Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πολύπλοκες και παράξενες οι εποχές που ζούμε. Σύνθετες οι ανθρώπινες σχέσεις, που ενίοτε καταλήγουν πότε σε ηχηρές διαφωνίες και πότε σε στείρα ακατανοησία λόγω αυτής ακριβώς της πολυπλοκότητας που βιώνουμε.

Άλλοι βρίσκουν καταφύγιο στην εμμονή με την χρήση των νέων τεχνολογιών για να επιλύσουν το πρόβλημα της επικοινωνίας, άλλοι ακολουθούν πιο παραδοσιακές οδούς και άλλοι καταφεύγουν στο Ιερό και το Άγιο. Σε γενικές γραμμές επικρατεί ένα μπέρδεμα και μία σύγχυση για το ποια είναι η ενδεδειγμένη λύση, για το ποιος είναι ο κατάλληλος τρόπος για να ξεκουράσουμε στην σκέψη μας, πολύ περισσότερο να ξαποστάσουμε από τις καθημερινές υποχρεώσεις. Να αγαλλιάσουμε με λίγα λόγια.

Τις μέρες που έρχονται και που τις αποκαλούν χωρίς περιστροφές ως Άγιες, ακριβώς την ίδια στιγμή που και πόλεμοι γίνονται αλλά και γενοκτονίες διαπράττονται αφειδώς, τις μέρες όπου Ανάσταση, σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση παραμένει ως στόχος και κατάληξη της ανθρώπινης ζωής ακολουθούμενη από την Ανύψωση στους Ουρανούς, αυτές ακριβώς τις μέρες συντελούνται τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μάρτυρες είναι χιλιάδες άμαχοι στην Μαριούπολη και σε άλλες χώρες της Ουκρανίας.

Δεν ξέρω αν φταίει η πολυπλοκότητα που προανέφερα, αν δηλαδή ο ανθρώπινος ψυχισμός έχει ανάγκη πέρα από το Καλό και από το Κακό. Αυτό που ξέρω είναι πως το Πρέπον και το Ηθικό έχει ημερομηνία λήξης, καθώς αυτό που προέχει, είναι η ανίερη πράξη με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα. Ακόμη και αν αυτή συνοδεύεται από έναν άκρατο παραλογισμό.

Στις τωρινές εποχές λοιπόν, η όλη κατάσταση περιπλέκεται γιατί αυτό που προέχει, είναι να εκτελούνται διαδικαστικά οι παραδόσεις, να αποπερατώνονται τα ήθη και έθιμα, ακόμη και αν η γενικότερη επικρατούσα κατάσταση όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με το ηθικά Πρέπον, το Ιερό και το Άγιο. Δεν μπορεί καμία Θρησκεία, ακόμη και στην καλύτερή της εκδοχή να ελαφρύνει το κλίμα, να αλλάξει τα ισχύοντα δεδομένα, να ανατρέψει την οδυνηρή πραγματικότητα.

Το μόνο που μπορεί να γίνει, είναι να καταφύγει ο καθένας προσωπικά στη γνώση και την μόρφωση, να αρχίζει να μελετά την ανθρώπινη ιστορία, να προσπαθεί να ανακαλύψει τα μυστικά της λογοτεχνίας και της ποίησης, ερχόμενος σε επαφή με την αρχέγονη σκέψη εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που ο χρόνος μετρούσε ανάποδα και πάντα προς όφελος της δημιουργίας.

Αυτή η πνευματική ενδοσκόπηση προέρχεται από αυτήν ακριβώς την στείρα ακατανοησία, από την καλλιεργούμενη απόσταση μεταξύ των ανθρώπων και τον αφανισμό των ονείρων τους, από την καταρρακωμένη επικοινωνία που επιφυλάσσει ένα ακόμη πιο επιβαρυμένο μέλλον για τις γενιές που ακολουθούν.

Αν αυτό πάρει συνολικές διαστάσεις, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με ασφάλεια για μία πραγματική επανάσταση, για ριζική αλλαγή των δεδομένων, για αποκαθήλωση του Ιερού και του Άγιου ως μοναδική καταφυγή κατά της προοδευτικής παρακμής του κόσμου.

Το χάος θέλω να πω στις ανθρώπινες σχέσεις δεν μπορεί να επικαλυφθεί από την ιεροποίηση των πάντων, από την επίκληση του Καλού σε βάρος ενός γενικού και αόριστου Κακού που ενίοτε  παίρνει σάρκα και οστά.

Τις Άγιες τούτες μέρες λοιπόν, όπου για κάποιους η Ανύψωση στους Ουρανούς αποτελεί την ανώτατη επικοινωνία με τον Ύψιστο, τις μέρες όπου ο καθένας αναζητά την λύτρωση από τις τραγωδίες και τις γενοκτονίες μέσα από τις επισκέψεις στους ναούς, και την απαγγελία ύμνων προς το Θείο και το Ιερό, αυτές ακριβώς οι μέρες που για την ανθρωπότητα σημαίνουν την ανάπαυλα από την αλληλοσφαγή και τα εγκλήματα, αποτελούν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να σκεφθούμε τα πράγματα διαφορετικά, υπό άλλο πρίσμα και οπτική.

Αν και πάλι δεν βγει τίποτε, αν η μόρφωση και η Παιδεία δεν αποτελέσουν τον κορυφογραμμή της πνευματικής τελείωσης, αν η αφορμή για την εκδήλωση των κρυφών συναισθημάτων δεν αποτελέσει την απαρχή για μια νέα διανοητική πλεύση, τότε απλά θα μιλάμε για μια ακόμη απλουστευτική έκφραση των παραδοσιακών αξιών που πασπαλίζονται από την αθρόα διασπορά του Ιερού και του Άγιου.

Θα μιλάμε για μια ακόμη εκδήλωση αόριστων ιδεών και προσμονών από μία Ανώτερη Δύναμη του Αγνώστου. Και με αυτό για μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια εγκληματισμού με την συνήθεια που δεν ενέχει ελπίδες και προσδοκίες για ένα διαφορετικό μέλλον. Η συνήθεια της αποπομπής του ανθρωπίνως δυνατού χάριν μίας αόρατης και ανέκφραστης Παρουσίας.