Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Και ενώ οι μάχες μαίνονται στην Ουκρανία και οι Ουκρανοί κερδίζουν συνεχώς έδαφος, ενώ το δικτατορικό καθεστώς στη Ρωσία εξετάζει το ενδεχόμενο της «θανατικής ποινής» για τους εθνικιστές του Αζόφ που παραδόθηκαν στη Μαριούπολη, μια πόλη που μετατράπηκε σε ερείπια από τις ρωσικές βόμβες οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες αμάχους, αυτό ακριβώς το έγκλημα πολέμου -ένα από τα μεγαλύτερα από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και μετά- αποσιωπάται προκλητικά ακόμη και από την ίδια τη Δύση.

Πρόκειται για μια τεράστια γενοκτονία, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, για μια πρωτοφανή αγριότητα κατά του άμαχου πληθυσμού και οι μαρτυρίες για αμέτρητα πτώματα που κείτονταν στους δρόμους επί μέρες  στην πόλη φαίνεται να επιβεβαιώνονται.

Το δε πιο εξοργιστικό απ' όλα, είναι να μιλούν οι εκπρόσωποι της ρωσικής Δούμας περί «θανατικής ποινής», την ίδια στιγμή που στην Μαριούπολη έχει ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό συστηματική προσπάθεια εξαφάνισης των πτωμάτων από τους Ρώσους κατακτητές.

Βέβαια εδώ στην Ελλάδα δεν ενοχλεί, καθώς φαίνεται, τόσο η ασύλληπτη αυτή γενοκτονία που ακολούθησε αυτή της Μπούτσα, αλλά μόνο ότι παραδόθηκαν κάποιοι μαχητές του Αζόφ. Δεν θα σχολιάσω τίποτε γιατί δεν επιθυμώ να ξοδέψω ούτε μία λέξη παραπάνω για την νοητή σύμπραξη ενός μέρους της ελληνικής αριστεράς (όχι μικρού) με την ακροδεξιά και την αμέριστη συμπαράστασή τους στο ρωσικό καθεστώς.

Θα πω μόνο πως από τις πράξεις και την στάση του κρίνεται ο καθένας, από την ιδεολογική και πνευματική του συγκρότηση. Τα υπόλοιπα επί της οθόνης, με τις αναλύσεις διαφόρων παπαγάλων της ρωσικής προπαγάνδας.

Το έγκλημα της Μαριούπολης ίσως και να μην αποκαλυφθεί ποτέ σε όλη του την έκταση και σε αυτό θα φροντίσει η «σκούπα» των ρωσικών μυστικών υπηρεσιών, αλλά πάνω απ' όλα ο ρωσικός στρατός, όπως έπραξε κάποτε και στην Τσετσενία, με τις σoρούς των ίδιων των Ρώσων στρατιωτών που δεν επεστράφησαν ποτέ από τον ρωσικό στρατό στις οικογένειές τους. Τα περιέγραψε εκτενώς στα βιβλία της η ρωσίδα δολοφονηθείσα δημοσιογράφος, Άννα Πολιτόφσκαγια.

Αυτό ήταν και αυτό είναι το καθεστώς Πούτιν, αυτή είναι η ρωσική στρατοκρατία, ένα καθεστώς που όχι μόνο δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή, αλλά που τουναντίον στοχεύει διαρκώς και διαχρονικά αθώους πολίτες.

Τη Ρωσία την έχει σιχαθεί η ανθρωπότητα, όχι για τον λαό της που υποφέρει, αλλά για τα μαζικά εγκλήματα που έχει διαπράξει στο πέρασμα των χρόνων.

Βεβαίως, σε αυτό πολύ μεγάλο μερτικό ευθύνης έχει στο σύνολό της η Δύση, που γνωρίζοντας πολύ καλά, επειδή άλλα ήταν τα συμφέροντα και δη ενεργειακά, έκανε και κάνει τα στραβά μάτια απέναντι στη Ρωσία, αλλά και σε συγγενή με αυτήν κράτη όπως το Καζακστάν, τη Λευκορωσία, απομεινάρια του σταλινικού φασισμού. Η Δύση των σχετικών ελευθεριών τουλάχιστον σε επίπεδο έκφρασης, κώφευσε για μια ακόμη φορά όταν ναυάγησαν οι συμφωνίες.  

Δυστυχώς, όταν σκοτώνονται άμαχοι ή απλά αυτοί που υπερασπίζονται τον εδαφικό τους χώρο ανεξαρτήτως ιδεολογίας, πιστεύω (και εδώ να θυμίσω ότι μαχητές του τάγματος Αζόφ βρέθηκαν και βρίσκονται πλάι πλάι ακόμη και με στρατευμένους και συμμετέχοντες στον ουκρανικό στρατό αριστερούς και αναρχικούς μαχητές) δεν υπάρχει χώρος ούτε καν για απόδοση φόρου τιμής.

Και αυτό συμβαίνει γιατί τους ανθρώπους αυτούς τους θεωρούν έτσι απλά «παράπλευρες απώλειες».

Στην Μαριούπολη θα αναφερθεί βέβαια, επισταμένως ο ιστορικός του μέλλοντος, που θα καταγράψει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί τις τελευταίες δεκαετίες, λαμβάνοντας σοβαρά υπόψιν την απόκρυψη στοιχείων λόγω του ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ρωσική προπαγάνδα που σβήνει επιμελώς τα ίχνη.

Η Δύση θα κλείσει και αυτή τα μάτια στην εν λόγω γενοκτονία, ίσως και να την υποβαθμίσει αν υπάρξουν αργότερα πρόοδοι στο διπλωματικό πεδίο.

Έτσι γινόταν πάντα, αυτή ήταν η γνώριμη ασφαλής οδός.

Οι μαρτυρίες, όμως, θα πολλαπλασιαστούν, θα αυξηθούν όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι να μειώσουν την σημασία αυτού του στυγνού και στυγερού εγκλήματος εξαφάνισης μιας ολόκληρης πόλης από τον ρωσικό στρατό που βλέπει να χάνει ολοκληρωτικά τον πόλεμο.

Γιατί πάντα όταν οι Ρώσοι συναντούσαν αντίσταση, εκτελούσαν εν ψυχρώ αθώους πολίτες. Που στην περίπτωση της Μαριούπολης είναι χιλιάδες.