Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σαν διάττοντες αστέρες πέρασαν και περνούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ειδικά τις τελευταίες 5 δεκαετίες, όπου πολλά μεν έχουν αλλάξει εικονικά, αλλά κατά βάση το όλο σύστημα εξουσίας εκτρέφεται από το ρουσφέτι, την ψηφοθηρία και την εξυπηρέτηση των ατομικών συμφερόντων. Ουσιαστικά η λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας δεν έχει αλλάξει, αν σκεφθεί κανείς τα σταθερά στερεότυπα που εξακολουθούν να ισχύουν αλλά και την θηριώδη γραφειοκρατία που δεν λέει να αλλάξει παρά τις όποιες εικονικές - θα πω και πάλι- μικροβελτιώσεις.

Στο Δημόσιο εξακολουθεί να περιφέρεται η γνωστή νοοτροπία που πλέον έχει μεταφερθεί και στον ιδιωτικό τομέα και ειδικά όταν τα χρήματα που εισπράττει η εκάστοτε επιχείρηση προέρχονται από άλλους πόρους, ειδάλλως δεν θα μιλάγαμε για την διαχρονική υπανάπτυξη στην χώρα. Η νοοτροπία σχετίζεται επί του προκειμένου με την λούφα και μεταφορά ευθυνών στον συνάδελφο στον χώρο εργασίας, την τεράστια προχειρότητα με την οποία λειτουργούν πολλές ιδιωτικές επιχειρήσεις, αλλά και την άθλια στελέχωση του προσωπικού τους, αποδεικνύοντας κατά βάση πως είναι χρήσιμοι οι άνθρωποι με πτυχία και μεταπτυχιακούς τίτλους, αλλά μειωμένου πνευματικού βεληνεκούς.

Η κατάσταση είναι περίπου η ίδια σε όλα τα επαγγελματικά επίπεδα και δεν έχει παρά να κάνει κανείς μία μικρή έρευνα για το περίφημο μορφωτικό επίπεδο πολλών υπαλλήλων, που πέρα από στρατιωτάκια χωρίς πρωτοβουλία, διεκπεραιώνουν με τον χειρότερο τρόπο τις ήδη ανάξιες λόγου αποφάσεις του υποτιθέμενου μεγαλοστελεχιακού δυναμικού.

Προχειρότητα λοιπόν παντού, ανοργανωσιά και ούτε κατά διάνοια ακόμη και η προσέγγιση στο στοχευμένο καπιταλιστικό φαντασιακό των προηγούμενων δεκαετιών. Θέλω να πω με όλα αυτά, ότι η Ελλάδα ποτέ δεν ξεπέρασε το κόμπλεξ της απέναντι στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και πως μόνο κατά φαντασία οι Έλληνες πολίτες αυτοαποκαλούνται Ευρωπαίοι.

Ένας ανεπανάληπτος ερασιτεχνισμός και μία τεράστια ανευθυνότητα χαρακτηρίζουν όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών, που έχουν μάθει πια να μανιπουλάρουν την κοντή μνήμη των πολιτών. Και το λέω αυτό γιατί ο καθένας κρυμμένος στο κονάκι του δεν ενεργοποιεί καν την μνήμη του, ούτε φυσικά διαβάζει ιστορία, για να μάθει ποιοι ευθύνονται για την διαχρονική μιζέρια σε τούτον τον δύσμοιρο τόπο, όπου τα πάντα διαλύθηκαν από τον Β'  Παγκόσμιο πόλεμο και μετά.

Η διάθεση δεν υπάρχει, η ιστορική μνήμη εξαντλήθηκε στις ξεχασμένες αναμνήσεις του καθενός και της καθεμιάς, τα πραξικοπήματα και οι προδοσίες, τα σκάνδαλα και η τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος μπήκαν στο χρονοντούλαπο, γιατί έτσι θέλησαν οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας.

Το τελευταίο αποδεικτικό της ιδεολογικής εξαχρείωσης είναι η κυβερνώσα Αριστερά και δη η απόγονος της ευρω-αριστεράς, ούτε καν το πατροπαράδοτο σταλινικό ΚΚΕ, που τώρα βέβαια και αυτό έχει βάλει πλώρη για το Άγνωστο- αντάμα με την εθνικιστική πατριωτική Δεξιά, ένας ασύλληπτος δεσμός φιλίας όπως εκείνος περί τα τέλη της δεκαετίας του ΄80, όταν για την «σωτηρία της χώρας» βρέθηκαν να συγκυβερνούν ΝΔ και ΚΚΕ.

Δοκιμάστηκαν πολλά συστήματα εξουσίας σε τούτο τον τόπο, οι νοοτροπίες, όμως, παρέμειναν σχεδόν οι ίδιες. Δεν μιλά κανείς για Παράδεισο στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο όλο, αλλά από την κοιτίδα του Πολιτισμού τα μαντάτα εξακολουθούν να είναι άσχημα.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις θα εξακολουθούν να περνούν σα διάττοντες αστέρες, το μορφωτικό επίπεδο του κόσμου θα συρρικνώνεται, η ελπίδα για μία καταφυγή στην ιστορία θα μειώνεται με τον καιρό, η μνήμη θα γίνεται ολοένα και κοντύτερη.

Θα μένει στην επιφάνεια μόνο αυτός ο ιδιότυπος ερασιτεχνισμός και η ατέρμονη προχειρότητα σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Ως ίζημα τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την παρατεταμένη πνευματική πενία, την προφανή έλλειψη ενός Μάη του ΄68 και πολύ περισσότερο την μη εμφάνιση ενός Διαφωτισμού ή Αναγέννησης.

Τα εθνικά σεντούκια του παρελθόντος είναι γεμάτα με εμφύλιες συρράξεις, με ξεχασμένες δολοφονίες χρήσιμων και επαναστατημένων ανθρώπων, με χωρατά και σχόλια μίας παρατεταμένης πολιτικής οπερέτας, με εικόνες και μπροσούρες του 1821 και του μυθοπλαστικού Βυζαντίου. Πουθενά ο λόγος του Αθηναίου πολίτη στην Εκκλησία του Δήμου, οι φιλοσοφικές σχολές της Αρχαίας Αθήνας, ο Επιτάφιος του Περικλή, οι κορυφαίες στιγμές της Δημοκρατίας.

Η ιστορική μνήμη είναι επιλεκτική, η νέα Ελλάδα χρειάζεται την συντήρηση συγκεκριμένων μύθων, την στελέχωση του ανθρώπινου δυναμικού με ενίοτε αστοιχείωτους και ανιστόρητους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων. Και αν αυτό δεν χρειάζεται, υπάρχει και η πίσω πόρτα που οδηγεί στο βασίλειο του μαύρου χρήματος. Η γνωστή οδός που βοηθά τον Έλληνα να επιβιώσει ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές. Η ατραξιόν μιας προβλέψιμης οικονομίστικης μιζέριας που υπηρετεί άρδην την λογική της αρπαχτής.