Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

H δυσκολία κατανόησης των ασκούμενων πολιτικών από τα διάφορα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι προφανής, από την στιγμή που στο πέρασμα των χρόνων ουσιαστικά τίποτε δεν αλλάζει και οι όποιες κομματικές φιέστες λαμβάνουν χώρα, το μόνο που κάνουν είναι να προβάλλουν τα νέα κομματικά στελέχη που θα διαδραματίσουν ενεργό ρόλο τα προσεχή χρόνια.

Και ενώ στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες γίνονται μεγάλες και σαρωτικές αλλαγές, ενώ τα δεδομένα αλλάζουν καθημερινά μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, η πολιτική - ή καλύτερα ο πολιτικαντισμός - στην Ελλάδα εξακολουθεί να παραμένει στα ίδια περίπου επίπεδα, εξαιρουμένων κάποιων προσχηματικών αλλαγών που αφορούν την ιδιαζόντως, την περιλάλητη ψηφιοποίηση και την εξυπηρέτηση των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες, απόρροια της παρατεταμένης πανδημίας. 

Την ίδια στιγμή που οι τιμές στο ρεύμα και τα καύσιμα φτάνουν σε επίπεδα ρεκόρ, κανένα από τα κόμματα δεν προτείνει στο πρόγραμμά του την κάθετη μείωση της φορολογίας, αλλά και την μεγάλη επιδότηση της απασχόλησης.  Και  αν κάποιο κόμμα το φωνάζει αυτό διαχρονικά, τα μέλη του είναι συνήθως επιφορτισμένα να κάνουν τα απαραίτητα παζάρια με την εργοδοσία, αλλά και να προσλαμβάνουν τα δικά τους παιδιά.

Γνωστή κατάσταση επί χρόνια που ανανεώνεται εις το διηνεκές. Και το θέμα είναι ότι οι πολίτες θα επανέλθουν και πάλι στις εκλογές με τις ανάλογες προτιμήσεις χωρίς να σκεφθούν το παραμικρό.

Η κατάσταση δεν αναμένεται να βελτιωθεί και αυτή η περίφημη «νέα εποχή» ή «νέα σελίδα», όπως λένε, δεν φαίνεται στον ορίζοντα.

Παρά τις συνεχείς αυξήσεις και σκληρή φορολογία, οι πολίτες δείχνουν να μην πτοούνται και αυτό που μπαίνει σε προτεραιότητα αυτή την εποχή, είναι ο πυρετώδης προγραμματισμός των διακοπών του καλοκαιριού.

Η κίνηση στους δρόμους των πόλεων παραμένει αυξημένη, δείγμα ότι με κάποιον άλλον τρόπο βγαίνει «το μεροκάματο», είτε μη κόβοντας αποδείξεις, είτε με αόρατο και παχυλό μαύρο χρήμα, είτε με διαφθορά και μίζες που ουδέποτε έχουν σταματήσει σε πολλούς εργασιακούς τομείς.

Ο μόνος χαμένος φαίνεται να είναι ο μέσος πολίτης, αλλά ακόμη και αυτός δείχνει να έχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας.

Αγοροπωλησίες και ακίνητα, οικόπεδα και περιουσία φροντίζουν να εκθρέφουν πολλές οικογένειες, κάνοντας τα φτωχά νοικοκυριά να φαντάζουν εξαίρεση.

Δεν είναι, όμως, έτσι. Υπάρχει ακόμη μεγάλη φτώχεια στα προάστια των πόλεων και ως χώρα δεν απέχουμε πολύ από το να δημιουργηθούν και πολλά άλλα γκέτο στις φτωχές συνοικίες.

Αυτό καθώς φαίνεται, ουδόλως απασχολεί τα κόμματα εξουσίας που αναμένουν να αποκομίσουν επιπρόσθετα κέρδη από αυτήν ακριβώς την φτώχεια.

Όταν δηλ. κάποιος κοιτά πώς θα εξασφαλίσει το μηνιάτικο, ώστε τουλάχιστον να πληρώσει το ενοίκιο που πλέον είναι στα ύψη, όταν οι απολαβές δεν φτάνουν ούτε για βασικά είδη διατροφής που η ανατίμησή τους προκαλεί πονοκέφαλο, τα ελληνικά κόμματα μάλλον ζουν στον κόσμο τους και αυτού του τύπου η παρατεταμένη φτωχοποίηση δείχνει πως τα αγγίζει επιδερμικά.

Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς αυτή την μανία να στρογγυλοκάθονται στα έδρανα του κοινοβουλίου οι ίδιοι και οι ίδιοι ή να εκκολάπτονται κόμματα με άγνωστη προέλευση οικονομικών, κόμματα καρικατούρες που επικαλούνται την κάθαρση και την δήθεν καταπολέμηση της διαφθοράς;

Ο πολιτικαντισμός στην Ελλάδα έχει βαθιές ρίζες και αυτή η περιβόητη «νέα σελίδα» σχετίζεται μάλλον με τις αυτοματοποιημένες νοοτροπίες και την παραλλαγή της έννοιας του παλαιότερου ρουσφετιού σε «ευγενή εξυπηρέτηση».

Με λίγα λόγια, δεν τάζουμε τίποτε στα προεκλογικά κιτάπια για διορισμούς στο Δημόσιο παρά «καλωσορίζουμε» το νέο κομματικό στέλεχος στην «οικογένεια», υπονοώντας σαφέστατα πως δεν έχει να φοβάται στο παραμικρό από την ανεργία.

Αυτό ήταν και αυτό είναι το νόημα ύπαρξης των κομμάτων στην Ελλάδα, αυτός είναι ο πολιτικαντισμός σε όλες του τις διαστάσεις.

Δεν απομένει παρά να περάσουν και οι επόμενες γενιές που παρά τις αλλαγές που θα επέλθουν, τα ισχύοντα δεδομένα θα διατηρηθούν ως έχουν.

Γιατί η πελατεία πάντα είναι ευπρόσδεκτη από τα κόμματα το ίδιο όπως και τα κονδύλια που λαμβάνουν από τον προϋπολογισμό.