Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Λείπει η όρεξη, λείπει η τάξη στην σκέψη και η οργάνωση  της ποιοτικής δράσης, αλλά πάνω απ΄όλα απουσιάζει η θέληση για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις ανάδειξης της Δημιουργίας ως αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής που με την σημερινή της μορφή δεν επιτρέπει την παρέκκλιση από το σύνηθες και μη επιδραστικό.

Όλη η προσέγγιση γίνεται με γνώμονα την αναπόδραστη επιφανειακή επαφή με τα κοινά, την γνώση και τις τέχνες, ενώ ακόμα και η εκμάθηση γλωσσών μία σημαντική εκπαιδευτική διαδικασία - λαμβάνει χώρα όχι με  βάση την ιστορία, τον πολιτισμό αλλά και την σημειολογία της ίδιας της γλώσσας, παρά με την απλοποιημένη διενέργεια εξετάσεων για την απόκτηση ολοένα και περισσότερων διπλωμάτων, που θα αποδεικνύουν την επαρκή γνώση της και όχι την εμβάθυνσή της.

Η κουβέντα όμως για την εντρύφηση σε μία ξένη γλώσσα, τραβά εις μάκρος και θα χρειαζόταν να ξοδέψει κανείς ώρες συζητήσεων για την σημασία επιστημονικών τομέων όπως γλωσσολογία, λεξικολογία ή μετάφραση. Αυτό που λείπει λοιπόν παντελώς από την σημερινή κοινωνία, είναι η διεύρυνση των πνευματικών δυνατοτήτων για εμπλουτισμό των γνώσεων που δίνουν αξία και νόημα στην ζωή και όχι η στείρα αναπαραγωγή της τυποποιημένης και στερεότυπης μάθησης. Και αυτό ξεκινά από το σχολείο. 

Υπάρχουν όμως πλέον οι Δάσκαλοι που θα καθοδηγήσουν τον μαθητή στην προσπάθειά του να κατακτήσει το γνωσιακό Σύμπαν, και να μάθει να εκφράζεται παρά να ασχημονεί; Η όρεξη δεν λείπει, επειδή ο κόσμος υπέστη κάποιον  ψυχολογικό κλονισμό στην πορεία παρά μόνο μία πνευματική λοβοτομή από τα πρώιμα σχολικά χρόνια. Επειδή και μόνο δεν υπάρχουν πια εκείνοι που θα τον εμπνεύσουν και θα του προφέρουν τις ευκαιρίες. Γιατί γνώση δεν σημαίνει ούτε στείρα αναπαραγωγή πολύ περισσότερο αντιγραφή. 

Η απουσία όλων αυτών των ανθρώπων που διαδραματίζουν κομβικό ρόλο στην εκπαίδευση του λαού, η κρατική αδιαφορία και η κατασταλτική επεμβατικότητα σε ό,τι αφορά την πραγματική και αληθινή γλώσσα, μία διαδικασία που εξελίσσεται με διαφορετικούς τρόπους, από την εγκληματική αδιαφορία απέναντι στον πλούτο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, ιστορίας και πολιτισμού ή την σταδιακή υποβάθμισή της μέσω της προκλητικής χρήσης αργκό και τσιτάτων στο όνομα ενός επίπλαστου προοδευτισμού, όλα αυτά συμβάλλουν στην απαιδευσία και την διόγκωση του λαϊκίστικου μεγαλοϊδεατισμού που ανακηρύσσεται σε πρότυπο επιδειξιομανίας και ακραιφνούς επιδραστικής προβολής στα πλαίσια της εκάστοτε Εθνικής Παλιγγενεσίας. Και επειδή πλησιάζουμε την 28η, το θέμα δεν είναι αν θα γίνουν ή όχι παρελάσεις, αλλά το πώς θα πειστεί ο κόσμος να αρχίσει να διαβάζει και να μορφώνεται σε εγκυκλοπαιδικό επίπεδο.

Αν μιλήσουμε για τα στοιχεία που αναδεικνύουν την εκπαίδευση και την μόρφωση ενός λαού, αυτά που αφορούν την χώρα μας είναι τραγικά. Το πρόβλημα λοιπόν είναι, ότι όχι μόνο δεν υπάρχει η κατάλληλη εκπαιδευτική πολιτική από το επίσημο κράτος, αλλά και το ότι οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί στην πλειοψηφία τους αναπαράγουν την στείρα και στερεότυπη γνώση. Η ευθύνη λοιπόν ανήκει και στους διδάσκοντες, που κρύβονται πίσω από την ασφάλεια της μόνιμης εργασίας.

Προεκτείνοντας αυτή την σκέψη, θα πω απλά, πως σε αυτούς που κατέχουν κάποια κομβικά πόστα που αφορούν την εκπαίδευση πέφτει το μεγαλύτερο βάρος για την όλη εκπαιδευτική διαδικασία. Το ότι οι νέοι άνθρωποι -από μαθητές ακόμη- δεν μαθαίνουν να συμμετέχουν στα κοινά και με αυτό δεν εννοώ τις εκλογές και τα κόμματα-  και να αγαπούν το πνεύμα και την τέχνη, δεν έχει να κάνει μόνο με την προκλητική αδιαφορία του κράτους, αλλά και με τον αδιανόητο συνδικαλισμό όταν αυτός δεν γίνεται για την πρακτική αναβάθμιση της μόρφωσης (χωρίς την αιτούμενη επωδό της διαχρονικής πια διάθεσης κονδυλίων) παρά με την ασφυκτική πίεση στο κράτος να δώσει εδώ και τώρα προτεραιότητα στην εκπαίδευση.

Τι θα σήμαινε αυτό πρακτικά; Συνεχείς διαμαρτυρίες,  και απεργίες για την υποβάθμιση της κουλτούρας και της γνώσης, αλλεπάλληλη αποχή από τα μαθήματα για να κερδηθεί αυτή ακριβώς η δυνατότητα της γνώσης, να μπουν βιβλία στα σχολεία, να γίνουν ελεύθερα και ανεμπόδιστα μαθήματα για τον πολιτισμό και τις τέχνες, αλλά και την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Όλα αυτά βέβαια δεν μεταφράζονται σε  τυπικές επισκέψεις σε μουσεία και  Βιβλιοθήκες για να καλυφθούν οι όποιες υποχρεωτικές ώρες «ξενάγησης».

Επαφή με τον Πολιτισμό αλλά πάνω απ΄όλα την Δημιουργία είναι όλα αυτά και όχι στείρος ανταγωνισμός για την συγκέντρωση εφοδίων. Γιατί άλλο πραγματική γνώση και άλλο απόκτηση διπλωμάτων και πτυχίων. Άλλο καλλιέργεια Παιδείας και κουλτούρας και άλλο διεκπεραιωτή διαδικασία ολοκλήρωσης σχολικών σπουδών.