Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πρέπει και επιβάλλεται να μάχεται κανείς με το άδικο. Δεν είναι τόσο ότι θα μνημονεύεται μετά θάνατον αλλά το ότι η ζωή έχει ανάγκη όχι από Δον Κιχώτες, αλλά από ανθρώπους - μαχητές και με αυτό δεν εννοώ τους βίαιους, τους στενόμυαλους και τους δήθεν επαναστάτες.

Αυτό που ερμηνεύεται από τον περισσότερο κόσμο ως δύναμη και πράξη ζωής δεν είναι τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από την προσπάθεια απονομής δικαιοσύνης σε έναν κόσμο στερημένο από πάσης φύσεως δικαιώματα.

Στην Αθήνα του Περικλέους, οι Αθηναίοι πέθαιναν για το καλό της πόλης, της κοινότητας θα έλεγα, και όλα αυτά τα περιγράφει εύγλωττα ο «Επιτάφιος». Πέθαιναν όχι απλά και αόριστα για την υπεράσπιση του δικαιώματος της ζωής αλλά για την προστασία της πόλης, της άμεσης δημοκρατίας και ας λένε κάποιοι πως αυτού του τύπου η Δημοκρατία εφαρμόστηκε επειδή ο πληθυσμός δεν ξεπερνούσε μαζί με τα περίχωρα τις 200 χιλ. 

Το άδικο και το δίκαιο είχαν αναλυθεί και εξηγηθεί διεξοδικά από διάφορες φιλοσοφικές σχολές, είχαν τεθεί σε άπειρες συζητήσεις στους ελεύθερους από περιορισμούς δημόσιους διαλόγους, είχαν παρουσιαστεί στους δικανικούς λόγους, ήταν ένα από τα πιο βασικά θέματα στην Εκκλησία του Δήμου.

Δίκαιο και άδικο σε εκείνη την κοινωνία αποτελούσε το ερώτημα και το ζητούμενο για μια πιο ασφαλή πόρευση για την περαιτέρω κατάκτηση των δημοκρατικών αρχών, για μία κοινωνία πιο ελεύθερη, όπου η δημιουργία θα προΐστατο σε όλα τα επίπεδα.

Τα μαθήματα που πρέπει να παίρνει κανείς από εκείνη την κοινωνία είναι πάρα πολλά, αλλά πάνω απ' όλα το πιο σημαντικό σχετίζεται και με την προάσπιση της αρετής και το ξεδίπλωμα της έννοιας της αυτοθυσίας για τον άλλο.

Αξίζει λοιπόν, ακόμη και σήμερα να μάχεται κανείς για το δίκαιο και να απομονώνει τον κάθε λογής συντηρητισμό που πάει πίσω τη ζωή αλλά πάνω απ' όλα αδικεί τις ανθρώπινες δυνατότητες για έναν καλύτερο κόσμο.

Αξίζει γιατί πλέον έχει χαθεί το μέτρο σε τούτο τον κόσμο και πάνω απ' όλα η αξιακή παρηγοριά, όταν όλα βυθίζονται στο χάος της ασυδοσίας και του μισανθρωπισμού.

Ως βασικό επιχείρημα της αντίπερα όχθης προβάλλεται το γεγονός ότι όλα αυτά κουράζουν και ο κόσμος έχει ανάγκη να γελά. Πώς, όμως, μπορεί κανείς να υποκλίνεται στον γέλωτα, όταν από μόνη της αυτού του τύπου η ζωή το να ζει δηλαδή κανείς μέσα από τις ζωές των άλλων- τον προκαλεί ασυστόλως αλλά τα πράγματα σοβαρεύουν από την στιγμή που καλείσαι να ανταπεξέλθεις στον καθημερινό παραλογισμό;

Για όλους αυτούς τους λόγους αλλά και ακόμη περισσότερους, αξίζει κανείς να αντιστέκεται με κάθε τρόπο σε όλη αυτή την ακατανόητη φασαρία για το τίποτε, παρά μόνον για την προάσπιση της γενικευμένης αδικίας επειδή το δίκαιο θα σημάνει ενδεχομένως και τον αφανισμό των παντός είδους κοινωνικών διακρίσεων.

Αξίζει να ξοδεύει φαιά ουσία για να νουθετεί τον διπλανό και όχι να τον εχθρεύεται, να διδάσκει και να διδάσκεται από εκδηλώσεις απονομής δικαιοσύνης.

Δίκαιο και άδικο είναι μεν αντίθετες έννοιες, όμως οδηγούν σε παράλληλες σκέψεις για το ποια κοινωνία τις πρεσβεύει και ποια όχι. Τρόπον τινά βοηθούν στο να αποκρυσταλλωθεί η εντύπωση πως όταν υπάρχει η μία, δεν υπάρχει η άλλη.

Η προσπάθεια, θέλω να πω εν ολίγοις, για την πραγμάτωση ενός δίκαιου κόσμου, που η δικαιοσύνη του θα συνίσταται στην ολοένα και μεγαλύτερη καθημερινή αναζήτηση του δικαίου σε βάρος του άδικου, αυτή είναι που δίνει αξία και ενδιαφέρον στη ζωή.

Πρέπει λοιπόν, να παραμένει κάποιος μαχητής για το δίκαιο και με αυτό δεν εννοώ πως πρέπει να γίνεται πολέμιος του άλλου στον αγώνα αυτό. Περισσότερο πρέπει να τον πείσει πως αξίζει να ξοδεύει χρόνο για να ανακτήσει αξίες για μια πραγματικά λεύτερη ζωή, όπου η αναζήτηση περισσότερης ελευθερίας την κάνει ακόμη πιο ενδιαφέρουσα.

Εξάλλου, η αναζήτηση από μόνη της και η αμφισβήτηση του δεδομένου είναι από μόνη της πράξη ελευθερίας.