Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Η Ελλάδα θεωρείται πλέον μία από τις πιο ακριβές χώρες της Ευρώπης. Οι τιμές των προϊόντων έχουν φτάσει στα ύψη και τα νοικοκυριά δεν μπορούν ανταπεξέλθουν σε όλες αυτές τις αυξήσεις παρά προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο από τις προσφορές και τις όποιες ελάχιστες αλλά και ασήμαντες εκπτώσεις.

Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου που συνεχίζει να ευημερεί, που καταναλώνει χωρίς δυσκολία και του οποίου τα εισοδήματα δεν επλήγησαν ακόμη και το 2015. Μιλάμε για ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που δεν γνωρίζει από ακρίβεια και αυξήσεις τιμών, που κάνει πως δεν βλέπει και ακούει και που φυσικά δεν περιμένει τα όποια «καλάθια» για να αναπνεύσει οικονομικά.

Για όλους αυτούς τους πολίτες η ζωή συνεχίζεται με άνεση και φυσικά προβλήματα βλέπουν μόνο σε άλλου είδους καταστάσεις, όπως στις ενδοοικογενειακές διαφωνίες, τα ψυχολογικά προβλήματα ή το σε ποια τράπεζα πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες αποταμιεύσεις. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες νοικοκυριά βρίσκονται στα όρια της φτώχειας ή τα έχουν ξεπεράσει, κάποιοι συμπολίτες μας σκέφτονται πού θα πάνε στις Χριστουγεννιάτικες διακοπές. Οι αντιθέσεις είναι πολλές στην ελληνική κοινωνία, την ίδια στιγμή που η ανεργία έχει καθηλώσει τους νέους ανθρώπους στα σπίτια τους.

Δεν βγαίνει πάντως απολύτως τίποτε από την εκάστοτε καταγραφή  των ποσοστών εργαζόμενων και άνεργων πολιτών γιατί με μία έννοια δεν εξευρίσκονται οι κατάλληλες λύσεις που να μπορούν να αλλάξουν τα ισχύοντα δεδομένα. Το μόνο που κάνουν οι στατιστικές είναι να θολώνουν το τοπίο, αλλά πάνω απ' όλα να δημιουργούν ένα κλίμα παρατεταμένης ανησυχίας στον πληθυσμό. Από την άλλη, μεμονωμένες και όχι επαναλαμβανόμενες απεργίες και πολύ περισσότερο στάσεις εργασίας, δεν προσφέρουν πολλά πράγματα από την στιγμή που το πρόβλημα είναι βαθιά κοινωνικό και όχι κλαδικό.

Στην Ελλάδα λοιπόν, πολλοί εξακολουθούν να επιβιώνουν με μαύρο χρήμα, να επιζούν με τεράστια κέρδη που δεν δηλώνονται και αυτό έχει άμεση επίπτωση στα φτωχά νοικοκυριά που και δηλώνουν τα μικρά τους εισοδήματα και φορολογούνται ασυστόλως. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που συμβαίνει στη χώρα, όλα δηλαδή να γίνονται από την πίσω πόρτα και το ίδιο το κράτος γνωρίζοντας το εύρος της φοροδιαφυγής, να μην θέλει να την αντιμετωπίσει. Τα πρώτα διδάγματα και δείγματα γραφής, λοιπόν, τα δίνει το ίδιο το κράτος και οι πολίτες απλά αντιγράφουν πολιτικές νοοτροπίες και πλάνα που δεν στοχεύουν στην επίλυση, αλλά συσσώρευση των προβλημάτων.

Εύλογο είναι η Ελλάδα να θεωρείται μία από τις πιο ακριβές χώρες στην Ευρώπη, από την στιγμή που οργιάζει η παραοικονομία και η διαφθορά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικο-οικονομικής ζωής. Τρόπον τινά η ελληνική κοινωνία επιβιώνει από αυτή ακριβώς την κατάσταση και η ακρίβεια συνεχίζεται, καθώς υπάρχουν πολλοί που καταναλώνουν είτε λόγω μαύρου χρήματος είτε ατέρμονου δανεισμού.  

Η κατάσταση αυτή έχει παρελθόν και μέλλον. Αν δεν μπει κάποια στοιχειώδης τάξη, αν δεν τεθεί κάποιο πλαφόν στην ακρίβεια, εν κατακλείδι αν το ελληνικό κράτος δεν αποφασίσει να παρέμβει ενεργά στην αισχροκέρδεια, η κατάσταση θα παραμείνει νοσηρή. Κάποτε θα πρέπει να αντιληφθούν κάποιοι ότι όχι μόνο δεν υπάρχει ευημερία, αλλά ολοένα και περισσότερα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού οδεύουν προς φτωχοποίηση.

Σε τελική ανάλυση, δεν ενδιαφέρει αν κάποιοι με ανορθόδοξους τρόπους συνεχίζουν να ζουν άνετα και προπαντός με αδιαφορία απέναντι στην γενικευμένη φτώχεια. Η ακρίβεια και το γεγονός ότι μεγάλα τμήματα του πληθυσμού λιμοκτονούν, πρέπει από μόνα τους να αποτελέσουν την αφορμή για μια σοβαρή κοινωνική πολιτική.

Αν αυτό δεν συμβεί και πάλι, που είναι πολύ πιθανό, η Ελλάδα θα παραμένει ως χώρα των οικονομικών αντιθέσεων στο πέρασμα του χρόνου. Πάνω απ' όλα, όμως, θα συνεχίζει να δίνει την εντύπωση λόγω ακρίβειας ότι η διαφθορά και η παραοικονομία ζουν και βασιλεύουν, την ίδια στιγμή, όμως, που χιλιάδες νοικοκυριά θα ξεπερνούν κατά τα όρια της φτώχειας.

Ακρίβεια δεν σημαίνει ευημερία. Αύξηση τιμών δεν μεταφράζεται σε βελτίωση των εισοδημάτων. Τουναντίον, κάτι άλλο κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά. Κάτι που παραπέμπει σε ατιμωρησία και έλλειψη ελέγχου. Το ίδιο το κράτος πριμοδοτεί την φοροδιαφυγή και αναπαράγει την διαφθορά, κάνοντας τον καθένα επίσημο φορέα τους. Γιατί αν υπήρχε η θέληση, πολλά θα είχαν επιλυθεί. Όμως δεν υπάρχει.