«Καριγιέ Η Παλλακίδα του Σουλεϊμάν»

Της Ραφαηλίας Αφατίδου

Εκδόσεις «Πηγή»

Τιμή: 20,50 ευρώ

Αρχή φόρμας

Τέλος φόρμας

 

Αρχή φόρμας

 

Το όνοά ου είναι Αϊλίν. Δεν ήταν όως πάντα αυτό...

Γεννήθηκα στη Βαρκελώνη της Ισπανίας το έτος 1522 και το όνοά ου ήταν Αουρόρα· δόνια Αουρόρα-Μαρία Πέρεζ υ Αλκαντάρα. Την ηέρα των δέκατων όγδοων γενεθλίων ου ε απήγαγαν Μαροκινοί πειρατές, οι οποίοι ε πούλησαν ως σκλάβα στο χαρέι του σουλτάνου Σουλεϊάν του Μεγαλοπρεπούς. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία ου...

Η Αουρόρα βρέθηκε από τη ια στιγή στην άλλη στο Τοπ Καπί, το υπέρλαπρο παλάτι της Κωνσταντινούπολης, ως σκλάβα στο χαρέι του σουλτάνου της εγαλύτερης αυτοκρατορίας του κόσου, της Οθωανικής Αυτοκρατορίας.

Ο δύσκολος και σκληρός κόσος του χαρειού, καθώς και οι δολοπλοκίες ανάεσα στις σουλτάνες -την πανίσχυρη Χουρρέ σουλτάν, τη νόιη γυναίκα του σουλτάνου Σουλεϊάν, και τη Μαχιντεβράν σουλτάν, τη ητέρα του διαδόχου του θρόνου- θα παρασύρουν και την Αϊλίν, που θα πει κι εκείνη στη σκληρή άχη για τον θρόνο, για να πολεήσει ε όλες της τις δυνάεις και ε κίνδυνο της ζωής της για τον άνθρωπο που αγαπάει.

Ένα ιστορικό μυθιστόρημα με υποδειγματική ερευνητική τεκμηρίωση και δυνατούς γυναικείους χαρακτήρες.

«Μαύρο Δεύτερη πόρτα»

Της Στάλω Φωτιάδου

Εκδόσεις «Πηγή»

Τιμή: Αρχή φόρμας

17,90 ευρώ

Κανείς δεν πορούσε να πει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Ο Ορφέας βρέθηκε κοντά της κι αφέθηκε στον παράδεισό της παλεύοντας ε τη δική του κόλαση. Του χάιδευε τα αλλιά όσο εκείνος έσερνε τα χείλη από τον ώλωπα στο στόα της, λες και φίλαγε φωτιά. Με ευλαβική προσοχή, ην καεί.

«Σ' αγαπάω, Ορφέα ου...»

Όπως την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε, σταάτησε. Ενοχές.

«Θέλω να είνω όνος».

Μετά την απολογία, η αποόνωση. Να κρυφτεί από τη ζωή τους εξορίζοντας τον εαυτό του στους λαβύρινθους ιας παγιδευένης οναξιάς. Λιποτάκτης στο ίδιο του το σκοτάδι, έτρεε να πατήσει την γκρίζα ζώνη του υαλού του.

Λαβύρινθος φτιαγένος από οναξιά, λύπες και φόβο.

«Παγίδα είναι το πέρασα ια έρα θα χαθείς.
Πάρε τον ίτο να βρεις την έξοδο».

Αν λυγίσει στη δύναη της αγάπης τους και υποκύψει, έδωσε όρκο στον εαυτό του να ψαλιδίσει τον ίτο όλις τον αγγίξει.

