Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Την πραγματική αλήθεια ίσως και να μη την βρούμε ποτέ. Το μόνο που μπορεί να κατανοήσουμε είναι η ροή των γεγονότων και αυτή με φειδώ διότι οι εξελίξεις διαδέχονται η μία την άλλη που αλλάζουν τα δεδομένα και κανείς δεν είναι σε θέση να γνωμοδοτήσει απόλυτα για την ανάγκη του να επικρατήσει το ένα αξίωμα ή το άλλο με το πέρασμα των χρόνων.

Το δίκαιο, το σωστό και το λογικό μπορούμε να τα σταχυολογήσουμε μόνο σε σχέση με τις κατεστημένες αντιλήψεις, με το σύστημα αξιών και κανόνων που έχουν τεθεί από χρόνια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι αντιλήψεις αυτές απεικονίζουν και ερμηνεύουν ρητώς το δίκαιο της ζωής, οριοθετώντας με σαφήνεια το λογικό από το παράλογο.

Ο κόσμος που ζούμε δεν είναι τωρινός, ούτε χαρακτηρίζεται από κοσμογονικές αλλαγές. Το μόνο που λαμβάνει χώρα σε πραγματικό χρόνο είναι η επανάληψη συγκλονιστικών γεγονότων του παρελθόντος, που, όμως, δημιουργούν τις βάσεις για διαφορετικά συμπεράσματα, αφού ο ενίοτε τωρινός κόσμος δεν είναι ποτέ ο ίδιος.

Η αλήθεια ως σχετικότητα μπορεί να αναζητηθεί μόνο μέσα από αυτή την επανάληψη. Την ίδια στιγμή, αυτό που εξελίσσεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς είναι η τεχνοεπιστήμη. Ως αλήθεια, όμως, ούτε και αυτή μπορεί να ειδωθεί. Γιατί ακόμη και αυτή έχει τεράστια κενά σε ότι αφορά τις συνέπειες στην ζωή του ανθρώπου, ενώ αποδεικνύεται ζημιογόνος στην ποιότητά της. Με λίγα λόγια, το μονοπάτι για το πραγματικό και αληθινό νόημα της ζωής  εξακολουθεί να παραμένει δύσβατο και απροσπέλαστο.

Οι προσπάθειες που καταβλήθηκαν στο παρελθόν για την ερμηνεία και το νόημα των πραγμάτων ήταν χρονοβόρες και εκτεταμένες. Το μόνο, όμως, που κατόρθωσαν ήταν να κληροδοτήσουν την αθέατη σκέψη σε κάποιους μόνο που επιθύμησαν να διερευνήσουν διεξοδικά τον σκεπτικό λαβύρινθο. Ασφαλώς η κληρονομιά αυτή είναι μοναδική και αξεπέραστη.

Το ερώτημα, όμως, είναι αυτή η διεργασία της επανάληψης των γεγονότων, των φρικαλεοτήτων και καταστροφών, των γενοκτονιών και των ολοκαυτωμάτων. Γιατί δηλαδή ο άνθρωπος δεν επιθύμησε σχεδόν ποτέ να απαλλαγεί από τους οραματιστές του ζοφερού σχεδίου για την εξαφάνιση των αξιών, αλλά πάνω απ' όλα την απαξία της ίδιας της ζωής. Και αξία δεν νοείται από την ηθική της σκοπιά αλλά από την ίδια τη νοητική της διάσταση, του απόηχου της ελεύθερης σκέψης, την φιλοτέχνηση των γλωσσικών φράσεων και εννοιών που υπηρετούν την γνωριμία με το σκεπτό.

Είναι άραγε, ο κόσμος αυτός ο αληθινός; Είναι οι κοινωνίες οι καλύτερες δυνατές εν συγκρίσει με τις ανθρώπινες δυνατότητες; Και τελικά είναι αυτή η μία και απόλυτη αλήθεια, από την οποία δεν θα ξεφύγουμε ποτέ και αν αυτό γίνει θα εκπέσουμε στο ψέμα;

Πιστεύω πως οι ευκαιρίες δεν έχουν εξαντληθεί. Ο κόσμος που ζούμε όχι μόνο δεν είναι αυτός που όφειλε να μετατραπεί με επαναληπτικότητα, ούτως ώστε να μεταπλαστούν οι εκάστοτε ιδιαιτερότητες, αλλά δεν είναι καν ένας κόσμος υπό την διεργασία ακόμη και της ελάχιστης εικονικής αλλαγής.

Βλέπω αυτό τον κόσμο ως φύλλο στον άνεμο, ως ένα χαρτί που απομακρύνεται από φύσημα του αέρα, έναν κόσμο που χάνεται χωρίς καν την δυνατότητα παρακολούθησης. Αν κάποιοι το έχουν πετύχει, μπορεί να ισχυριστούν ότι έβαλαν τέλος στην τυραννική σκέψη, πως αυτή είναι και ήταν η μοναδική αλήθεια και πως όλα τα υπόλοιπα είναι νοητικά οράματα.

Αν, όμως, ο κόσμος εξελίσσεται και ξεδιπλώνεται ως χαρτί στον άνεμο, η σκέψη ναι μεν είναι άπιαστη με την έννοια ότι μια στιγμή είναι εδώ και την άλλη εκεί, όμως δεν είναι έρμαιο των εκάστοτε σταθερών. Με τούτο εννοώ ότι χάνεται μεν γοργά αλλά την άλλη στιγμή επιστρέφει με την ίδια ταχύτητα. Ως εκ τούτου, δύναται να τροποποιηθεί και να αναζυμωθεί πριν την επόμενη έξοδό της από το νου.

Με αυτά τα δεδομένα, ο εξωτερικός κόσμος ως χαρτί στον άνεμο χάνει τις συνιστώσες και τον σκοπό του, γιατί υπάρχει σκοπός όταν όλοι μιλούν για την επίτευξη της πραγματικής ελευθερίας, ασχέτως εάν αυτή δεν έχει επιτευχθεί εις το διηνεκές, οδηγώντας πολλούς στον μηδενισμό.

Ο εξωτερικός κόσμος χάνεται καθημερινά γιατί οι κανόνες και τα συστήματα απαξίωσαν και υποβάθμισαν την σκέψη επί παντός σκεπτού. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά, ίσως να είχε γίνει το πρώτο βήμα για την ανίχνευση του νοήματος της ζωής, που προς το παρόν παραμένει υπόθεση ολίγων σκεπτόμενων ανθρώπων, οι οποίοι αναζητούν με πάθος την πραγματική αλήθεια, την αποκάλυψη ενός μοναδικού μυστικού.

Όμως, προ αυτού θα έπρεπε να αναζητηθεί η ανάσχεση της ταχύτητας του εξωτερικού κόσμου. Αν αυτό συμβεί κάποια στιγμή, αν μπει κάποιο φρένο στην εξέλιξη την κάθε μορφής εξέλιξη- ίσως τότε να βαδίσουμε προς την αναζήτηση της αλήθειας.

Με βασική πάντα προϋπόθεση πως η αναζήτηση αυτή μπορεί και να αποβεί μοιραία για το σκεπτόμενο ον που θεωρεί πάντα πως την κατέχει, ενώ δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να την ακουμπά. Με την έννοια ότι πραγματική αλήθεια μπορεί να μην υπάρχει καν.