Του Φίλιππου Ζάχαρη (zachfil64@gmail.com)

Αυτό που χάνεται συχνά πυκνά είναι η διάθεση για αλλαγή όχι τόσο διότι δεν υπάρχει η πνευματική υποδομή και ο παιδειακός σχεδιασμός και το υπόβαθρο περί αυτής της αλλαγής, αλλά λόγω των καθημερινών ασχολιών, η θέληση αυτή υποχωρεί παρά το γεγονός ότι υφίσταται.

Υποχώρηση της θέλησης σημαίνει επιστροφή στα καθιερωμένα και αναπαραγωγή των ίδιων εικόνων, αλλά και επανάληψη μέσα σε έναν κόσμο που φαντάζει ίδιος, επειδή τίποτε δεν τροποποιείται έστω και εικονικά, για να υπάρξει έστω μία διαφορετική θέαση.

Η κατάσταση αυτή συμβαίνει συχνά στους σκεπτόμενους ανθρώπους που χάνουν τις δυνάμεις τους από αυτήν ακριβώς την καθημερινή πρόκληση που τους πιέζει ασφυκτικά να επιστρέψουν στην συνήθεια.

Υπάρχει μία μάχη με το παρελθόν που λαμβάνει χώρα σε αυτούς τους ανθρώπους, ένας άνισος αγώνας με την πολυετή προσπάθεια ριζικών αλλαγών, που δεν φαίνεται να μπορούν να εφαρμοστούν. Είναι σα να λέμε ότι κάνουμε ένα μεγάλο ταξίδι και αντί να ξεκουραστούμε, μας καλούν ευθύς αμέσως οι υποχρεώσεις, ώστε να μην μπορούμε να πάρουμε ανάσα.

Σε αυτό τον αγώνα υπάρχει ελπίδα; Δεν το γνωρίζω. Κοιτώντας γύρω μας, βλέπουμε την ροή του χρόνου που είναι ο μόνος αδέκαστος κριτής. Και μαζί με αυτόν που συνοδεύεται από την σωματική φθορά, οι εικόνες που γίνονται ολοένα και πιο θολές με τον καιρό. Από εδώ πάντως, θα ξεπηδήσει και πάλι ο νέος αγώνας. Έστω και αν το θόλωμα αυτό αποστερεί σε μεγάλο βαθμό την αντιληπτική δυνατότητα.

Οι θολές εικόνες από έναν παρακμιακό κόσμο που οριοθετούν την πραγματικότητα από την φαντασία, που διαχωρίζουν το σκεπτό από το μη σκεπτό, αυτές οι εικόνες που δεν προσφέρουν το παραμικρό στον άνθρωπο που ασκεί καθημερινά το νου του, αυτές είναι που μέσα στην θαμπάδα τους δίνουν και πάλι την δυνατότητα να ξανασκεφθεί κανείς σε τι κόσμο έχει φτάσει να ζει.

Με αυτό τον τρόπο, λειτουργούν ως εφαλτήριο για μία επανεκκίνηση της αντιληπτικής δυνατότητας, ως μια νέα option και νέα ευκαιρία για ανασύνταξη της σκέψης και της κρίσης.

Θεωρούμε ως αναμφισβήτητο γεγονός ότι με το πέρασμα των χρόνων και την σωματική φθορά, φθίνουν και οι ιδέες, η διάταξη ενός κόσμου που παραπαίει ανάμεσα σε μία αυστηρά γεωμετρική πρόοδο, με αόριστη, όμως, πόρευση.

Ο κόσμος, με λίγα λόγια, πορεύεται χωρίς εκπλήξεις και θαύματα, χωρίς διάθεση αλλαγών νοοτροπίας και εναντίωσης στο ευτελές και δοκιμασμένο, ένας κόσμος που δεν επιχειρεί να βρει την πραγματική του ταυτότητα παρά καταναλώνει ό,τι του σερβίρουν.

Οι άνθρωποι, όμως, που ξεχωρίζουν χωρίς να είναι μάρτυρες, γιατί αυτό σημαίνει έλλειψη αγάπης προς τη ζωή, όλοι εκείνοι που θυσιάζουν τον χρόνο τους για να μεταλαμπαδεύσουν κριτική σκέψη, ενίοτε φθείρονται και καταπονούνται.

Πρέπει, όμως, να καταθέσουν τα όπλα; Πρέπει να ενταχθούν στις στρατιές των ενταφιασμένων ανθρώπινων μονάδων που μέσα στο χάος της αοριστίας και της α-νοησίας απώλεσαν οριστικά την δυνατότητα της αμφιβολίας;

Πρέπει εν κατακλείδι να παραχωρηθούν και τα τελευταία όπλα, όπως η αναλυτική απορία για τις κατεστημένες έννοιες των πραγμάτων που εξακολουθούν να καταναλώνονται αφειδώς από τις μάζες; Θα έλεγα ρητώς όχι.

Η ευπλαστότητα και το εύγευστο του σημερινού κόσμου που γίνεται αντιληπτός ως τέτοιος πέρα από σύνθετες σκέψεις και συμπεράσματα, η θολή και άκομψη εικόνα του, που όσο περνά ο καιρός κατατρώγει ακόμη και αυτούς που επέλεξαν το ενεργητικό σκεπτικό περιθώριο, αυτό το ιδιόμορφο γκρο πλαν της ασημαντότητας και της αποστέωσης των ιδεών που απώλεσαν την ζωντάνια τους επειδή κάποιοι θεώρησαν πως όλα πρέπει να είναι ιεραρχικώς τακτοποιημένα, όλο αυτό δεν είναι παρά μία πραγματικότητα συχνά οδυνηρή, ακόμη και σε αυτούς που θυσίασαν εαυτούς για την γνώση.

Ο κόσμος αυτός, όμως, ούτως ή άλλως δεν θα άλλαζε και αυτό είναι ένα μήνυμα που πρέπει να κομίζει ελπίδες, έναντι της οδυνηρής αυτής θέασης. Γιατί κατά τα άλλα, αυτοί που σκέπτονται, ξέρουν ότι κάποτε θα συνέλθουν από την κούραση.

Με δεδομένο ότι από ένα σημείο και μετά δεν υπάρχει επιστροφή. Ένα σημείο που πρέπει να φταστεί, όπως έλεγε και o μεγάλος Franz Kafka.