Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Με το ένα μέτρο πίσω από το άλλο, με μάσκες, self, rapid και PCR test, με ανασφάλεια, φόβο και άγνωστο υγειονομικό μέλλον, οι πολίτες της χώρας καλούνται να περάσουν μία δύσκολη Πρωτοχρονιά γεμάτη πρόστιμα, περιορισμούς στις μετακινήσεις, την διασκέδαση και την ψυχαγωγία.

Φτάνουμε σύντομα τα δύο χρόνια πανδημίας και αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι η επιστημονική κοινότητα παρά τις μεγάλες προσπάθειες που καταβάλλει, δεν κατορθώνει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά μία πολύ σοβαρή κατάσταση που κοστίζει χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, χωρίς να συνυπολογίζεται το τεράστιο κοινωνικο-οικονομικό κόστος.

Το γεγονός και μόνο ότι τα μέτρα διαδέχονται το ένα το άλλο, ότι αλλεπάλληλες συσκέψεις δεν επαρκούν και λαμβάνονται νέες αποφάσεις από την μια στιγμή στην άλλη, όλα αυτά δείχνουν ότι βρισκόμαστε σε τεντωμένη κλωστή και αυτό όχι μόνο με την πολύ μεγάλη λόγω της παραλλαγής Όμικρον αύξηση κρουσμάτων.

Τι απομένει να δούμε ακόμη; Όχι πάντως πάλι καθολικό lockdown. Ασφυξία, όμως, έχει επέλθει ήδη στις τσέπες μας, από την σπατάλη των test και μασκών, που το κράτος απαιτεί εδώ και τώρα να είναι ενισχυμένες.

Μήπως να σκεφθούν να τα επιδοτήσουν όλα αυτά γιατί από καιρό δεν περισσεύει παράς; Μήπως να αναλογίζονται το πρόσθετο αυτό έξοδο σε μία μέση οικογένεια πριν αυστηροποιούν τις εκάστοτε διατάξεις; 

Αν μέχρι τώρα η ανασφάλεια περιοριζόταν απλά και μόνο στο γεγονός ότι η πανδημία αυτή θα τέλειωνε με τα εμβόλια ή όχι, τώρα όλα αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί, καθώς πέρα από την εξέλιξη της πανδημίας, προστίθενται και άλλα απρόοπτα που δημιουργούν απρόβλεπτες καταστάσεις.

Ανακοινώνουν, λοιπόν και άλλα μέτρα χωρίς την παραμικρή σκέψη για το αν ο μέσος πολίτης έχει να διαθέσει για τις ενισχυμένες μάσκες ή να κάνει συνεχώς self και rapid test.

Και σε τελευταία ανάλυση, δεν καταλαβαίνω: γιατί μεσούσης μιας παρατεταμένης πανδημίας με ανεξέλεγκτες προεκτάσεις το κράτος δεν εξασφαλίζει παρά ελάχιστα self test για τους πολίτες με το συνεχές επιχείρημα ότι η οικονομία δεν σηκώνει περισσότερα;

Μιλάμε για μία σοβαρότατη υγειονομική κρίση. Μιλάμε για έναν θανατηφόρο ιό που ξεκληρίζει οικογένειες. Τα κράτη και απόθεμα έχουν και δυνατότητα να βοηθήσουν τους πολίτες. Αλήθεια, για όλους εκείνους που είναι ανασφάλιστοι και άνεργοι τι γίνεται; Το λέω γιατί δεν ακούστηκε η παραμικρή αναφορά από τα χείλη του πρωθυπουργού και υπουργού υγείας για όλους αυτούς.

Τι μένει λοιπόν, να δούμε στην συνέχεια; Απλά να γίνονται η μία ανακοίνωση μετά την άλλη και η αδιαφορία για όλες τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες να είναι χαρακτηριστική.

Είναι γνωστό πάντως, σε ποια κοινωνία ζούμε. Είναι τοις πάσι σαφές ότι όταν το κράτος είναι να δώσει, πολύ απλά δεν έχει. Πως πάντα «κάποιοι άλλοι» θα πρέπει να βγάζουν το φίδι από την τρύπα. Προσφιλής μέθοδος από ένα κράτος προκλητικά απών σε παρόμοιες στιγμές.

Και αυτό δεν γίνεται τώρα, αλλά από δεκαετίες. Η μέθοδος αλλάζει μόνο στις έκτακτες καταστάσεις. Γιατί για να πεις πως σκέφτονται όταν παίρνουν υποτιθέμενα προληπτικά μέτρα μάλλον είναι υπερβολή.