Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Από πόσες άραγε, δίνες θα πρέπει να περάσει ακόμη η χώρα για να πει κανείς πως από ένα σημείο και μετά μπαίνει σε κάποιο σχετικά καλό δρόμο είτε αυτό αφορά τις οικονομικές, είτε τις φορολογικές, είτε άλλες υποχρεώσεις των πολιτών, που φυσικά δεν μπορούν χωρίς την βοήθεια της Πολιτείας να ανταπεξέλθουν οικονομικά, ειδικά σε αυτή την εποχή όπου το να μην γίνονται ρυθμίσεις στα χρέη, θεωρείται τουλάχιστον πρόκληση από την πλευρά των εισπρακτικών μηχανισμών; 

Πόσα ακόμη εμπόδια θα πρέπει να υπερπηδηθούν για να φτάσει ο πολίτης να πει πως επιτέλους ο βρόγχος χαλάρωσε και πως υπάρχει ακόμη χρόνος για να ανταποκριθεί θετικά στις όποιες διαταγές πληρωμών, ληξιπρόθεσμες οφειλές και δάνεια; Θα πρέπει να διανύσει ο καθένας πρώτα τον Γολγοθά του, να περάσει αναίμακτα τις ψυχολογικές επιπτώσεις από τις απειλές και τα χαράτσια, για να μπορέσει στο τέλος να ανασάνει. Θα πρέπει να καταβάλλει, με λίγα λόγια, το τίμημα της γενικευμένης κρατικής αδιαφορίας αλλά και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που έχει πλήξει σχεδόν όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει από τα αδιέξοδα μόνο όταν οι εκάστοτε κυβερνήσεις της αποφασίσουν να εφαρμόσουν πραγματικά κοινωνική πολιτική. Και σε κάθε περίπτωση πάψουν οριστικά οι μικρο-διευκολύνσεις, λες και το ζήτημα είναι τα παζάρια στους διακανονισμούς και όχι το να εισπράττει το κράτος στην ώρα του, αλλά πάνω απ' όλα οι πολίτες να έχουν επαρκή δυνατότητα εξόφλησης των συσσωρευμένων χρεών.

Ποια κυβέρνηση, όμως, μπορεί να εφαρμόσει κοινωνική πολιτική και πάνω απ' όλα να ρυθμίσει τα οικονομικά προβλήματα και τις εκκρεμότητες προς το συμφέρον των πολιτών; Πότε έχει δει κανείς να λαμβάνονται αποφάσεις που θα κοστίσουν αδρά στο κράτος αλλά θα ευνοούν τους πολίτες;

Αυτό που παρατηρεί κανείς με ευκολία είναι μικροπαροχές που τις πληρώνει ο κόσμος στο πολλαπλάσιο. Διευκολύνεται δηλαδή κανείς αποκλειστικά και μόνο για να μπορεί την επόμενη φορά να ανταποκριθεί στην ώρα του. Οι εκάστοτε υποχρεώσεις, όμως, δεν μπορούν να προβλεφθούν, καθώς οι απαιτήσεις του κράτους και των ιδιωτών κάθε φορά αυξάνουν.

Είτε αυτό αφορά την ενέργεια, είτε την ύδρευση, τον ΕΝΦΙΑ και το ΤΑΠ, είτε τις αιφνίδιες αυξήσεις στις τιμές των προϊόντων, τις τηλεπικοινωνίες και το κόστος στις αγορές ακινήτων, για όλους αυτούς τους λόγους είναι πολύ δύσκολο στην μέση ελληνική ο οικογένεια να κάνει μεθοδικά  τον προγραμματισμό της.

Εξάλλου, μην ξεχνάμε πως η Ελλάδα είναι μία από τις πιο ακριβές ευρωπαϊκές χώρες και ταυτόχρονα ουραγός στους μισθούς. Πρόκειται για την χώρα εκείνη που πλέον οι πολίτες της σε μεγάλο ποσοστό με το ζόρι τα βγάζουν πέρα. Αν δε σε αυτό προσθέσει κανείς και τα μεγάλα ποσοστά ανεργίας και υποαπασχόλησης που ταλανίζουν τη χώρα εδώ και πολλά συναπτά έτη, το αδιέξοδο είναι πολύ μεγάλο.

Για να βγει η χώρα από αυτό το αδιέξοδο χρειάζεται πάνω απ' όλα ενέσεις ρευστότητας. Ποιοι, όμως, έχουν το ρευστό; Πάντως, όχι εκείνοι που ζουν στις φτωχογειτονιές όπου ακόμη βασιλεύει το βερεσέ, εκεί όπου τα παιδιά δεν μεγαλώνουν με ευκολίες και ανέσεις και που ακόμη υπάρχουν αλάνες.

Οι δίνες λοιπόν, εν κατακλείδι είναι ακόμη πολλές στο δρόμο προς την ανάνηψη του ασθενούς που ακούει στο όνομα μέσος πολίτης. Και αυτό το λέω γιατί υπάρχουν ακόμη πολλοί που κερδοσκοπούν ή διαθέτουν απόθεμα από τις εποχές όπου πολλοί έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και αγόραζαν τις μετοχές σα φραγκοδίφραγκα. Εκείνες τις εποχές λησμονούν κάποιοι που τώρα έχουν πιάσει πάτο για πολλούς και διάφορους λόγους. Τις εποχές της ακατάσχετης κερδοφορίας που κάποτε, όμως, έλαβε τέλος με διαφόρων τύπων φούσκες.

Για να χαλαρώσει απολύτως ο οικονομικός βρόγχος, θα πρέπει το ίδιο το κράτος να δώσει κίνητρα στον πολίτη να απαλλαγεί σταδιακά από τους βραχνάδες του. Καμία ελληνική κυβέρνηση δεν το έχει κάνει αυτό μέχρι τώρα. Και αν έχει πράξει κάτι, το έχει κάνει αποσπασματικά και πάντα με γνώμονα τα κρυφά κέρδη από την φορολογία που είναι πολλαπλάσια.

Έτσι ώστε κάθε φορά να δίδεται μικρή βοήθεια εκλαμβανόμενη ως φιλευσπλαχνία και λίγο μετά να αίρεται με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της εικαζόμενης πτώχευσης. Αυτό δηλαδή που κάνει τους πολιτικάντηδες στις «δύσκολες στιγμές» να λένε πως «λεφτά δεν υπάρχουν» πετώντας το γάντι στην φτωχολογιά και άλλους που πρεσβεύουν το αντίθετο, να οδηγούν το καράβι στα βράχια. Και πάλι λόγω αυτής της περίφημης πια «δύσκολης συγκυρίας».