Το σταυροδρόι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν. Οι δικές σου νήες από τι χρώατα έχουν φτιαχτεί; Κρατάς ίτο ή ψαλίδι; Και τι κρύβεις πίσω από τη δική σου Δεύτερη Πόρτα;

Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει στον αναγνώστη το αμείλικτο ερώτημα: Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί;

 

«Ο τελευταίος κύκλος του Μιχαήλ»

Του Γ. Γιαννακόπουλου

Εκδόσεις «Πηγή»

Τιμή: 15,90 ευρώ

Ο Μιχαήλ, ένας ελληνικής καταγωγής εύπορος κάτοικος της Βενετίας του 11ου αιώνα, ζει σε συνθήκες απόλυτης υλικής ευμάρειας. Ξαφνικά μια εσωτερική ώθηση τον παροτρύνει να ξεκινήσει ένα ταξίδι επιστροφής στον τόπο καταγωγής του, ώστε να ανακαλύψει ποιος είναι, γιατί υπάρχει, ποιος ο προορισμός του.

Τα αφήνει όλα πίσω του και αναχωρεί για μια περιπλάνηση, που γίνεται κάποιες φορές δύσκολη και πολύπλοκη. Αναζητώντας τον τελικό του προορισμό, ο ήρωας βιώνει μια συναρπαστική προσωπική περιπέτεια, εφάμιλλη της Οδύσσειας. Μυθικές οντότητες και εσωτερικές παρορμήσεις θα του παρασταθούν αλλά και θα τον δοκιμάσουν, ώσπου να φτάσει στον τελικό στόχο του.

Βασανισμένος από το βάρος της πνιγηρής καθημερινότητας, αναζητώντας εναγωνίως απαντήσεις στις υπαρξιακές του αναζητήσεις, ο Μιχαήλ αφήνεται σε μια περιπλάνηση άλλοτε φιλοσοφική, άλλοτε ονειρική κι άλλοτε πραγματική, που βρίθει συμβολισμών και κρυφών νοημάτων.

Η ψυχή, όταν επιστρέφει στη Γη, φέρνει ενέργεια και δυνατότητες, προκειμένου ο άνθρωπος να μπορεί να κρίνει, να επιλέγει δρόμους, οράματα, να βρίσκει τον προορισμό του αλλά και δύναμη για τις μάχες του.

.................... ....................

 

 

Β Ι Β Λ Ι Ο Π Α Ρ Ο Υ Σ Ι Α Σ Η

Ανάμεσα στο μύθο και στη θύμηση.

του Τ. Ιορδάνη

 

    Πριν από λίγο καιρό, είχα μια συνάντηση με τον φίλτατο Τάκη Ιορδάνη και μου πρόσφερε, με ιδιαίτερη χαρά και περηφάνια το δεύτερό του βιβλίο με τίτλο Ανάμεσα στο μύθο και στη θύμηση.

 Το βιβλίο του αυτό περιλαμβάνει μια σειρά από πεζογραφήματα, τα οποία αποτελούν και το «βάφτισμα του πυρός» για τον Τάκη στον τομέα της λογοτεχνίας αυτής καθ' εαυτή.

    Βέβαια, ο Τάκης Ιορδάνης δεν είναι αμαθής της γραφίδας και οι λογοτεχνικές του ικανότητες ήταν ήδη γνωστές, από διάφορα δημοσιευμένα άρθρα του, πολιτικού περιεχομένου ή με κοινωνικά θέματα καθώς και διάφορα άλλα επιστημονικού ενδιαφέροντος, που έχουν κοσμήσει κατά καιρούς τις στήλες Λεσβιακών εφημερίδων (Δημοκράτης, Λεσβιακός Κήρυξ, Εμπρός κλπ.) καθώς και από άλλη αρθρογραφία του στην πολιτική εφημερίδα Εξόρμηση της δεκαετίας του εβδομήντα και του ογδόντα. Ήδη δε από την δεκαετία του ογδόντα έχει καταξιωθεί και ως συγγραφέας με το πρώτο του βιβλίο με τίτλο: Πολιτικές ιδέες και κείμενα, αναλόγου πολιτικού περιεχομένου.

    Άρα ώριμος τώρα, «σαν έτοιμος από καιρό» (για να θυμηθούμε και λίγο την «Αλεξάνδρεια» του Καβάφη) ...εισβάλλει εντελώς φυσιολογικά και στη μεγάλη, όπως ο ίδιος ομολογεί, αγάπη του, την καθαρή λογοτεχνία, με αφηγήσεις, νουβέλες και πεζογραφήματα, που από χρόνια είχε αποθησαυρίσει στη μνήμη του και στη μνήμη του ηλεκτρονικού του υπολογιστή.

