Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αν μη τι άλλο, ζούμε εποχές όπου το να πει κανείς ότι καταλαβαίνει ακριβώς με ποιους έχει να κάνει από πλευράς κυβερνητικής πολιτικής και σχεδιασμού σε θέματα υγείας είναι τουλάχιστον αδύνατον και ο λόγος είναι ότι ούτε σχέδιο υπάρχει ούτε κάποια μαγική συνταγή άρσης του προκληθέντος κοινωνικο-οικονομικού αδιεξόδου.

Οι πολίτες βρίσκονται σε σύγχυση κυρίως λόγω της παρατεταμένης πανδημίας, αλλά και των παρενεργειών της σε όλα τα επίπεδα. Για σχεδόν δύο χρόνια η ειδησεογραφία έχει εστιαστεί στους νεκρούς, τους διασωληνωμένους, τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους. Διαμάχες και έριδες, ο ένας πολίτης εναντίον του άλλου, περιορισμοί και απαγορεύσεις και μία ζωή που έχει πιάσει πάτο από κάθε άποψη.

Παρά το γεγονός ότι η επιστημονική κοινότητα έχει κάνει σαφείς από καιρό τις απόψεις της για την καταπολέμηση της πανδημίας, παρά το ότι υπάρχει τρόπον τινά ένα κοινό μέτωπο κατά του COVID σε επιστημονικό επίπεδο, δεν ισχύει το ίδιο και στον κόσμο που έχει μπερδευτεί σε αφάνταστο βαθμό, σε σημείο μάλιστα να μην μπορεί κανείς να εμπιστευθεί κανέναν. Και διερωτάται κάποιος εύλογα: είναι δυνατόν ένας ιός να φέρει τούμπα όλη την ανθρωπότητα, να διχάσει τους πολίτες;

Σίγουρα μπορεί να γίνει και έχει ήδη γίνει. Αυτό που δεν περίμενε κανείς ήταν αυτός ο φανατισμός και από τις δύο πλευρές και η ανικανότητα των κυβερνήσεων να ανταπεξέλθουν αποτελεσματικά με την ουσιαστική λήψη μέτρων προστασίας. Η δε συνέχεια αναμένεται συναρπαστική, τουλάχιστον από πλευράς πολιτικών υγείας.

Στην Ελλάδα, οι αρνητές και ανεμβολίαστοι φτάνουν το 40%, ποσοστό μεγάλο και αναμφισβήτητα προβληματικό. Τι πρέπει να κάνει στην περίπτωση αυτή το κράτος για να εμπιστευθούν οι πολίτες τα εμβόλια; Πάντως, ούτε με υποχρεωτικότητες και εξαναγκασμό, πολύ περισσότερο με κατασταλτικά μέτρα θα αλλάξει κάτι.

Ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του, οι ΜΕΘ γεμίζουν, οι θάνατοι αυξάνονται, οι διασωληνωμένοι το ίδιο. Θα πρέπει λοιπόν, όσο είναι καιρός, να αναλάβουν όλοι τις ευθύνες τους και να σταματήσουν να διεκπεραιώνουν απλά υποθέσεις.  

Ζούμε εποχές όπου η αοριστία ανάγεται σε πρώτης τάξεως έννοια, εποχές όπου κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποιον πραγματικά έχει απέναντί του. Παντού δίνονται ανεπαρκείς εξηγήσεις, οι δε επιστήμονες ακόμη δεν μπορούν να προσδιορίσουν το τέλος της πανδημίας.

Στην χώρα μας όλα αυτά είναι πολλαπλασιασμένα και φαντάζουν ειδεχθή από κάθε άποψη, για τον λόγο του ότι όχι μόνο οι απορίες δεν απαντώνται από το επίσημο κράτος, αλλά ούτε καν λαμβάνονται υπόψιν. Μία πανδημία κατάφερε να κάνει ό,τι δεν κατάφεραν ακόμη και οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, να διχάσουν τους πολίτες και να στρέψουν τον έναν κατά του άλλου.

Για παράδειγμα, η έχθρα κατά των ανεμβολίαστων και τα κατασταλτικά μέτρα δεν ισχύουν μόνο στην Ελλάδα. Τρόπον τινά η χώρα μας ακολουθεί κατά πόδας την υπόλοιπη Ευρώπη. Και στην Αυστρία που επιβάλλεται lockdown στους ανεμβολίαστους και στην Γερμανία, η λύση έρχεται από την επιβολή σκληρών μέτρων προκειμένου να εξαναγκαστούν οι αρνητές να εμβολιαστούν.

Σίγουρα πρόκειται για σοβαρό θέμα και δη με σημαντικές προεκτάσεις. Όμως, άλλο η πανδημία σαν πανδημία και άλλο τα μέτρα. Άλλο πρόληψη και άλλο καταστολή. Άλλο να στεκόμαστε στο πλευρό της επιστήμης που δεν είναι πάντα αθώα και να εμβολιαζόμαστε για το κοινό καλό και άλλο πράγμα η ανθρωποφαγία. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο δυστυχώς, βρίσκονται οι σημερινές κοινωνίες.