Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Είναι δύσκολο να αποσπά κανείς καθημερινά την προσοχή του από αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο, από την δυστυχία, τους πολέμους, την προσφυγιά, αλλά και από ένα ακατονόμαστο μένος που χαρακτηρίζει ορισμένους από τους ηγέτες που διαφεντεύουν τον κόσμο. Και είναι δύσκολο διότι η εμμονή στο να σκορπίζει κανείς το θάνατο όχι μόνο δεν εξηγείται αν και στην ψυχοπαθολογία πολλά από αυτά έχουν ήδη αποσαφηνιστεί- αλλά πολλές φορές το ένα ερώτημα διαδέχεται το άλλο, όταν αποπειράται κανείς να δώσει τις δέουσες εξηγήσεις.

Επί του προκειμένου, αυτό αφορά την σύνθεση της προσωπικότητας του Πούτιν, που για μια ακόμη φορά αποδεικνύει ότι είναι από τους πλέον αδίστακτους και πάνω απ' όλα επικίνδυνους για την ανθρωπότητα ηγέτες και αυτό έχει διαφανεί από παλιά. Θέλω να πω πως το ιστορικό των ενεργειών του είναι γνωστό από την δεκαετία του '90, όταν με τις αιματηρές επεμβάσεις του ρωσικού στρατού έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες άμαχοι στην Τσετσενία, όταν δεκάδες δημοσιογράφοι και αντιφρονούντες εξαφανίστηκαν ή δολοφονήθηκαν, όταν οι απλοί επικριτές του καθεστώτος κινδύνευαν και κινδυνεύουν από την μια στιγμή στην άλλη να βρεθούν στη φυλακή.

Βέβαια, σήμερα λόγω της υφιστάμενης εισβολής στην Ουκρανία, τα έργα και ημέρες του Πούτιν έγιναν λίγο πολύ γνωστά και δεν είναι επί της παρούσης να εξιστορηθούν για μια ακόμη φορά. Το παράξενο, όμως, ειδικά στην Ελλάδα αν και αν το καλοσκεφθεί κανείς δεν είναι και τόσο παράξενο είναι που ξέσπασε αυτή η διαμάχη στο διαδίκτυο για το αν η ρωσική εισβολή δικαιολογείται ή όχι.

Ποτέ λοιπόν, άλλοτε στην ιστορία δεν έχει τύχει τόσης υπεράσπισης μία ωμή εισβολή κατά της ανεξαρτησίας ενός κράτους. Στην Ελλάδα, όπως έχω γράψει και παλιότερα, υπάρχει η σαφής τάση υπεράσπισης της Ρωσίας και αυτό ξεκινά από παλιά, έχει με λίγα λόγια γερά θεμέλια. Όμως, αυτό που συνεχίζει να προκαλεί εντύπωση είναι πως η υπεράσπιση αυτή γίνεται πάνω στα ερείπια των ουκρανικών πόλεων, στις χιλιάδες των αμάχων που βρίσκονται εκτεθειμένοι σε κάθε είδους διαπραττόμενα εγκλήματα, με εικόνες ομαδικών τάφων να κάνουν τον γύρο του κόσμου και αυτό να μην ταράζει καν τις συνειδήσεις των πάσης φύσεως «ειρηνιστών». 

Ένας λαός κρίνεται από την στάση του, όταν τα γεγονότα τρέχουν. Η άποψη του καθενός, ο ρόλος που διαδραματίζει απέναντι στις εκάστοτε εξελίξεις, αποκαλύπτει και την γενικότερη στάση του απέναντι στη ζωή. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, υπάρχει μεγάλο έλλειμμα ιστορικής γνώσης και πάνω απ' όλα μεγάλο κενό σε ότι αφορά την πολιτικο-κοινωνική τοποθέτηση. Οι Έλληνες, με λίγα λόγια, απέχουν στην πλειοψηφία τους από σημαντικά γεγονότα που εκτυλίσσονται καθημερινά σε διεθνές επίπεδο και αυτό διαφαίνεται και από τις επιλεκτικές αντιδράσεις απέναντι στα γεγονότα αυτά.

Το μορφωτικό επίπεδο επίσης ενός λαού, οι επιρροές από την θρησκεία και εν προκειμένω από την ορθοδοξία, ο εθνικισμός και η προάσπιση ιερών και οσίων, η παράδοση και πολλά άλλα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο. Έχουν γυριστεί βέβαια ταινίες και ταινίες για το ταπεραμέντο και τις συνήθειες των Ελλήνων, έχει καταδειχθεί και αναδειχθεί με κάθε μέσον και τρόπο ο ανόητος φανατισμός αυτού του λαού που έχει πέσει στο ολίσθημα της ποδοσφαιροποίησης των πάντων, ακόμη και αν αυτό έχει σοβαρές επιπτώσεις στην ειδικότερη τοποθέτηση απέναντι σε ένα διαπραττόμενο παρατεταμένο έγκλημα ή γενοκτονία σε βάρος ενός λαού.

Πολλές φορές λοιπόν, αναρωτιέται κανείς αν αυτό το έλλειμμα της ιστορικής μνήμης θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά στην οριστική παύση της κριτικής ικανότητας.

Και αυτό είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που μαζί με την απουσία μορφωτικού επιπέδου θα μπορούσε να εξαλείψει και τα τελευταία ψήγματα αντίστασης κάποιων που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι αυτή η χώρα βρίσκεται επί μονίμου βάσεως στο χείλος της αβύσσου.

Γιατί ακόμη και σε αυτή την περίπτωση, υπάρχουν ελπίδες να επαναπροσδιοριστεί ανατροφοδοτούμενος ο καθένας και να σταθεί μπροστά στο πρόβλημα, είτε αυτό έχει να κάνει με ένα έγκλημα πολέμου, είτε με την δικαιολόγηση έστω και υποβολιμαία γενοκτονιών τύπου Ουκρανίας.

Θέλω να πω με λίγα λόγια, πως υπάρχει ακόμη χρόνος για να συνέλθει κανείς από την ανιστορικότητά του. Στην περίπτωση, όμως, της απουσίας κριτηρίου και αυτοκριτικής επικρατεί διαχρονικά ένας πεισματικός και χαιρέκακος ατομικισμός που οδηγεί σε ευθεία κοινωνική παρακμή.