      Με ξάφνιασε, όμως, ευχάριστα κατ' αρχήν η αφιέρωση του βιβλίου του σε μένα, που αρχίζει ως εξής: «Στον λογοτεχνικό μου σταυράδελφο Γιάννη Παπάνη και .....». Στην εύλογή μου δε απορία, γιατί «σταυράδελφο», η απάντησή του εντελώς αφοπλιστική: «Πώς αλλιώς να σε αποκαλέσω, αφού έχουμε τον ίδιο λογοτεχνικό νονό, τον μέγα ποιητή και λογοτέχνη Δημήτρη Νικορέτζο;»

     Και πράγματι, όπως διαβάζουμε στο «Εισαγωγικό προαύλημα» (όπως τόσο εύστοχα ονοματίζει τον πρόλογό του στο παρουσιαζόμενο βιβλίο, ο Δημήτρης Νικορέτζος), ως μέλισμα αρχαίου αυλού, για όσα ...μουσικά όντως αφηγήματα θα ακολουθήσουν, γράφει: «Υποδέχομαι, λοιπόν, ως λογοτεχνικός του ανάδοχος, με ιδιαίτερη ευχαρίστηση, στο «πρώτο σκαλί» της τέχνης, τον νέο εν λογοτεχνία συνάδελφο, Τάκη Χ. Ιορδάνη, μολονότι ήρθε να μας συναντήσει σε μάλλον προβεβηκυία ηλικία, με την προσδοκία στο νέο του αυτό ...συγγραφικό καταπίστευμα να είναι μακρύς ο δρόμος του, κατά το ρήμα του μεγάλου Αλεξανδρινού (Καβάφη)....».

     Κάπως έτσι είχε υποδεχθεί ο Δημήτρης Νικορέτζος και μένα, ως «φιλιότσο» του, που στην Κρητική διάλεκτο σημαίνει αναδεξιμιός, όταν του παρουσίασα το πρώτο μου πόνημα στη «στιχουργική» και δέχτηκε με πολλή χαρά να το προλογίσει. 

     Ας περάσουμε, όμως, τώρα λίγο πιο περιεκτικά στο επίσης ευχάριστο ξάφνιασμά μου, από την ανά-γνώση του παρουσιαζόμενου βιβλίου του φίλου Τάκη Ιορδάνη: Ανάμεσα στο μύθο και στη θύμηση.

      Πρόκειται για μια σειρά από εννιά αυτόνομες διηγήσεις, που δεν είναι καθόλου ...«μύθος» αλλά ολοζώντανες ρεαλιστικές αφηγήσεις, που ξεπηδούν απευθείας από τις μνήμες και τα προσωπικά βιώματα του ίδιου του συγγραφέα, όπως ακριβώς τα έζησε στα νεανικά του χρόνια στο χωριό του την Άντισσα της Λέσβου. Μάλιστα οι δυο τελευταίες αφηγήσεις του με τίτλους: «Για φαντάσου, ο γιος ενός αγρότη στο ...Μετσόβιο!» και «Γιατί τα Γαλλικά μας είναι καλύτερα από τα Αγγλικά μας;» είναι καθαρά αυτοβιογραφικές αλλά και όλες οι υπόλοιπες είναι γεμάτες από μνήμες της παιδικής του ηλικίας, που αποτελούν υπόδειγμα ηθογραφικής παρουσίασης της ζωής του χωριού του, της Άντισσας, τα δύσκολα προπολεμικά αλλά και μεταπολεμικά χρόνια, όπως ακριβώς τα ζήσαμε εμείς οι της γενιάς του πολέμου, της «κατοχής» και του εμφύλιου μετά αλληλοσπαραγμού.

     Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θα γνωρίσουμε παραστατικότατα τα ήθη, τα έθιμα και τις παραδόσεις της Λεσβιακής (και θα' λεγα λίγο-πολύ και της πανελλήνιας γενικώς υπαίθρου) της συγκεκριμένης εκείνης εποχής, που όλοι οι συνομήλικοι του την ζήσαμε στα χωριά μας, πριν αστικοποιηθούμε με την κοινωνική εξέλιξη και την πάροδο του χρόνου.

     Ο Τάκης στη συγκεκριμένη του προσπάθεια δεν θα δυσκολευτεί καθόλου να επιλέξει τους ήρωες των αφηγήσεών του, αφού έχει στα χέρια του εξ «απαλών ονύχων», ένα πλουσιότατο πρωτογενές υλικό αποτελούμενο από αυθεντικούς ανθρώπους του καθημερινού μόχθου και του αγώνα για την επιβίωση, των συγχωριανών του με τα «ροζιασμένα χέρια της αγροτιάς», σε μια ιδιαίτερα κακοτράχαλη και άγονη γη, όπως είναι το ηφαιστειακό και βραχώδες φυσικό περιβάλλον του χωριού του. Μιας «γης ποτισμένης με ιδρώτα» (για να θυμηθούμε και την πασίγνωστη ομότιτλη Ινδική ταινία της εποχής του 70), που πάλευαν απεγνωσμένα οι ξωμάχοι να την κάνουν να  καρπίσει και να θρέψει τους κατοίκους της.

      Οι χαρακτήρες του δεν έχουν ανάγκη από κανένα φτιασίδωμα, γιατί είναι γνήσια «Παπαδιαμαντικά» πρόσωπα, που ξεπηδούν εντελώς ρεαλιστικά μέσα από τους διαλόγους τους και ζωγραφίζουν με ζωηρά χρώματα τα βάσανα, τους πόνους, τις ανάγκες, τις σκοτούρες αλλά και τα «πιστεύω» τους, καθώς και τις κουτοπονηριές τους καμιά φορά παράλληλα με τη ντομπροσύνη και λεβεντιά των ανθρώπων της Ελληνικής υπαίθρου.

   Ο Τάκης με απαράμιλλη μαστοριά θα δώσει μια εντελώς πραγματιστική εικόνα της καθημερινότητας της εποχής, όπως την έζησε και ο ίδιος, ως γιος αγρότη, μέσα στις αντίξοες συνθήκες του περιβάλλοντος του τόπου του.

     Ο κοινός βέβαια αναγνώστης και κυρίως ο κάποια ηλικίας, θα αναγνωρίσει, μέσα από τους αυθόρμητους φυσικούς διαλόγους της Λεσβιακής ντοπιολαλιάς, με τις γλωσσικές ιδιαιτερότητες των βορείων και δυτικών χωριών του νησιού, όλους αυτούς τους συντοπίτες του και θα τους ταυτίσει με ανθρώπους, που γνώρισε και κείνος από κοντά στο ίδιο ή παρόμοιο πολιτιστικό κλίμα της υπαίθρου.

     Μερικές δε φορές ο αναγνώστης, αν δεν είναι εξοικειωμένος με το Λεσβιακό ιδίωμα, θα δυσκολευτεί να αναγνωρίσει κάποιες λέξεις και εκφράσεις, που, όμως, δίνουν ζωντάνια και αυθεντικότητα στους ήρωες και στους χαρακτήρες τους. Θα κλείσω το σύντομο αυτό «κριτικό» σημείωμα με ένα μόνο γλαφυρό απόσπασμα από την όμορφη πένα του φίλου και «σταυράδελφου» Τάκη, από την αφήγησή του με τίτλο «Ο Ντερτιλής, ο κουφός», σελ. 54-55 του βιβλίου του.

