Πόνος βουβός έπνιξε το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής, γράφοντας την τελευταία, την πιο μαύρη σελίδα της ζωής του 24χρονου, που έφυγε τόσο νωρίς με τον πιο άδοξο τρόπο, τα ξημερώματα της Πέμπτης.

Πλήθος νέων, μαυροφορεμένων, κρατώντας ένα άσπρο τριαντάφυλλο, γέμισαν το στενό του Αγ. Γεωργίου, όπου και ο ομώνυμος ναός που εψάλη η νεκρώσιμος ακολουθία.

Τραγικές φιγούρες οι γονείς και ο παππούς του 24χρονου, που έστεκαν χτυπημένοι για τρίτη φορά από το ψυχρό χτύπημα του θανάτου.

Τι πιο σκληρό από το να χάνεις τα παιδιά σου με όποιο τρόπο και για όποια αιτία. Πόση δύναμη, πόσο σθένος και πόση πίστη πρέπει να σου έχει χαρίσει ο Θεός για ν' αντέξεις; Πόσο βαρύς ο Σταυρός που θα πρέπει να σηκώσεις; Πόσο ακριβό το τίμημα τούτης της ζωής;

Πριν χρόνια η οικογένεια έχασε το μικρό της κορίτσι από παιδική ασθένεια, ύστερα το δεύτερο παιδί «έφυγε» κλεφτά μέσα στον ύπνο του και τώρα το τρίτο. Το τελευταίο, με αυτόν τον μακάβριο και άδικο τρόπο. Μέσα σ' ένα λεπτό τα πάντα χάθηκαν. Πέταξαν στον ουρανό, αφήνοντας πίσω θλίψη και ανείπωτο πόνο.

Γονείς καταρρακωμένοι, στέρεψαν από λόγια. Το τελευταίο τους παιδί, που προσπαθούσαν να του δείξουν την αγάπη τους, να του προσφέρουν ό,τι θα το έκανε ευτυχισμένο.

Όλη τους η αγάπη και η φροντίδα ήταν πλέον πάνω στον Μάριο. Η απεγνωσμένη απορία της μάνας «Πού πας Μάριέ μου» έσκιζε την παγωμένη σιωπή των πενθούντων. Οι φίλοι του μετέφεραν τη σορό στα χέρια τους και στη συνέχεια σχημάτισαν πομπή με τις μηχανές τους, συνοδεύοντάς τον μέχρι την τελευταία του κατοικία.

Άτομο ανήσυχο, τολμηρό και αδέσμευτο. Πνεύμα ελεύθερο, που δεν σταματούσε εύκολα. Ριψοκίνδυνος και χωρίς όρια. Ήθελε να τα δοκιμάσει όλα χωρίς ενδοιασμούς. Κι' έτσι με τόλμη, έγραψε την τελευταία σελίδα της ζωής του, αφήνοντας πόνο και αναπάντητα ερωτήματα σε όλους μας, αλλά κυρίως σ' εκείνους που τον ήξεραν, τον αγαπούσαν και τον είχαν ζήσει.