμένος πιτσιρικάς με την γαλανόλευκη και τις κροτίδες και αυτός την πατρίδα λέει πως αγαπά. Και είναι έτοιμος να πεθάνει για αυτή. Και η πατρίδα φαίνεται να τον χρειάζεται.