*O δρόμος για την «ελευθερία» φαίνεται να είναι ακόμα μακρύς, καθώς πολλοί είναι εκείνοι που επιλέγουν τον δρόμο της αμφισβήτησης και της αρνησης, αδιαφορώντας όχι για τους εαυτόυς τους- αυτό δεν μας αφορά καθώς είναι θέμα επιλογής- όσο  για τους υπόλοιπους γύρω τους.

Ο αριθμός των ανεμβολίαστων στα χωριά είναι μεγάλος και η «άνεση» με την οποία κυκλοφορούν και συμπεριφέρονται, ιδιαίτερα προκλητική. Τα καταστήματα και τα καφενεία γεμάτα, με ανθρώπους που μοιάζουν να μην έχουν καταλάβει από τις συμπληγάδες περνάμε.

Ας μην αναρωτιόμαστε όμως γιατί η Λέσβος καταγράφει τόσο μεγάλα νούμερα κρουσμάτων συγκριτικά με άλλες περιοχές της ...συνομοταξίας της. Εκτός κι αν θέλουμε ν'  ακολουθήσουμε το αφήγημα της ανοσίας της αγέλης.

*Στα νοσοκομεία οι εργαζόμενοι οφείλουν να έχουν το όνομα και την ειδικότητά τους σε ταμπελάκι καρφιτσωμένο στο πέτο της νοσοκομειακής τους στολής. Και είναι λογικό, καθώς ο ασθενής μπορεί να θέλει να ξέρει με ποιον έχει να κάνει. Να μην είναι απρόσωπη η σχέση τους, αντίθετα να είναι ανθρώπινη και φιλική. Από το σύνολο των εργαζομένων όμως ελάχιστοι το έχουν. Οι περισσότεροι δηλώνουν απώλεια καιαπό την στιγμή που δεν φαίνεται να υπάρχει έλεγχος και υποχρεωτικότητα δεν ασχολείται κανείς.

Ίσως να γίνεται και για ευνόητους λόγους. Η ανωνυμία πολλές φορές βολεύει.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟΝ ΕΝΤΥΠΟ «Δ»