     «...Του άρεσε η θάλασσα και το κάθε λογής ψάρεμα. Το πυροφάνι, αλλά και τα τορπίλια (ψάρεμα με δυναμίτη) ήταν μέσα στην προτεραιότητα των ενδιαφερόντων του. Έτσι, όταν δεν ήταν δεσμευμένος με κάποια δουλειά και έβλεπε απέναντι του τη μαγεύτρα θάλασσα να τον καλεί, μια και δυο καβάλα στο μουλαράκι του, τον Κοκκίνη του, όπως τον φώναζε, με το καμάκι στο πλάι του σαμαριού δεμένο, τις πετονιές του και κάποιες φορές με τα «τορπίλια» στον τρίχινο τορβά στον ώμο του, τραβούσε προς τον ψαρότοπο, που ήταν κατάλληλος για κείνη τη μέρα.. Ανάλογα από πού φυσούσε ο αγέρας. Όταν η θάλασσα ήταν φρεσκοθαλασσιά απ' τον βοριά, πήγαινε εκεί κοντά, στα Αρφίκια, στου Πίτα το ακρωτήρι για να ψαρέψει μελανούρια και σαργούς. Όταν η θάλασσα ήταν μπουνάτσα και είχε μια ρεντίνα από τον ήλιο μεριά, για χταπόδια, μουγκριά και σμέρνες ή και για γιάλεμα γενικά πήγαινε προς τον μπάτη μεριά, πίσω από την Πόχη, στο Σωρό ή λίγο πιο πέρα στου Αμαγιανού τη βρύση...».

      Αρκετά θαρρώ αυτά τα λίγα λόγια, για να πούμε: «Εξ όνυχος τον λέοντα» και να ευχηθούμε ολόψυχα:

     «Τάκη μου, καλώς όρισες στον «φυσικό» σου χώρο της λογοτεχνίας, ακολουθώντας «φυσικά» τα χνάρια του νονού σου, «Φυσικού» Νικορέτζου, και, ως λάτρης και συ των «Φυσικών επιστημών», είναι ώρα σου να κολυμπήσεις στα «αφύσικα» («α-φύσικα», ακριβώς λόγω της εξοικείωσής σου με τις «Φυσικές επιστήμες»), νερά της Λεσβιακής και όχι μόνον, λογοτεχνικής παράδοσής μας, που παρεμπιπτόντως λατρεύει και έχει υμνήσει δεόντως τη «Φύση» και το μεγαλείο της!.

     Καλοτάξιδος λοιπόν και περιμένουμε και άλλα τέτοια!».

     Γιάννης Δ. Παπάνης,

φιλόλογος,

μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

*******

 

Βάσος Ι. Βόμβας

«Χάρτινη μνήμη»

Επιμέλεια: Βάσος Ι. Βόμβας-Μάκης Μπεκιάρης

Εκδόσεις: Παράγραφος

            Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του Βάσου Βόμβα «Χάρτινη μνήμη». Αναφέρεται στα χρόνια 1944-45 στη Λέσβο, τα οποία ο συγγραφέας χαρακτηρίζει κρίσιμα και ήσαν πράγματι. Αποχώρηση των κατακτητών Γερμανών, εξουθενωμένος κόσμος από την πείνα και τις ταλαιπωρίες, πολιτικές εξάρσεις, απροσδιόριστο προπαντός μέλλον. Κι όλα τούτα παρουσιάζονται μέσα από σπάνια έντυπα της Λεσβιακής Εθνικής Αντίστασης, από τα αρχεία του Βαγγέλη Καραγιάννη και του Βάσου Βόμβα.

            Το κλίμα εκείνων των ημερών ήταν άσχημο, γεμάτο αβεβαιότητες και μεγάλα ερωτηματικά για τις περαιτέρω εξελίξεις κοινωνικές ή πολιτικές, όμως ήταν επαναστατικό, δονούμενο από την πατριωτική έξαρση των κατοίκων.

Σκοπός της έκδοσης αυτής είναι, λοιπόν, η παρουσίαση αυτής της κατάστασης όπως μορφοποιείται από τις διάφορες τοιχοκολλήσεις ή προκηρύξεις της εποχής και τα έντυπα που κυκλοφορούσαν τότε και τα οποία ανήκουν σε δύο κατηγορίες, τα μικρά ολιγοσέλιδα και εκείνα σε μορφή εφημερίδας ή εκτενέστερου μεγέθους.

