Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Μπορεί να πει κανείς πως και ετούτες τις μέρες που όλα φαντάζουν φωτεινά και γιορτινά υπάρχουν ακόμη γεγονότα που προκαλούν προβληματισμό και περίσκεψη. Οι εικόνες από την μακρινή Σαγκάη αλλά και την Ουκρανία, οι ειδήσεις για ανθρώπους που χρησιμοποιούν το ψέμα για να δικαιολογήσουν εγκλήματα, αλλά και οι περίοπτες θεωρίες για ένα καλύτερο μέλλον που μπορεί να προκύψει από την τεχνοεπιστήμη, όλα αυτά αποτελούν ένα κράμα και ένα ανακάτεμα από την στιγμή που τίποτε πλέον δεν μπορεί να αποτελέσει σταθερό στοιχείο για την εξασφάλιση μίας φυσιολογικής ροής των πράγματων.

Μπροστά μας μία πραγματικότητα που βρίθει από καταστάσεις ασυνεννοησίας και κατά κάποιο τρόπο εντείνει την αβεβαιότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Άνθρωποι που δεν ελπίζουν και εικόνες που δείχνουν την πιο αποτρόπαια πλευρά της ζωής, σχεδιοποίηση εν ολίγοις ενός κόσμου που δεν εκφράζεται με χρώματα και ουσία παρά μόνο με βία και ιδιοτέλεια.

Αυτή η σημερινή ομολογουμένως παράξενη, αλλά πάνω απ' όλα απρόβλεπτη εποχή, παρά το γεγονός ότι πολλά από τα γεγονότα δεν αποτελούν έκπληξη, δεν προσφέρει καμία ευκαιρία για δημιουργία και ελευθερία κινήσεων ή σκέψης. Τουναντίον πρόκειται για μία ερμητικά κλειστή εποχή, με ελάχιστες ευκαιρίες και δυνατότητες. Αν μη τι άλλο, είναι η απόρροια της χρόνιας αποκοίμησης των μαζών.  

Αν οι άνθρωποι δεν επιχειρήσουν και πάλι να υιοθετήσουν κοινωνικά αιτήματα, αν και πάλι επικρατήσει εξακολουθητικά αυτή η αδράνεια σε όλα τα επίπεδα, απλά θα διεκπεραιώνεται μία διαδικασία που θα απέχει πολύ από αυτό που είναι η πραγματική ζωή.

Καλές λοιπόν, οι γιορτές και τα στολίδια, καλή η Ανάσταση και το Πάσχα, καλή και η απελευθέρωση από τις μάσκες και τους κανονιστικούς περιορισμούς κατά του κορωνοϊού. Αν, όμως, όλα αυτά δεν συνδυαστούν με την ανάλογη ροπή προς έναν όχι μόνο καλύτερο αλλά πάνω απ' όλα ποιοτικό τρόπο ζωής, αν οι άνθρωποι κλείσουν για μια ακόμη φορά την πόρτα στην παιδειακή τους ανασυγκρότηση, αν και πάλι η μόρφωση αποτελέσει την τελευταία επιλογή λίγο πριν το οριστικό τέλος, τότε οι πιθανότητες για έναν καινούργιο κόσμο λιγοστεύουν απελπιστικά.

Με λίγα λόγια, αυτό που θέλω να πω είναι πως από τους ανθρώπους εξαρτάται το πώς θα πορευθούν και τι επιλογές θα ακολουθήσουν. Το λέω αυτό, γιατί κατά τα άλλα οι συνήθειες και οι παραδόσεις δεν πρόκειται να αλλάξουν, πολύ δε περισσότερο αυτοί που τις καλλιεργούν με στόχο την μαζική αποκοίμηση που προανέφερα.

Οι αντιδράσεις, για να το πούμε καθαρά, σε ότι αφορά το έγκλημα κατά της Ουκρανίας, μέχρι την βίαια και αποτρόπαιη διαχείριση του υγειονομικού προβλήματος στην μακρινή Κίνα, με λίγα λόγια η καταγγελία του αυταρχισμού και των δικτατοριών τύπου Ρωσίας, Κίνας, Βορείου Κορέας και άλλων παρόμοιων καθεστώτων, αυτό και μόνο είναι που θα πρέπει να επιχειρηθεί μαζικά, καθώς οι λίγες σχετικά εναπομείνασες ελευθερίες του Δυτικού κόσμου απειλούνται ευθέως.

Στην Ελλάδα πέρα από το ότι η Αριστερά στο σύνολό της πρέπει να αποτινάξει το κόμπλεξ και την ταύτισή μας με τη «μαμά Ρωσία», κάτι που έχει κάνει την Δεξιά να φαντάζει δημοκρατική (ναι, εκεί φτάσαμε!), οι πολίτες επιβάλλεται πέρα από τις παραδόσεις των ημερών να εντρυφήσουν επιτέλους σε μία νέα νοοτροπία, με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και απενοχοποίηση αν μου επιτρέπεται ο όρος.

Μπορεί να φαντάζουν όλα φωτεινά και γιορτινά, μπορεί η έξοδος από τις πόλεις στα χωριά να αποτελεί βασική προϋπόθεση και απόδειξη επιστροφής στην κανονικότητα, όμως υπάρχει σωρεία προβλημάτων που πρέπει να επιλυθούν.   

Κάποτε αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση, τρόπον τινά να υπάρξει μια γενικευμένη ανασυγκρότηση. Αν αυτό παραμεριστεί, θα λιγοστέψουν και οι ευκαιρίες. Αν και πάλι τα ελληνικά «πάθη» πρυτανεύσουν, καμία πορεία προς την συνολική ανάπτυξη αλλά πάνω απ' όλα αντιστοίχιση με το φυσιολογικό και το αυτονόητο δεν θα είναι εφικτή.

Γιατί πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον είναι υλοποιήσιμη μόνο στην περίπτωση που υπάρχουν πραγματικοί στόχοι για έναν άλλο κόσμο. Και αυτό βέβαια, ισχύει και για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης που επιβάλλεται να αφυπνιστούν ειδικά τώρα που ο ρωσικός κίνδυνος απειλεί να τινάξει στον αέρα τις όποιες δημοκρατικές έστω και στοιχειωδώς κατακτήσεις.