Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

H κρίση που πλήττει εδώ και χρόνια την Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική αλλά κρίση αξιών, τρόπου ζωής, και συνηθειών της καθημερινότητας, κρίση που έχει να κάνει με το διεθνές σύστημα εξουσίας, με την φθίνουσα πορεία του ιδιωτικού καπιταλισμού, με την αποθέωση της ιδιώτευσης και την απαξίωση της ανθρώπινης επικοινωνίας.

Η κρίση αυτή που πλήττει και τις υπόλοιπες διεθνείς οικονομίες, που διαμορφώνονται και εξελίσσονται αναλόγως της διακύμανσης των χρηματιστηριακών τιμών, των επενδύσεων των πολυεθνικών και των διεξαγόμενων επεκτατικών πολέμων τύπου Ρωσίας, που είναι συνυφασμένοι με το αναδιαμορφούμενο κατά κεφαλήν εισόδημα ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά και επί του παρόντος την ενεργειακή κρίση, δεν πριμοδοτεί -όπως αναμενόταν- την αλληλεγγύη και την συναδέλφωση των λαών -πράγμα που συνέβη στην κρίση του 1923 και τις εξεγέρσεις που ακολούθησαν- αλλά τον διαχωρισμό των κοινωνικών τάξεων, λαμβανομένης υπόψιν της καταστροφής της μεσοαστικής τάξης, που τόσα πολλά έπραξε για την κοινωνική εξισορρόπηση, με την εμφάνιση ενός ρητού δίπολου που αφορά την δημιουργία της τάξης των πολύ πλουσίων και των πολύ φτωχών.

Αυτό ακριβώς ισχύει πλέον σε όλο τον κόσμο και θα έλεγε κανείς πως ο καπιταλισμός της Δύσης φθίνει ακριβώς όπως ο κρατικός καπιταλισμός του πάλαι ποτέ κραταιού ανατολικού μπλοκ, τότε που η κερδοσκοπία των κομισάριων των κομμουνιστικών κομμάτων βύθισε στην απόλυτη φτώχεια τις υπόλοιπες κοινωνικές τάξεις, τότε που υπήρχαν μόνο πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθούν κάποια στιγμή οι λαοί και να καταργήσουν μια και καλή το απεχθές σταλινικό σύστημα.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα στην Δύση, από την στιγμή που υπάρχουν και πάλι μόνο πολύ πλούσιοι και πολύ φτωχοί, σήμερα που στρατιές ανέργων μετακινούνται από την μια χώρα στην άλλη, σε μια εποχή όπου ο ρατσισμός θριαμβεύει εκ νέου, ξεκινώντας από τις πρώην ανατολικές χώρες -με προεξάρχουσα την Ρωσία- και καταλήγοντας στην κατά τα άλλα υποτιθέμενα ευημερούσα Δύση, η οποία υφίσταται πλέον ευθέως τις επιπτώσεις της αχαλίνωτης παραγωγικής ανάπτυξης που ξεκίνησε εδώ και δεκαετίες. Απλά στην σημερινή κρίση τίποτε δεν προμηνύει πως οι λαοί θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν το σύστημα αυτό, όπως έγινε από το 1989 και μετά στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Την ίδια στιγμή, αν συνυπολογίσει κανείς σε αυτά και την στρατιωτική επίδειξη δύναμης των Κινέζων, τα δεδομένα τείνουν να αλλάξουν άρδην το τοπίο.

Αυτά συμβαίνουν περίπου και αν θέλουμε να μιλήσουμε για το τι σύστημα εξουσίας επιβάλλεται σταδιακά σε παγκόσμιο επίπεδο, με δεδομένη την συνεχιζόμενη κατάρρευση του ιδιωτικού καπιταλισμού, η εντύπωση συνίσταται σε ένα μικτό σύστημα εξουσίας, αποτελούμενο από στοιχεία και άξονες εθνικιστικής και ακροδεξιάς ρητορικής και πολιτικής που εδράζεται στην αχαλίνωτη κεφαλαιακή επέλαση, οριζόμενη συγκαλυμμένα ως επενδυτική επίθεση από τις ανεπτυγμένες προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, όταν προηγουμένως έχουν πραγματοποιηθεί ως τώρα με επιτυχία οι προαναφερόμενες κοινωνικές αλλαγές στις πρώτες με την εμφάνιση και επικράτηση δύο τάξεων, των πολύ φτωχών και των πολύ πλουσίων.

Κοινώς, το παράδειγμα που δίνει η κατά τα άλλα πολιτισμένη Δύση είναι ο άκρατος πλουτισμός για τους λίγους και η ακραία φτώχεια για τους πολλούς.

Τρόπον τινά, θα έλεγα, δημιουργούνται κατά τον ίδιο τρόπο σε Μέση και Άπω Ανατολή δεσποτικά Χαλιφάτα, με τις στρατιές των φτωχών εργατών να αποπερατώνουν σε μεσαιωνικές συνθήκες εργασίας τα κάθε λογής «οικονομικά θαύματα» τύπου Κατάρ ή Σαουδικής Αραβίας, μιμούμενα τα δυτικά πρότυπα, που δίνουν εδώ και χρόνια δείγματα γραφής για το πώς εισάγονται φτηνά εργατικά χέρια από τις πολεμικές εστίες στην Μέση Ανατολή, που η ίδια η Δύση και η Ρωσία  δημιούργησαν, στηρίζοντας καθεστώτα στην Συρία, το Πακιστάν ή το Αφγανιστάν, προκειμένου να εισαγάγουν με την σειρά τους φτηνό εργατικό δυναμικό, στύβοντας τους μετανάστες και πρόσφυγες σαν λεμονόκουπα, όταν αυτοί ολοκληρώσουν την «βρώμικη αναπτυξιακή δουλειά» για να απολαμβάνουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι, Ρώσοι ή Κινέζοι τα πλεονεκτήματα μιας ψευδοευφορίας στο όνομα της ασύδοτης εργασιακής εκμετάλλευσης.

Και για να ολοκληρώσω ας κοιτάξουμε κάποτε και εκτός της χώρας μας, ας δούμε την δυστυχία και ας σκεφθούμε πού εδράζεται η υποτιθέμενη οικονομική ανάπτυξη με τον ατέρμονο βομβαρδισμό με προϊόντα και την ταυτόχρονη ανάδειξη δύο και μόνο κοινωνικών τάξεων, των πολύ πλούσιων και των πολύ φτωχών.

Δεν πρόκειται παρά για μία παρατεταμένη κρίση, που δεν έχει να κάνει μόνο με το πώς πορεύεται οικονομικά μια χώρα εβρισκόμενη σε καθεστώς πτώχευσης όπως η Ελλάδα ή η Ιταλία, αλλά κρίση του γενικότερου συστήματος εξουσίας, κρίση εν ολίγοις του ιδιωτικού καπιταλισμού, που ακολουθεί κατά πόδας την προγενέστερη κρατικοκαπιταλιστική κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλοκ, και που προς το παρόν διασώζεται μόνο με την εξαγωγή της σε πολύ φτωχές οικονομίες για να ανακατευθεί περαιτέρω η γεωστρατηγική τράπουλα, να αποτραπούν οι τοπικές εξεγέρσεις και να διαιωνιστεί η παγκόσμια κυριαρχία ενός καταρρέοντος συστήματος εξουσίας που ακούει στο όνομα ιδιωτικός καπιταλισμός.