Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Πληρώνει πάντοτε κανείς το κόστος των επιλογών του είτε αυτό έχει να κάνει με τις κοινωνικές ή τις πολιτικές επιλογές. Σε κάθε περίπτωση βέβαια, με τον επαναπροσδιορισμό της στάσης του δύναται να αλλάξει τα ισχύοντα δεδομένα. Πόσους, όμως, γνωρίζετε που αλλάζουν πραγματικά τις επιλογές τους, σε περίπτωση που περιέρχονται σε αδιέξοδο; Και αν αυτό συμβαίνει, γιατί πρέπει να περάσουν τόσα χαμένα χρόνια μέχρι να φτάσει η στιγμή της μεγάλης ανατροπής; Αυτή δε στο τέλος συμβαίνει; Ή πρέπει να γίνεται βήμα βήμα;

Το αυτό ισχύει τόσο στις κοινωνικές συναναστροφές, όσο και στα πολιτικά κριτήρια, με την βοήθεια των οποίων ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια. Τι γίνεται ουσιαστικά τότε; Λοξοδρομούμε και τροποποιούμε με σαφήνεια τις επιλογές μας ή απλά κάνουμε κάτι που μας είναι ήδη οικείο;

Το πιο βασικό απ' όλα είναι ότι πάντα θεωρούμε ότι έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε δρόμο, αλλά στο τέλος αυτό που κάνουμε δεν διαφέρει σε τίποτε από μία εικονική αλλαγή.

Σήμερα δηλαδή σε εθνικό επίπεδο είναι ο Μητσοτάκης, αύριο και πάλι ο Τσίπρας, αργότερα το ΚΙΝ.ΑΛ και πάει λέγοντας. Μια ίδια γεύση από ασκούμενες, αλλά γνώριμες πολιτικές. Στο τέλος μάλιστα, χάνει την σημασία του ακόμη και ο ίδιος ο επαναπροσδιορισμός. Και αυτό διότι τα κριτήρια επιλογής ουσιαστικά δεν αλλάζουν. Η δε ανατροπή απομακρύνεται και το κόστος πολλαπλασιάζεται.

Τι είναι, όμως, αυτό που μπορεί να παρακινήσει τον πολίτη να επιθυμήσει ενεργά την αλλαγή της κοινωνίας, όταν τα κοινωνικά στάνταρντ τον περικλείουν ασφυκτικά; Και τελικά τι τον εμποδίζει να επανασχεδιάσει τον περιβάλλοντα κόσμο ανάλογα με το κοσμοείδωλό του και το αναφαίρετο δικαίωμα να τροποποιήσει έστω και μερικώς τις προτιμήσεις του;

Με αυτό δεν εννοώ να βαδίσει τον ασφαλή και γνώριμο δρόμο της τάδε πολιτικής επιλογής, αλλά να βιώσει την έννοια της πολιτικής, να αισθανθεί πως κάποια στιγμή βρίσκεται και πάλι σε μία εικονική εκκλησία του Δήμου, έχοντας δίπλα του ενεργούς πολίτες που αφήνουν τις ασχολίες τους για να εκφράσουν και να συντηρήσουν τον πολιτικό κώδικα τιμής.

Όχι δεν είναι ένας μαγεμένος κόσμος αυτός, καθώς πάντα υπάρχει ο κίνδυνος της παραχάραξης και των παρεκβάσεων σε μία δημοκρατία που διέπει την ισότητα σε όλα τα επίπεδα. Και αυτό γιατί ποτέ δεν σταματά η αναζήτηση των σφαλμάτων που έχουν διαπραχθεί, διότι ακόμη και στα πιο ευχάριστα όνειρα παραμονεύει η κακοτοπιά.

Αυτό που κάνει την δημοκρατία ξεχωριστή δεν είναι η αντιαυταρχικότητά της και αναφέρομαι ασφαλώς στην άμεση δημοκρατία αλλά η δυνατότητα που προσφέρει στους πολίτες να μην επαναπαύονται στο καθιερωμένο και μη τροποποιήσιμο λόγω των υφιστάμενων νόμων που δεν αλλάζουν σχεδόν ποτέ.  

Το κόστος και αντίτιμο που καλείται να καταβάλλει ο πολίτης σε μία ολιγαρχική δημοκρατία με τους ετερόνομους θεσμούς της ανεβαίνει όσο κανείς δεν νοιάζεται να αλλάξει, αλλά ούτε και μπορεί, τα ισχύοντα δεδομένα.

Η μετάβαση σε έναν πιο δίκαιο κόσμο γίνεται ακόμη δυσκολότερη από την στιγμή που οι στοιχειώδεις δημοκρατικοί θεσμοί που προωθούν θεωρητικά κάποιες ισότιμες μορφές μεταχείρισης κακοποιούνται, μάλιστα και από τους ίδιους τους πολίτες, που αμφισβητούν τα όποια ψήγματα δημοκρατίας.

Τρανταχτό παράδειγμα αποτελούν οι χιλιάδες κοινοτικές αποφάσεις, που ενώ υπάρχει η δυνατότητα να τροποποιηθούν, αυτό δεν γίνεται είτε γιατί κάποιες από αυτές είναι λανθασμένες, είτε έχουν σημαντικά κενά, είτε οι ίδιοι οι ευρωπαίοι πολίτες τις απορρίπτουν με πρόχειρο τρόπο και αιτία είναι οι θεωρίες συνωμοσίας για τα όποια κέντρα αποφάσεων.

Δεν αμφισβητώ βέβαια, την ύπαρξή τους, αλλά η εύκολη κριτική ανήκει σε άλλους. Σε τελική ανάλυση, η πραγματική δημοκρατία και ο διεθνισμός απαιτούν την διάβαση μέσα από δύσβατα μονοπάτια τουναντίον η ωμή πολεμική απομακρύνει τους πολίτες και δεν τους αφήνει να σκεφθούν.

Το κόστος λοιπόν, μπορεί να μειωθεί αν γίνει μία πραγματική επιστροφή και επαναφορά σε πραγματικές δημοκρατικές αξίες, αλλά πάνω απ' όλα ο κατάλληλος πολιτικο-κοινωνικός επαναπροσδιορισμός που θα επιφέρει ριζικές αλλαγές.

Και αυτό γιατί γεμίσαμε πια με θεωρίες περί παγκοσμιοποιημένου στρατηγικού σχεδίου διακυβέρνησης της ποδηγέτησης του κόσμου.

Γιατί το ποτήρι της οργής για την τωρινή κοινωνικο-πολιτική παρακμή δεν περιορίζεται μόνο στα εν πολλοίς εσκεμμένα λάθη των εθνικών κυβερνήσεων που συντηρούνται από ίδιες και απαράλλακτες επιλογές των πολιτών, αλλά στον καθοδηγούμενο εστιασμό σε συνθήματα δήθεν παγκόσμιας χούντας.

Συνθήματα που κάνουν τους ανθρώπους να θεωρούν εαυτούς πειραματόζωα και να μην επαναπροσδιορίζονται μετά από λανθασμένες επιλογές, πληρώνοντας κάθε φορά το δυσβάστακτο  κόστος της μόνιμης ενοχής.