            Ο κύριος όγκος του δημοσιευμένου υλικού προέρχεται από το αρχείο του ξέχωρου διανοούμενου και μανιώδους συλλέκτη Βαγγέλη Καραγιάννη. Ήπιος διανοητής, ευγενής στην κοινωνική του συμπεριφορά, με αλάνθαστο το ένστικτο της αξιολόγησης ο Βαγγέλης κομμάτι-κομμάτι συνέλεγε τα έντυπα που τον ενδιέφεραν, ακόμα και με κίνδυνο να χαρακτηριστεί ύποπτος αντιφρονών, όταν ξεκολλούσε νυχτιάτικα τα τοιχοκολλημένα συνθήματα ή διαταγές των τοπικών αρχών για να τα ταξινομήσει με σεβασμό ως την στιγμή που θα έβλεπαν κάποια δημοσιότητα.

            Η αξία του ανθρώπου αυτού και οι πολλαπλές σοβαρές ασχολίες του είναι λίγο-πολύ γνωστές, ασχέτως αν δεν έχουν ευρέως εκτιμηθεί, δεν θα κουράσω τον αναγνώστη με αναφορά τους. Απλά τούτο θα πω:

Ο Βαγγέλης υπήρξε μια φυσιογνωμία με σπάνια χαρίσματα Ξεχωριστός.

Κι όπως ο Κ. Καβάφης στο ποίημά του λέγει

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι,

τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

            Στη Λέσβο κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής η αντίσταση έχει οργανωθεί κάτω από την καθοδήγηση του ΕΑΜ και οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις πατριωτών είναι αθρόες. Με την αποχώρηση των κατακτητών το νησί διοικείται πλέον από το Απελευθερωτικό Μέτωπο συνεπικουρούμενο από στρατιωτικά τμήματα του ΕΛΑΣ και την οργάνωση νέων-ΕΠΟΝ.

Είναι γνωστοί οι πανηγυρισμοί του λαού που εκδηλώθηκαν την επόμενη μέρα της λευτεριάς, οι πύρινοι λόγοι των παραγόντων με προεξάρχοντα τον Δεσπότη Μηθύμνης Διονύσιο, το ιστορικό Go Back κατά την απόπειρα κατάληψης του νησιού από τα αγγλικά αποικιακά στρατεύματα και τόσα άλλα γεγονότα εθνικού πατριωτισμού.

            Από δω αρχίζει η κυκλοφορία των ποικίλων αντιστασιακών εντύπων που με πάθος και αγάπη διαφύλαξαν τόσο ο Καραγιάννης, όσο και ο Βόμβας και τα οποία οι αναγνώστες θα απολαύσουν ξεφυλλίζοντας το βιβλίο.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι στη λεσβιακή αντίσταση συμμετείχαν πολλοί γνωστοί διανοούμενοι αρχίζοντας με τον Αντώνη Πρωτοπάτση, στο σπίτι του οποίου έγινε το 1941 η πρώτη αντιστασιακή συγκρότηση, τον Θίελπη Λευκία, τον Ζήνωνα και Τάκη Ελευθεριάδη, το Στρατή Παπανικόλα, τον Απ. Αποστόλου, Ηλία Παρασκευαϊδη και τόσους άλλους, με πένα δυνατή και λόγο διεισδυτικό. Συνάμα όλοι τους ακραιφνείς δημοτικιστές. Η ανάμιξή τους ήταν αναμενόμενη, θα έλεγα αναπόφευκτη. Είτε γιατί προσωπικά έβλεπαν καταστάσεις και τεκταινόμενα που έπρεπε να ενθαρρύνουν και να υποστηρίξουν ή να καυτηριάσουν με τη βαρύνουσα γνώμη τους είτε γιατί ο απλός λαός χρειαζόταν και αποζητούσε στήριξη και καθοδήγηση που μόνο αυτά τα μυαλά μπορούσαν να προσφέρουν.

