Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Σχεδιάζουν, λέει, μια νέα Ελλάδα και οι συγκρίσεις με το χθες ούτε βοηθούν, ούτε έχουν λογική. Μια συγγνώμη από βάθος καρδιάς, μια παραίτηση του Διευθύνοντα Συμβούλου της Αττικής Οδού, μία εικονική αποζημίωση στους εγκλωβισμένους και υποσχέσεις για εκτεταμένες έρευνες γύρω από το τι έφταιξε, και όλα τελείωσαν και ξεμπερδέψαμε με την όλη ιστορία.

Ο πρωθυπουργός με το να προβάλλεται ως μετανοημένος και γεμάτος ενοχές για την απίστευτη ταλαιπωρία που υπέστησαν οι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου της Αττικής, με το να ρίχνει τις ευθύνες στην παραχωρησιούχο εταιρεία και την Περιφέρεια, θεωρεί ότι με τον τρόπο αυτό η υπόθεση θα λάβει σταδιακά τέλος.

Τα έσοδα της Αττικής Οδού, όπως και τα ποσά που έχει λάβει από το Δημόσιο μετά από τις αλλεπάλληλες διεκδικήσεις λόγω των εκτάκτων περιστατικών που λαμβάνουν χώρα (πυρκαγιές, καταλήψεις - κλείσιμο διοδίων κ.α.) ανά τακτά χρονικά διαστήματα είναι τόσα πολλά, που τα ποσά της αποζημίωσης των αυτοκινητιστών ωχριούν μπροστά στα έσοδα αυτά. Εν ολίγοις, ζημία για την εταιρεία δεν θα υπάρξει.

Η όλη ιστορία πάντως, θα πάρει τον δρόμο της και αυτό που θα μείνει πέραν των όποιων δικαστικών εμπλοκών, είναι το ότι χιλιάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο έλεος της κακοκαιρίας χωρίς καμία βοήθεια, πρόνοια και σχέδιο απεγκλωβισμού τους. Η δε ψυχική οδύνη ούτε αποζημιώνεται, ούτε ξεχνιέται.

Στην Ελλάδα, όμως, είμαστε έτοιμοι να αφήνουμε πίσω μας πολλές τραγωδίες και σοβαρά συμβάντα, συνήθως με την επίκληση ή την πρόφαση της κραταιάς «ατιμωρησίας», μηδέ της νοοτροπίας του τύπου «αφού είμαστε ζωντανοί, άφησε τα υπόλοιπα...»  εξαιρουμένης.

Αυτό συνέβη μετά από πολλά έκτακτα γεγονότα, αλλά πάνω απ' όλα μετά από περιστατικά που κόστισαν ανθρώπινες ζωές, πόσο μάλλον μετά από περιπτώσεις που το ανίκανο ελληνικό κράτος αφήνοντας πίσω του καμένη γη, απλά στάθηκε τυχερό που τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν με τον χειρότερο τρόπο.

Δεν είναι έτσι, όμως. Σε οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος και μαζικές παραιτήσεις θα υπήρχαν και καταγγελίες θα ακολουθούσαν την δικαστική οδό και οι κατηγορούμενοι κάποια στιγμή θα απολογούνταν πραγματικά, για το χάος που προκάλεσαν. Όχι ότι όλα θα ήταν τέλεια, απλά θα τηρούνταν τα προσχήματα.

Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε μέσον και τρόπο να αποσείσει την συνολική ευθύνη από πάνω της, παραδεχόμενη το ολιγότερο κακό, δηλαδή την μη επιτυχημένη διαχείριση των έκτακτων αυτών καιρικών φαινομένων, μία παραδοχή που δεν θα μπορούσε να μην γίνει από την στιγμή που οι εικόνες αποδείκνυαν με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο την κρατική παραλυσία.

Τι περιμένουμε να δούμε στην συνέχεια; Τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από μερικές ακόμη «συγγνώμες» στο πλαίσιο της ολοκλήρωσης ενός ακόμη σόου σε βάρος του ελληνικού λαού, που τελειώνει με την αποκατάσταση των προβλημάτων λειτουργίας του κράτους μέχρι την επόμενη παρωδία ή τραγωδία που θα συνθέσουν εκ νέου την ανυπαρξία του κρατικού μηχανισμού.

Καμία νέα Ελλάδα δεν χτίζεται, καμία νοοτροπία δεν αλλάζει, την ίδια στιγμή που η αποδοκιμασία προς την επίσημη Πολιτεία έχει φτάσει στο ζενίθ και δεν χρειάζεται άλλη αφορμή για να αποδειχθεί πως η αδιαφορία της έχει ξεπεράσει κάθε όριο.

Το μόνο που έχει αλλάξει είναι ο πολιτικάντικος ελιγμός -το «λαμπρό παρελθόν» έχει διδάξει κατάλληλα κυβέρνηση και αντιπολίτευση- το νέο που κομίζει η νέα πολιτική εξουσία δεν είναι παρά το «κάλλιο αργά παρά ποτέ» σε ότι αφορά την ομολογία δημόσιας συγγνώμης που δείχνει να καλύπτει πολλούς ευκολόπιστους πολίτες.

Καταλήγοντας, θέλω να πω πως η μεταμοντέρνα άσκηση εξουσίας παρουσιάζει πολλούς νεωτερισμούς, όχι, όμως, μη αναμενόμενους από τους υποψιασμένους πολίτες που έχουν μάθει πλέον να μην εμπιστεύονται κανέναν και ειδικά αυτούς που ελίσσονται υπαναχωρώντας, προκειμένου να μην έχουν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος.

Το δίδαγμα δηλαδή, έγκειται σε αυτό, στο ότι ζητώντας συγγνώμη και παραδεχόμενος ο κρατικός μηχανισμός την ανεπάρκειά του, καταγράφονται πόντοι υπέρ του εκάστοτε διαχειριστή της εξουσίας. Με λίγα λόγια, αποφεύγεται το επικείμενο ναυάγιο και η πολιτική πανωλεθρία.

Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η ελάχιστη οικονομική ενίσχυση τύπου αποζημίωσης στους παθόντες, τότε όλα βαίνουν κατ' ευχήν. Γιατί κατ' ουσίαν το «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» του Πρωταγόρα δεν έχει -ειδικά σήμερα- την δέουσα ισχύ. Γιατί αν η αποζημίωση αυτή επεκτεινόταν σε μεγαλύτερο πλήθος ατόμων είτε παρεχόταν κάποιας μορφής ελάφρυνση των οικονομικών βαρών, όλοι θα μιλούσαν για  κράτος δικαίου.