Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64%gmail.com)

Ανεξάρτητα του τι πρεσβεύει κανείς και σε τι Θεό πιστεύει ή δεν πιστεύει, ο αγώνας ζωής ενός ανθρώπου αντανακλά  το ύφος και το ήθος του, ανεξάρτητα από τις ιδέες που κομίζει. Μιλώ εν προκειμένου για την Φώφη Γεννηματά, μία από τις πολλές γυναίκες που καθημερινά χάνουν την μάχη με τον καρκίνο ή άλλες ασθένειες, έχοντας παλέψει σθεναρά για την θέση της γυναίκας σε μία υπερσυντηρητική κοινωνία όπως την ελληνική.

Θα μου πείτε, η πρώτη είναι  ή η τελευταία που δίνει μια άνιση μάχη που τελικά χάνει; Είναι σωστό. Μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αμέτρητοι είναι οι άνθρωποι και ειδικά γυναίκες που χάνουν την ζωή τους από ποικίλες ασθένειες, έχοντας πριν υποστεί μία βάναυση συμπεριφορά από το αντρικό φύλο που υπερεκπροσωπείται στην Ελλάδα σε όλα επίπεδα. 

Η απώλεια μίας γυναίκας όμως, ευαισθητοποιεί κατά τι περισσότερο σε σχέση με τον άνδρα λόγω του ότι εξαρχής την θεωρούν αδύναμο κρίκο στο παζλ της καθημερινότητας. Στην περίπτωση της Φώφης Γεννηματά, η συγκίνηση δεν είναι τόσο λόγω του ότι έφυγε από καρκίνο, ούτε το γεγονός ότι ήταν πολιτικός.

Περισσότερο έχει να κάνει με την ευγενική συμπεριφορά και την μεγάλη ψυχραιμία που επέδειξε απέναντι στο πρόβλημά της. Αυτό μένει συνήθως εκτός των παρασκηνίων του/της κάθε πολιτικού, αυτή η αμεσότητα και ειλικρίνεια που αφοπλίζει.

Πολλοί μπορεί να μην την ήξεραν προσωπικά, άλλοι ίσως πολύ περισσότερο από τον καθένα, σε κάθε περίπτωση πάντως, ο αγώνας επιβίωσης ανήκε σε έναν νέο άνθρωπο που με την στάση του δίδαξε πολιτισμό.

Δεν μου είναι εύκολο να μιλώ για πολιτικούς μιας και τους θεωρώ επαγγελματίες μπορώ όμως να υποκλιθώ στον αγώνα ζωής ενός ανθρώπου που φεύγει με αξιοπρέπεια από τη ζωή. Αυτό θα μείνει μετά το θάνατο της συγκεκριμένης γυναίκας.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ξεχείλισαν από  σχόλια λύπης για τον χαμό της Φώφης Γεννηματά, που δεν προκάλεσε  με την παρουσία της, ανεξαρτήτου πολιτικής τοποθέτησης. Δεν είναι καθόλου σύμπτωση, το ότι όλοι είχαν να πουν και κάτι καλό για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Εγώ το μόνο που έχω να πω, είναι πως την συνάντησα μία φορά  πριν από αρκετά χρόνια στον εορτασμό της Ημέρας της Ευρώπης, όταν ήταν Νομάρχης, και η γλώσσα του σώματος ήταν χαρακτηριστική της ευγένειας και του καλοπροαίρετου χαρακτήρα της. Με λίγα λόγια, για να το πω ανοιχτά, μιλούσε με το χαμόγελο και την ανοιχτή καρδιά της.

Δεν με ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά η εντύπωση που μου άφησε η σύντομη συνάντησή μας. Τα παρασκήνια ανήκουν σε άλλους ειδήμονες του είδους, που η δουλειά τους είναι αυτή.

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, θα κλείσω με την ευχή όλες οι γυναίκες να σταθούν στο ύψος τους, σε αυτή την υπερσυντηρητική ανδροκρατούμενη κοινωνία. Είναι πολλές οι γυναίκες που δίνουν καθημερινό αγώνα ζωής για να σταθούν στα πόδια τους. Η ελπίδα να αλλάξει σταδιακά ο κόσμος, θα πρέπει να παραμείνει ζωντανή. Όπως ζωντανό παρέμεινε το χαμόγελό της Φώφης Γεννηματά σε όλη της την διαδρομή.