Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Οι εικόνες που μένουν ανεξίτηλες στα μάτια και τις ψυχές των ανθρώπων είναι αυτές που δείχνουν ανυπεράσπιστους πολίτες να τρέχουν στα καταφύγια από τον φόβο των πυραυλικών χτυπημάτων.

Στην Ουκρανία εξακολουθεί να λαμβάνει χώρα μία ανθρωπιστική καταστροφή προ των πυλών του χειμώνα και η Ρωσία είναι αυτή που συνεχίζει να στοχεύει πολυκατοικίες και οτιδήποτε κινείται.

Δυστυχώς, στις πλάτες του ουκρανικού λαού παίζεται ένα βρώμικο παιχνίδι από όλες τις πλευρές, αφού αυτή την χώρα διάλεξε ο Πούτιν για να απασφαλίσει αφενός τις σκουριασμένες κάνες των πάλαι ποτέ κραταιών σοβιετικών όπλων και αφετέρου να στείλει χιλιάδες νέους από την Σιβηρία στην πρώτη γραμμή θυσιάζοντάς τους χάριν του μεγαλορωσικού εθνικισμού.

Την Ουκρανία, όμως, επέλεξαν και οι νατοϊκοί, προκειμένου να δείξουν πως συμπαρίστανται στο δράμα του ουκρανικού λαού αλλά εκ του μακρόθεν και με την εκ του ασφαλούς καλλιεργούμενη απόσταση που αφήνει περιθώρια ελιγμών στον Ρώσο δυνάστη. Το τελευταίο ανεξήγητο και ίσως ανεξιχνίαστο περιστατικό με την πτώση πυραύλου σε πολωνικό έδαφος θα περιπλέξει περαιτέρω τα πράγματα στην συνέχεια, παρόλο ότι η αλήθεια δεν θα μαθευτεί ποτέ.

Και αυτό γιατί την δεδομένη στιγμή δεν συμφέρει καμία πλευρά η επιδείνωση της κατάστασης, πολύ περισσότερο η ενεργός εμπλοκή του ΝΑΤΟ.  Βέβαια το φιλορωσικό μέτωπο και λόμπι ήδη διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι εδώ λαμβάνει χώρα «προβοκάτσια», για να ενεργοποιηθεί ο επιθετικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ. Η απάντηση ήρθε άμεσα με την επίσημη ανακοίνωση ότι μάλλον πρόκειται για ουκρανικό αντιαεροπορικό πύραυλο, που όμως, όπως είπα και πιο πάνω, δεν πείθει.

Το γεγονός ότι η Ρωσία προβαίνει σε μαζικά πυραυλικά χτυπήματα από άκρη σε άκρη της Ουκρανίας μάλλον δείχνει το αντίθετο, παρά τις όποιες «επίσημες» ανακοινώσεις. Όλα αυτά βέβαια δένουν αρμονικά με την ανεξέλεγκτη ρωσική επιθετικότητα προς τις υποδομές της Ουκρανίας που με την έλευση του χειμώνα θα περιπλέξει την κατάσταση, συνυπολογισμένης βέβαια της αναμενόμενης ανθρωπιστικής καταστροφής. Γιατί σε λίγο καιρό δεν θα βλέπουμε μόνο ουκρανικές πόλεις χωρίς ηλεκτρικό, αλλά χωρίς νερό και βασικά είδη διατροφής.

Οι εικόνες από τις σειρήνες και τα καταφύγια, τα τυφλά χτυπήματα του ρωσικού στρατού αλλά και η συνεχιζόμενη εμμονή του Ρώσου δικτάτορα να ισοπεδώνει με τον στρατό του ό,τι κινείται, όλα αυτά δείχνουν πως το δράμα του ουκρανικού λαού δεν θα σταματήσει, αφού ούτως ή άλλως η χώρα έχει υποστεί ανεπανόρθωτη καταστροφή. Πέρα, όμως, από τις τραγικές εικόνες των κατεστραμμένων κατοικιών, πέρα από τους χιλιάδες νεκρούς, αυτό που εξοργίζει είναι η σιωπή απέναντι σε αυτό το έγκλημα που συντελείται σε βάρος ενός λαού.

Ακροδεξιά και αριστερά κόμματα σε μια περίπου ανίερη συμμαχία επιβάλλουν το πέπλο σιωπής για το δράμα της Ουκρανίας, με την ακροδεξιά βέβαια που υποστηρίζεται ανοιχτά από τον Πούτιν να κερδίζει πόντους σε μεγάλα τμήματα του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Στην Ελλάδα, μία κατεξοχήν φιλορωσική χώρα, η σιωπή αυτή είναι ενδεικτική από την αρχή του πολέμου, καθώς κατά την ταπεινή άποψη πολλών «για όλα φταίει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ». Πέρα από το αν θα έπρεπε η Ελλάδα να στείλει όπλα στην Ουκρανία, πέρα από τις φωνές αγανάκτησης ότι «γίναμε το τσιράκι των Αμερικανών», τα παλικάρια από την ακροδεξιά και την συστημική αριστερά σφάζονται για το ποιος θα υπερασπιστεί με ευφυέστερο τακτ και τρόπο τον Ρώσο δικτάτορα.

Μας λένε δηλαδή ότι η Ρωσία «περικυκλώθηκε» και δεν αντέχει άλλο και πως κάτι έπρεπε να γίνει με την περικύκλωση αυτή. Ε, και τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Απλά πράγματα: εισβάλουμε σε ένα ανεξάρτητο κράτος, βιάζουμε και σκοτώνουμε αδιακρίτως. Κλασική δοκιμασμένη συνταγή από τον Στάλιν μέχρι τον Πούτιν. Α, ξέχασα βέβαια, με αυτά γινόμαστε «υποστηρικτές των ΗΠΑ και της ΕΕ». Ή μήπως οι συνήθεις «προβοκάτορες» κατά την προσφιλή ρητορική του ΚΚΕ; Συνήθως λέγεται ότι συμφέρει την κάθε φορά από το «Σπίτι του Λαού». Γι' αυτό και το σέβεται διαχρονικά ο λαός.

Ας σοβαρευτούμε, όμως, γιατί τα πράγματα είναι ήδη σοβαρά. Στην Ουκρανία δεν έχει περάσει κανένας κίνδυνος για τον δοκιμασμένο λαό της παρά τις επιτυχίες του ουκρανικού στρατού στα πεδία των μαχών.

Το μεγάλο αυτό δράμα ενός λαού που συνεχίζει να αντιστέκεται, παρατείνεται με την έλευση του χειμώνα. Πάνω απ' όλα, όμως, είναι το παρατεταμένο πέπλο σιωπής που επισκιάζει τα πάντα. Μια σιωπή που δεν επηρεάζεται από τις σειρήνες και τα καταφύγια που σπεύδουν να προστατευθούν οι αθώοι πολίτες της Ουκρανίας. Ένα πέπλο σιωπής και συνενοχής για ένα παρατεταμένο έγκλημα που απλώνεται και γράφει ιστορία.