            Ιδού η αξία αυτής της συλλογής με τα ποικίλα έντυπα και η αξία του βιβλίου αυτού καθ' αυτού. Διασώζουν μιαν ανάστατη εποχή, με ζωντάνια, με απτά χειροπιαστά ντοκουμέντα, εποχικά μνημεία.

Εύχομαι το βιβλίο τούτο να' ναι καλοτάξιδο και να το διαβάσουν οι παλιοί και να συγκινηθούν και οι νέοι για να μάθουν για τον ηρωισμό του λαού, τις καλές και τις κακές μέρες που πέρασε αυτός ο τόπος και προπαντός να εκτιμήσουν το ζήλο εκείνων που με το δικό τους τρόπο έγραψαν μια θαυμαστή ιστορία!

Στρατής Αλ. Μολίνος   

*********

 

Σοφίας Μελεμενή-Μητρούση

Στα απρόβλεπτα του δρόμου μου

         Η νέα αυτή ποιητική συλλογή που κυκλοφόρησε πρόσφατα έχει μια συμβολική εικονική παράσταση στο εξώφυλλο, που δηλώνει την ενεργειακή διαδρομή της εξαίρετης ποιήτριας, προοιωνίζοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα του περιεχομένου και δημιουργώντας διανθρώπινες κεραίες για την άμεση επικοινωνία με τον αναγνώστη. Τα ποιήματα της Σοφίας Μελεμενή-Μητρούση στιχουργήθηκαν έντεχνα, με λιτή και συγκρατημένη έκφραση, με πνοή ψυχισμού και συναισθηματικής διανοητικής ατμόσφαιρας, έτσι, που η απαλή υποβλητικότητα φέρνει στην επιφάνεια βιώματα που ξύπνησαν και άνθισαν στις ποιητικές της ενατενίσεις, μέσα σε ψυχική ημερότητα και κάτω από ευρύτερες διαστάσεις συγκινησιακής φόρτισης, συγκρατημένης απογοήτευσης και απόηχου οιμωγής. Η ποιήτρια δημιουργεί με ζέση και παλμό, κατά τρόπο που η έντονη και ρυθμική μουσικότητα, εδραιωμένη στην εύηχη ομοιοκαταληξία, δίνει ομορφιά στην ποιητική της επίδοση, απαλύνοντας την ισοζυγισμένη ψυχική μελαγχολία, που κυριαρχεί ευτυχώς με ανεπαίσθητη ελαφρότητα στο σύνολο σχεδόν της ποιητικής της παραγωγής. Ωστόσο, ο νοηματικός κόσμος της διανθίζεται με νοσταλγικές συγκινήσεις αγάπης και τρυφερότητας άρτιου στιχουργικού ύφους και πολυδιάστατης συνθετικής καταξίωσης, με λέξεις και προτάσεις, που τελικά αποκαλύπτουν και ερμηνεύουν αμυδρά ατομικά στοιχεία του χαρακτήρα της ποιήτριας στην προσέγγιση της υπαρκτής περίπου εικόνας.

Η εξέλιξη αυτή αφήνει ένα συναισθηματικό αποτύπωμα, το οποίο ωθεί σε μια συνεχή ροή αναζήτησης μηνυμάτων μέσα στους στίχους, καθώς απεικονίζεται η αρμονική λειτουργική ολοκλήρωση.

Βέβαια, η πολλαπλότητα συγκινησιακών εκφράσεων δημιουργούν πολυάριθμες στοχαστικές κατευθύνσεις που αναδεικνύουν τον πνευματικό κόσμο της ποιήτριας.

«Στα απρόβλεπτα του δρόμου μου» είναι μια ποιητική συλλογή στιχουργικής μαγείας, χωρίς αμφιβολίες και παλινδρομήσεις, χωρίς μετεωρισμούς και χάσματα.

Ακόμα και η τονικότητα του μετρικού στίχου λυγίζει την ενοχική αυτογνωσία και κάνει το βιβλίο της Σοφίας Μελεμενή-Μητρούση ευχάριστο ανάγνωσμα σε ώρες περίσκεψης και περισυλλογής.

Στρατής Μισγίρης

Καλλονή